Η Χίος είναι ένα όμορφο ελληνικό νησί. Οπου κι αν γυρίσεις βλέπεις Ελλάδα, βλέπεις Ελληνες και βλέπεις Ιστορία.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Τις λίγες ημέρες που έμεινα εκεί δεν παρατήρησα να υπάρχουν ΜΚΟ, 62 φύλα, τέχνη meta queer (αυτήν θα τη δούμε στο Πεδίον του Αρεως, να ’ναι καλά η Στέγη Ωνάση), ναργιλέδες σαν και αυτούς που βλέπω να φουμάρουν αραχτοί διάφοροι στην Αθήνα, αμανέδες, μπούρκες, τύποι με λευκές πιτζάμες και κεσέδια στο κεφάλι, και όλη αυτή η ισλαμοκατάσταση της πρωτεύουσας. Εκεί είναι ακόμη Ελλάδα.
Γύρω από τα κάγκελα του όμορφου και περιποιημένου πάρκου στο λιμάνι υπήρχαν επιγραφές με φωτογραφίες, μαρτυρίες και ντοκουμέντα από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αφιέρωμα στα 100 χρόνια. Η Χίος τιμά την Ιστορία μας και υπενθυμίζει το ξερίζωμα του Ελληνισμού από τους Τούρκους, τη σφαγή, τα βάσανα και τις χαμένες πατρίδες. Αυτό που θα έπρεπε να γίνεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά το προσπερνάμε απλά σαν να μη μας αφορά.
Όπως προσπεράσαμε, μάλλον ξεπετάξαμε, και τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Γιατί αυτός ο λαός δεν πρέπει να θυμάται. Δεν πρέπει να αισθάνεται δεσμούς με τους προγόνους του. Δεν πρέπει να καταλαβαίνει ότι είναι μία συνέχεια ενός τεράστιου πολιτισμού, ενός προικισμένου έθνους, της μεγαλύτερης χρονικά αυτοκρατορίας της Ιστορίας, της Βυζαντινής.
Δεν πρέπει να γνωρίζει ότι είναι απόγονος αυτών που έφτιαξαν πολιτικές δομές, Φιλοσοφία, επιστήμη, Ιατρική, τέχνες. Γιατί δεν πρέπει να αισθάνεται περήφανος, δεν πρέπει να αισθάνεται ευθύνη για την κληρονομιά που κουβαλά, δεν πρέπει να αισθάνεται καλύτερος. Αντιθέτως, πρέπει να αισθάνεται ένα τίποτα, να είναι πολτός, χωρίς αναφορές, παπαγάλος που επαναλαμβάνει «σεβασμός στο διαφορετικό» κι ας έχει σφάξει το διαφορετικό τους προγόνους του, κι ας έχει συρρικνώσει το έθνος, κι ας του έχει κλέψει τις πατρίδες.
Την ώρα που η Χίος κάνει αφιερώματα στον ξεριζωμό και τη σφαγή του Ελληνισμού στο πάρκο της, εμείς στην Αθήνα επιλέξαμε να εκθέσουμε στο Πεδίον του Αρεως τη meta queer -δανείζομαι τις εκφράσεις της διευθύντριας της Στέγης Ωνάση- ψηφιακή έκθεση «Plásmata». Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.
Εκατό χρόνια για τη Μικρά Ασία στο πάρκο στη Χίο τη «συντηρητική», για να μην πω τη ρατσίστρια. Ψηφιακά «Plásmata» στο πάρκο στην Αθήνα τη μεταμοντέρνα, την προοδευτικιά, με τις φαντασμένες μανταμοσουσούδες της πολιτικής και της κοινωνίας που νομίζουν ότι συνορεύουμε με το Λουξεμβούργο.
Κάτι εντελώς σάπιο υπάρχει στο βασίλειο των Αθηνών. Και μας έχει πάρει η μπόχα.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών Πανεπιστημίου Sorbonne Nouvelle – Paris III.
