Τέσσερα χρόνια μετά την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ακόμα ένα κείμενο γι᾽ αυτήν δεν θα είχε καμιά σημασία, αν δεν προσέφερε νέες ιδέες και προτάσεις για την αντιμετώπιση όσων οδυνηρών για την πατρίδα μας αυτή δημιούργησε. Θα συμφωνούσαμε με αυτή την άποψη, αν δεν είχαν ήδη δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την άμεση καταγγελία και ακύρωσή της.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Έχουν ήδη αναφερθεί οι εκατοντάδες παραβιάσεις των όρων της συμφωνίας από τους Σκοπιανούς, που την καθιστούν άκυρη, κάτι που δυστυχώς όχι μόνο δεν επιθυμεί να εκμεταλλευτεί η ελληνική πλευρά για να δώσει ένα τέλος στην τραγική αυτή κωμωδία, αλλά αντίθετα εμμένει στη γραμμή του σεβασμού της που θα οδηγήσει στην «ευρωπαϊκή προοπτική των Σκοπίων»!
Το ότι εδώ και τέσσερα χρόνια έχει ουσιαστικά εκχωρηθεί ένα κομμάτι της ελληνικής ταυτότητάς μας στους Σκοπιανούς, αυτό της μακεδονικότητας, προφανώς δεν βαραίνει καθόλου στο σκεπτικό της κυβέρνησης. Το ότι οι Βούλγαροι και οι Αλβανοί εθνικιστές κάνουν πάρτι σε ένα κρατίδιο που συντηρείται με… ενέσεις σταθερότητας είναι, επίσης, κάτι στο οποίο δεν δίνει καμιά σημασία.
Το μόνο που δείχνει να την ενδιαφέρει είναι η πίεση που ασκείται στους βουλευτές της να μη διανοηθούν να υπερψηφίσουν στην κύρωση των τριών εφαρμοστικών μνημονίων που είναι απαραίτητα για την ολοκληρωτική εφαρμογή της συμφωνίας. Γι᾽ αυτό και, προσωρινά τουλάχιστον, η ψήφισή τους έχει οδηγηθεί στις κοινοβουλευτικές καλένδες.
Ψευδαισθήσεις, βεβαίως, δεν έχουμε. Είναι βέβαιο πως κάποια άλλη κυβέρνηση, στα μέλη της οποίας δεν θα βαρύνουν και τόσο τα εθνικά αντανακλαστικά των πολιτών που θα τους πιέζουν, θα κάνει και πάλι τη βρομοδουλειά. Αν και δεν αποκλείεται να το πράξει και η ίδια κάποια στιγμή που θα βρει τον ελληνικό λαό κάπως πιο «μπόσικο». Το έχουμε ξαναδεί, δυστυχώς, το έργο αυτό στο παρελθόν.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους πύρινους λόγους και την αρθρογραφία «μακεδονομάχων» πολιτικών, πανεπιστημιακών και δημοσιογράφων, που θεωρούνταν και ειδήμονες επί του Μακεδονικού, οι οποίοι από την άτεγκτη, ανυποχώρητη και μαχητική τους στάση περί των εθνικών μας δικαίων, μέσα σε μια νύχτα μεταστράφηκαν και άρχισαν να υποστηρίζουν την «αναγκαιότητα» της σύνθετης ονομασίας;
Και δεν μιλάμε για τύπους που αναμασούσαν για χρόνια αθλιότητες περί «καταπιέσεων των Μακεδόνων στην Ελλάδα» ή που ειρωνεύονταν τον αγώνα του ελληνικού λαού, ο οποίος «δεν δικαιολογείται να συμπεριφέρεται σαν υστερικός μικροϊδιοκτήτης υφαρπαγέντος αγροτεμαχίου»! Αναφερόμαστε σε ανθρώπους που έχτισαν ακαδημαϊκές και πολιτικές καριέρες καπηλευόμενοι την αγωνία, τη λαχτάρα και τους αγώνες των Ελλήνων για την αποτροπή μιας προδοσίας που, τελικά, δεν απετράπη.
Στον αγώνα του ο ελληνικός λαός βρήκε απέναντί του, αρχικά, το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας και το μεγαλύτερο τμήμα της Εκκλησίας. Δεν πτοήθηκε. Πάλεψε, αγωνίστηκε, μάτωσε και πάνω που νόμισε πως κέρδισε… προδόθηκε για ακόμα μία φορά.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά γιατί με τη συμπλήρωση τεσσάρων ετών από την προδοσία του 2018 υπάρχει και πάλι μία κινητικότητα αναφορικά με το θέμα αυτό. Δεν είναι κάτι κακό αυτό το γεγονός. Απλώς θέλει προσοχή, κυρίως γιατί πλησιάζουν και οι εκλογές και αρκετοί θα είναι αυτοί που θα προσπαθήσουν είτε να κτίσουν είτε να αναζωπυρώσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν αντέχει ακόμα μία εξαπάτηση, γιατί τότε η οργή του θα είναι τρομερή. Κι όσο για τους φιλόδοξους εθνοσωτήρες (με ή χωρίς εισαγωγικά), ας σκεφτούν ότι ήδη αυτοί που τιμωρήθηκαν για την προδοσία, τα ψέματα ή τη δειλία τους είναι κατά πολύ περισσότεροι από αυτούς που κατάφεραν να εξαπατήσουν τους πολίτες, έστω και για λίγο. Και θα γίνουν ακόμα περισσότεροι…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
