Πάντοτε μου προκαλούσαν απέχθεια οι όροι «ολισμός» και «ολιστικός».
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Κι αυτό γιατί το να δίνεις προτεραιότητα στο «όλον» και να το θεωρείς ως αξιολογότερο σε σχέση με το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων που το συγκροτούν, οδηγεί σταδιακά στην πλήρη απαξίωση των συστατικών μερών του.
Γίνονται έτσι δυσδιάκριτα τα χαρακτηριστικά που συγκρότησαν τη φυσιογνωμία αυτής της ολότητας, η οποία τείνει να αποτελέσει την αρχή της εξελικτικής πορείας προς ένα ανώτερο στάδιο, χωρίς όμως να έχει τις εγγενείς δυνάμεις να το πράξει, αφού τα δομικά στοιχεία της έχουν απορροφηθεί και εξαφανιστεί. Εδώ και λίγες ημέρες έχω έναν ακόμη λόγο να αντιπαθώ αυτόν τον όρο. Τον χρησιμοποίησε, βλέπετε, ο πρωθυπουργός δίνοντάς του μία πολιτική και κοινωνική διάσταση, λέγοντας ότι «πρέπει να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά»!
Να αγνοήσουμε δηλαδή ό,τι συγκροτεί πια την καθημερινότητά μας. Να αγνοήσουμε τον λογαριασμό του ρεύματος που προκαλεί απανωτά εγκεφαλικά, την τιμή της βενζίνης που κρατά καθηλωμένο το αυτοκίνητό μας, το ψωμί που η τιμή του έχει φτάσει στο προ ολίγων ετών παντεσπάνι, τον κατά μήνα καταμερισμό των χρεών μας προς το κράτος για την καταβολή είτε του ΕΝΦΙΑ είτε των λοιπών φόρων, τους επαπειλούμενους πλειστηριασμούς των κατοικιών εκατοντάδων χιλιάδων, ουσιαστικά ανέργων, συμπολιτών μας, τα ψίχουλα της προκλητικής ελεημοσύνης που μας πετούν βαφτίζοντάς τα «επιδόματα στήριξης», τον φόβο που ενσπείρουν καθημερινά μέσω της όποιας επιδημιολογίας, την ανασφάλεια λόγω της επελαύνουσας εγκληματικότητας, τους κινδύνους που καιροφυλακτούν για τα Ελληνόπουλα σε σχολεία, παιδικές χαρές, διαδίκτυο, την ανομία στα πανεπιστήμια, την ατιμωρησία εγκληματιών, τη θλιβερή διεθνή εικόνα της πατρίδας μας, τη διάρρηξη των σχέσεών μας με ομογενειακούς ιστορικούς πληθυσμούς, το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας που συνεχίζεται…
Να τα αγνοήσουμε όλα αυτά μάς καλεί ο πρωθυπουργός, και να δούμε σφαιρικά και ολιστικά τη ζωή μας, που είναι τόσο ωραία εδώ, στην Ελλάδα, όπου υπάρχουν ακόμη κάποια φιλαράκια για να μας δώσουν κάνα δανεικό (κι αγύριστο!), ίσως γονείς εν ζωή για να μοιραστούν μαζί μας την απαξιωθείσα σύνταξή τους, αφού και το «κόστος ζωής παραμένει πιο χαμηλό»! Προφανώς και είναι πιο χαμηλό, για έναν δυτικοευρωπαίο, όμως, που θα έρθει να κάνει διακοπές εδώ! Γιατί, αν συγκρίνουμε τον μέσο μισθό του Ελληνα με αυτόν ενός Γερμανού ή ενός Ολλανδού, λ.χ., τότε προφανώς και η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Να τα αγνοήσουμε, λοιπόν, όλα αυτά και να περιοριστούμε στην ολότητα του «όμορφου και εξαιρετικού περιβάλλοντος» της χώρας και της κοινωνίας μας, που έχει τους δικούς της «μηχανισμούς στήριξης» (οικογένεια και φίλοι), προκειμένου να μπορούμε να κλαίμε όλοι μαζί την κακή μας μοίρα και να νιώθει ο ένας τον πόνο τού άλλου!
Μπορεί η φράση «αφού δεν έχουν ψωμί, γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;» να αποδόθηκε στη Μαρία Αντουανέτα λόγω μιας αντιβασιλικής κακοήθειας, ενώ αυτή προϋπήρχε, αλλά παρέμεινε ως ένα μνημείο κοινωνικής αναλγησίας, για να καταδεικνύει τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει κυβερνώντες και κυβερνώμενους.
Η σύγχρονη Αντουανέτα της ελλαδίτικης πολιτικής σκηνής δεν δείχνει να διδάχτηκε πολλά από το οικτρό τέλος της. Και, όπως εκείνη ζήτησε συγγνώμη από κάποιον που τον πάτησε κατά λάθος ανεβαίνοντας στη λαιμητόμο που θα της στερούσε τη ζωή της λίγα λεπτά αργότερα, λέγοντας «συγχωρήστε με, κύριε, δεν το έκανα επίτηδες» (!), έτσι κι αυτός είναι βέβαιο ότι θα βγάζει σέλφις με μικρά παιδιά έξω από το εκλογικό κέντρο λίγο πριν από το πολιτικό του τέλος…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
