Είναι κι’ αυτά που δεν πρέπει να τα ξεχνάμε. Προ ημερών βρέθηκα έξω από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας (ΠΑ.ΜΑΚ.) στην όμορφη Θεσσαλονίκη μας.
Ήταν ημέρα γιορτινή, καθώς αποφοιτούσαν κάποιοι φοιτητές. Κόσμος πολύς. Γονείς συγκινημένοι, που έβλεπαν κόπους και αιματηρές θυσίες επιτέλους να καρποφορούν. Χαμογελαστά πρόσωπα αποφοίτων, «ευπρεπώς ενδεδυμένων» και όχι λετσαρίες, με τις πολύχρωμες ανθοδέσμες να διακοσμούν υπέροχα την ατμόσφαιρα. Η συνέχεια θα είναι κάποιο μεταπτυχιακό, διδακτορικό, ίσως και ένα άλλο πτυχίο και εκμάθηση μιας ή και δύο ξένων γλωσσών, και μετά αναμονή και κυνήγι.
Αποστολή βιογραφικών μέχρι τα πέρατα του κόσμου ή αναμονή προκηρύξεως μέσω ΑΣΕΠ, μέσω κάποιου διαγωνισμού για πρόσληψη 25 υπαλλήλων σε κάποιο υπουργείο, θέσεις για τις οποίες θα κονταροχτυπηθούν 5.500 υποψήφιοι. Κάποτε τελείωνες το γυμνάσιο και αμέσως έβρισκες δουλειά σε τράπεζα…
Τώρα για να γίνει αυτό πρέπει να είσαι πρωθυπουργικό ή υπουργικό παιδί ή κάτι, τέλος πάντων, που δεν θα χρειάζεται και να πολυϊδρώσεις. Οπως και να ‘χει, όμως, το πρώτο βήμα, ίσως το πιο δύσκολο, των νεαρών αποφοίτων έγινε. Ολόθερμα συγχαρητήρια και καλή συνέχεια στις σπουδές σας, παιδιά.
