Πάντα μπορείς να σιωπάς, αλλά είναι τουλάχιστον υποκριτικό, αν όχι παρανοϊκό, να είσαι υποχρεωμένος να εκθειάζεις ό,τι απωθητικό βλέπεις, ακούς, αντιλαμβάνεσαι
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Είπε ο Κύριος (Κατά Ματθαίον Ζ. 1-2): «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν». Μία που το είπε και μία που (κάνουμε ότι) το λησμονήσαμε. Και ορμήσαμε στη μαρμίτα με την κατάκριση και κάνουμε μακροβούτια ανά δεκάλεπτο.
Αν αναλογιστεί κάποιος με ακρίβεια και ειλικρίνεια την ημέρα του, τότε θα διαπιστώσει ότι ένα σοβαρό τμήμα της το καταλαμβάνουν οι… χωματουργικές εργασίες σε βάρος άλλων. Θάψιμο κανονικότατο. Μάλιστα, στις περισσότερες χαρούμενες παρέες το θάψιμο γίνεται με πρόγραμμα. Οταν είναι όλοι μαζί, θάβουν τους απόντες και μόλις αποχωρήσει κάποιος, οι παραμένοντες θάβουν τον άρτι αποχωρήσαντα.
Ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη η συνήθεια. Απεχθής μεν αλλά συνηθισμένη. Αν παραμερίσουμε (που δεν πρέπει, αλλά θα το κάνουμε για λίγο) τον παράγοντα της αμαρτίας, μπορούμε να πούμε ότι ανταποκρίνεται σε μια πηγαία ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο θεσμός της ανθρώπινης δικαιοσύνης θεωρητικά είναι καλός, αλλά στην πράξη λειτουργεί τουλάχιστον σαν ανέκδοτο. Το κακό δεν διορθώνεται από ορισμένους δημόσιους λειτουργούς, που προσπαθούν εξ επαγγέλματος να ασκήσουν θεϊκά καθήκοντα.
Κι αφού δεν απονέμεται δικαιοσύνη στα δικαστήρια και οι βεντέτες είναι παράνομες και μπορούν να οδηγήσουν τον εκδικητή στη φυλακή (κάτι που θα το αισθανθεί σαν διπλή αδικία, αφού νιώθει ότι έχει δίκιο), η μόνη εναλλακτική είναι το θάψιμο, κράξιμο, κακολογία, αιχμηρός «κοινωνικός σχολιασμός», δηλητηριώδες κουτσομπολιό – έκαστος βαφτίζει τις λεκτικές του εκδικήσεις και βεντέτες όπως νομίζει. Μια και δεν μπορεί να βγει εκτός παιγνίου το αντικείμενο της εχθρικής μας διάθεσης, παλεύουμε κι εμείς οι μικρόψυχοι ή οι αδικημένοι ή απλώς οι οργισμένοι και παραμελημένοι να σημειώσουμε μια νίκη στα λόγια. Αν έχουμε επιλέξει να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε, απέχουμε από τα πικρά λόγια. Αν, όμως, ούτε που έχουμε διανοηθεί να σιωπήσουμε, τότε δράττουμε τη φτυαρούκλα και ξεκινάμε…
Συνεχίζεται.
