Υπάρχουν κάποιοι που απορούν για το γεγονός ότι ο «εθνολαϊκιστής» πρωθυπουργός της Ουγγαρίας σάρωσε με εξωπραγματικά ποσοστά στις πρόσφατες εκλογές, ανανεώνοντας για τέταρτη φορά τη θητεία του. Είναι οι ίδιοι που θα απορήσουν μεθαύριο όταν ο εδώ ομόλογός του, ο αποκαλούμενος και «Ελληνας Μωυσής», βουλιάξει στα αβαθή ύδατα της εκλογικής κάλπης, προσελκύοντας (με το ζόρι) το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Κι όμως, η εξήγηση είναι απλή: O Ορμπαν υπηρετεί εμπράκτως τα συμφέροντα του λαού του και ο Μητσοτάκης κάνει delivery άλλου είδους. Προσπαθεί να πείσει ότι εργάζεται κι αυτός για τα συμφέροντα της χώρας, ξιφουλκώντας σε καθημερινή βάση εναντίον της ρωσικής «επιβουλής». Μόνο που ο Ελληνας στους εφιάλτες του τα βράδια το φάντασμα της ακρίβειας και του Ερντογάν βλέπει. Όχι της Κόκκινης Αρκούδας…
Η διαφορά του Ορμπαν με τον Μητσοτάκη είναι, επίσης, ότι ο πρώτος έχει καταλάβει τη χαμηλή ποιότητα του πολιτικού προσωπικού στις Βρυξέλλες και το διαχειρίζεται με μαεστρία, ενώ ο δεύτερος, ακριβώς επειδή ανήκει στην ίδια κατηγορία υπαλλήλων του διεθνούς συστήματος, δυσκολεύεται να περάσει βασικές θέσεις για ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας.
Την περασμένη εβδομάδα, επισείοντας ένα πανηγυρικό βέτο, ο Ορμπαν κατάφερε να «πάρει όλο το χαρτί» και ο Ελληνας πρωθυπουργός αρκέστηκε να δηλώσει ότι, αν ο Ερντογάν συνεχίσει να είναι… κακό παιδί, θα ζητήσει να τον μαλώσουν, με μια αναφορά στα συμπεράσματα της επόμενης ευρωπαϊκής συνόδου. Προσέξτε: Οχι κυρώσεις, μια επίπληξη στα συμπεράσματα αξίωσε. Σε έναν μήνα και βλέπουμε, για να δώσουμε ευκαιρία στους γείτονες να χαμηλώσουν τους τόνους. Και μετά φτου κι απʼ την αρχή…
Στην ίδια, λοιπόν, σύνοδο που ο Μητσοτάκης σκιαμαχούσε με τον «αναθεωρητισμό» φωτογραφίζοντας την Τουρκία στο πρόσωπο της… Ρωσίας, ο Ορμπαν έπαιζε με την αγωνία μιας γελοίας ευρωνομενκλατούρας που ήθελε σώνει και καλά να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι κηρύσσει εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο. Πολιτικοί τσαρλατάνοι χαμηλού επίπεδου, όπως η «θεία Ούρσουλα των Βρυξελλών», μια αποτυχημένη υπουργός Αμυνας που την ξεφορτώθηκε άρον άρον η Μέρκελ, όταν διαπίστωσε ότι παίρνει μερτικό ακόμα και από τα φορτία με τις… κάλτσες των Γερμανών στρατιωτών, ή ο Σαρλ Μισέλ, κοτζάμ πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που δεν ήξερε να πει στον Ερντογάν ότι στις κυρίες προσφέρονται… καρέκλες για να καθίσουν, πλειοδοτούν σε ατλαντική νομιμοφροσύνη, προσπαθώντας να εμφανίζουν μια Ευρώπη «ενωμένη» απέναντι στον Πούτιν. Απατεώνες και ψεύτες που αμείβονται πλουσιοπάροχα από λεφτά των Ευρωπαίων φορολογουμένων για να αναρτούν διθυραμβικά «tweets» ότι δήθεν αποφάσισαν να κόψουν τις ρωσικές εισαγωγές πετρελαίου, τις οποίες ήδη πληρώνουν σε ρούβλια.
