Ακραίο και ασυνήθιστο γεγονός αποτελεί για τη διεθνή διπλωματική πρακτική η ματαίωση της συνάντησης Τραμπ – Μητσοτάκη με υπαιτιότητα του πρώτου.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Ακόμα και στην περίπτωση θανάτου συγγενικών προσώπων, οι προγραμματισμένες διεθνείς συναντήσεις περιορίζονται ή μετατοπίζονται χρονικά, αλλά δεν ματαιώνονται, ενώ η ίδια πρακτική και η διατήρηση των διπλωματικών προσχημάτων συνηθίζονται ακόμα και όταν οι ηγέτες αντιπαρατίθενται λεκτικά. Αντιθέτως, η δικαιολογία που επικαλέσθηκε ο Λευκός Οίκος για τη ματαίωση της συνάντησης απευθυνόταν μάλλον σε αφελείς και σε Έλληνες…
Πράγματι, παρά το γεγονός ότι ο Ερντογάν δήλωσε στη Νέα Υόρκη ότι «οι ΗΠΑ έχουν δολοφονήσει περισσότερους μουσουλμάνους από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη» και ότι «θα αγνοήσει τη βούληση της Ουάσινγκτον και θα επέμβει μονομερώς στη Συρία», ο πρόεδρος Τραμπ στην αντίστοιχη συνάντησή τους δήλωσε ότι «οι δύο ηγέτες είναι και προσωπικοί φίλοι, εκτός του γεγονότος ότι οι δύο χώρες έχουν ισχυρές αμυντικές και οικονομικές σχέσεις».
Είναι πολύ πιθανόν ο κ. Μητσοτάκης να προσπαθήσει να ερμηνεύσει την «πόρτα» που έφαγε από τον πρόεδρο της Αμερικής εντός του πλαισίου του «μικρού μεγέθους και του ασήμαντου γεωπολιτικού βάρους που έχει η Ελλάδα», επειδή δεν προέβη σε καμία έντονη ή, έστω, χιουμοριστική ή σαρκαστική δήλωση για την προσβολή που εισέπραξε από τον Αμερικανό πρόεδρο, όπως π.χ. «η συνάντηση ανεβλήθη επειδή ο πρόεδρος τον ΗΠΑ αισθάνθηκε αδιαθεσία λόγω της μεγάλης ηλικίας του», ανταποδίδοντας έτσι τα ίσα της προσβολής στον ομότιμό του στο σημείο που τον πονάει περισσότερο, δηλαδή στο νεαρόν της ηλικίας της συζύγου του.
Ουσιαστικά, λοιπόν, δικαιολόγησε την αγένεια του Αμερικανού «κοκκινολαίμη», εκφράζοντας ακόμα μία φορά το «συλλογικό εθνικό μας φιλότιμο», όπως αυτό εκδηλώνεται στις διεθνείς σχέσεις και τις συναντήσεις, μέσα από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», ένθα το θύμα δικαιολογεί τις πράξεις του θύτη. Με την πρακτική αυτή ο κ. Μητσοτάκης αγνόησε την προσβολή όχι μόνο προς το πρόσωπό του και την οικογένειά του, αλλά κυρίως προς το σύνολο του ελληνικού λαού. Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε να αντιγράψει τις πρακτικές του «κωλοτούμπα» στην είσπραξη προσβολών, αν και ο τελευταίος φρόντισε να τις ενδύσει με τον μανδύα της γραφικότητας, ώστε να καλύπτει τις διεθνείς προσβολές που εισέπραττε στο πλαίσιο μιας επιτηδευμένης αισθητικής τού τύπου «the queue of the camel – η ουρά της καμήλας».
Ο κ. Μητσοτάκης, όπως και όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί και πολιτικοί στο παρελθόν, δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι στις διεθνείς σχέσεις θα πρέπει κάποιος να συμπεριφέρεται όπως και στις ερωτικές σχέσεις, δηλαδή όσο πιο δεδομένος και δοτικός φαίνεται τόσο περισσότερο απορριπτέος είναι και τόσο περισσότερο ψυχολογικά αδύναμος θεωρείται.
Οι Έλληνες πολιτικοί, επίσης, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι στις διεθνείς σχέσεις είναι εξίσου σημαντικές, εκτός της σχετικής ή αμοιβαίας οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, η προσωπική και η συλλογική αξιοπρέπεια, ο βαθμός προώθησης της επιστήμης και η τεχνολογική ικανότητα μιας χώρας, ο πολιτισμός που παράγει, καθώς και τα ιστορικά και ιδεολογικά πρότυπα που εκπέμπει, δηλαδή αυτό που περιληπτικά ονομάζεται «χαμηλή ισχύς – soft power» μιας χώρας. Έτσι, λοιπόν, ο Τραμπ δεν είχε κανέναν λόγο να χάσει τον χρόνο του με τον κ. Μητσοτάκη, επειδή αυτά που επιθυμεί πάντα τα παίρνει χωρίς διαπραγματεύσεις.
Για την Αμερική τρία είναι τα κυριότερα σημεία της εξωτερικής της πολιτικής με την Ελλάδα:
πρώτον, να ελέγξει πλήρως τα Σκόπια, ώστε να εμποδίσει τη ρωσική διείσδυση στα Βαλκάνια, γεγονός που πέτυχε με την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, που επέβαλε μετά την εντολή που έδωσε στο πολιτικό σύστημα, όπως δήλωσε (προς τιμήν του) ο κ. Μπουτάρης.
Δεύτερον, να εμποδίσει τη γερμανική διείσδυση στα Βαλκάνια, στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο.
Και, τρίτον, να σώσει και να περιορίσει εντός του ελληνικού γεωγραφικού χώρου τον στρατό των τζιχαντιστών της Συρίας, που αυτή δημιούργησε, εξόπλισε και εκπαίδευσε, ώστε να τον χρησιμοποιήσει αργότερα στα Βαλκάνια για μια νέα γεωγραφική αποσταθεροποίηση, όταν αυτό κριθεί αναγκαίο.
Αυτός είναι και ο λόγος που Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, με την αγαστή συνεργασία του συνόλου του πολιτικού συστήματος, έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε έναν απέραντο καταυλισμό μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων, ενθαρρύνοντας τον εποικισμό της αφενός μέσω της ελεύθερης εισόδου, της άμεσης χορήγησης, ΑΜΚΑ, ΑΦΜ και επιδομάτων, και αφετέρου μέσω του σφραγίσματος των βόρειων και θαλάσσιων συνόρων της χώρας, ώστε να μην ξεχυθούν οι τζιχαντιστές στην Ευρώπη.
Δεν υπήρχε, λοιπόν, κανένας λόγος ο Τραμπ να συνομιλήσει και να διαπραγματευθεί κάποιο σοβαρό θέμα της εξωτερικής του πολιτικής με τον κ. Μητσοτάκη, επειδή λαμβάνει χωρίς αντιρρήσεις αυτό που επιθυμεί, ο δε δεύτερος, στα μάτια του Τραμπ και των Ευρωπαίων ηγετών, δεν αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από τον διευθυντή ενός γιγαντιαίου hot spot μουσουλμάνων εποίκων. Αν ο κ. Μητσοτάκης δυνηθεί να αντιληφθεί τα ανωτέρω, ίσως επιχειρήσει να αλλάξει τον πολιτικό τρόπο σκέψης της χώρας.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