Σε αντίθεση, όμως, με τον Μητσοτάκη που στέκεται… κλαρίνο καμαρώνοντας δίπλα τους, ο Ούγγρος ηγέτης γνωρίζει καλά με τι φαιδρά υποκείμενα έχει να κάνει. Γιʼ αυτό και την περασμένη εβδομάδα «τα πήρε όλα». Εβαλε αρχικά τον μόνιμο αντιπρόσωπο της χώρας του να απειλήσει με βέτο, ζητώντας εξαίρεση της Ουγγαρίας από τη διακοπή της εισαγωγής ρωσικού πετρελαίου. Απαίτησε ακόμα ένα πρόσθετο κονδύλιο 800.000.000 ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης για την αναβάθμιση των ουγγρικών διυλιστηρίων, και τέλος κατέστησε σαφές ότι έτσι και συμβεί κάτι στο νότιο παρακλάδι του αγωγού Druzhba, που διέρχεται από την Ουκρανία και τροφοδοτεί, εκτός από την Ουγγαρία, τη Σλοβακία και την Τσεχία, αυτός θα συνεχίσει να προμηθεύεται ρωσικό πετρέλαιο βρέξει χιονίσει, με όποιον τρόπο κρίνει προσφορότερο.
Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει πλήρη και άνευ όρων εξαίρεση της Ουγγαρίας από το εμπάργκο πετρελαίου μέσω ρητής πρόνοιας που απέσπασε για δύο τουλάχιστον χρόνια. Οι «Ευρωπαίοι» ξέχασαν τις κορόνες για τον αυταρχισμό του Ούγγρου ηγέτη, τις επικρίσεις για τη δήθεν φίμωση των μέσων ενημέρωσης και τις επιφυλάξεις για τις παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη, μπροστά στην αγωνία μην τους χαλάσει το σόου αντιρωσικής υστερίας.
Ο Ορμπαν, που τους ξέρει απʼ έξω κι ανακατωτά, δεν χρειάστηκε καν να βγάλει το βέτο από το τσεπάκι, εκφράζοντας, με μια υποψία σαρκασμού, τη βεβαιότητα ότι η Κομισιόν διαθέτει τις απαιτούμενες ικανότητες να βρίσκει έξυπνες λύσεις… Το αποτέλεσμα ήταν ότι ούτε ακριβώς «εμπάργκο» επεβλήθη, αφού τα όποια μέτρα αναστέλλονται για ένα διάστημα έξι μηνών (κατά το οποίο ουδείς γνωρίζει τι θα έχει συμβεί στην Ουκρανία) και ασφαλώς δεν αφορούν την τροφοδοσία με κρίσιμους αγωγούς, όπως αυτός που τροφοδοτεί τις τρεις κεντροευρωπαϊκές χώρες.
Η διακοπή της εισαγωγής ρωσικού πετρελαίου, όταν και εφόσον υλοποιηθεί, θα αφορά εν πρώτοις μόνον τα τάνκερ. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους ανόητους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών να πανηγυρίζουν ότι απάλλαξαν την Ευρώπη από το ρωσικό πετρέλαιο και να φορτώνουν με πακτωλό ευρωπαϊκού χρήματος (ακόμα 9 δισ. ευρώ αποφάσισαν να δώσουν προχθές) την κυβέρνηση του Ζελένσκι, που ένας θεός ξέρει πώς τα διαχειρίζεται!
Πολύ πιο ψύχραιμα και επί της ουσίας ο μεγάλος ειδησεογραφικός ιστότοπος Politico επεσήμανε ότι, αν δούμε την υπόθεση σφαιρικά, «ο Ορμπαν πήρε πάρα πολλά και κράτησε τους πάντες σε ομηρία. Η συλλογική υποχώρηση στις απαιτήσεις του γλίτωσε τις Βρυξέλλες από την αμηχανία μιας μεγάλης αποτυχίας».
Ο Ορμπαν, λοιπόν, πίεσε και πήρε αυτό που ήθελε επικαλούμενος ζωτικό ζήτημα «ασφάλειας εφοδιασμού», καθώς η χώρα του δεν διαθέτει πρόσβαση στη θάλασσα. Στον αντίποδα, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει ζήτημα ασφαλείας, όχι εφοδιασμού, αλλά της ίδιας της τής ύπαρξης, εμφανίζεται να παρακαλάει για μία αράδα στο κείμενο συμπερασμάτων της… επόμενης συνόδου.
Η σύγκριση από μόνη της προκαλεί θλίψη και εξηγεί τις εκλογικές επιδόσεις του καθενός. Δείχνει, όμως, πόσο ισχυρό είναι το βέτο στον βαθμό που κάποιος θέλει πραγματικά να το χρησιμοποιήσει και γιατί οι Γερμανοί έχουν λυσσάξει να το καταργήσουν και τυπικά. Θα επανέλθω σε αυτό σύντομα γιατί υπάρχει και στη χώρα μας «μπλοκ προθύμων» που συντάσσεται, επίσης, με την κατάργηση του βέτο σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κυρώσεων. Μια θέση εθνοπροδοτική, με όλη τη βαρύτητα της λέξεως, για μικρές χώρες όπως η Ελλάδα…
