Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο απεικονίζει ένα σπάνιο ιστορικό κειμήλιο, το οποίο βρίσκεται στην προσωπική συλλογή του ιστορικού συλλέκτη από τη Βέροια κ. Κανέλλου Ντόντου, του οποίου τη σελίδα «Στηρίζουμε τον Ιστορικό Συλλέκτη Βέροιας» συνιστώ ενθέρμως, διότι εμπεριέχει ιστορικούς θησαυρούς.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Πρόκειται για ένα μετάλλιο που εξέδωσαν από κοινού οι Ναζί και οι Σοβιετικοί, και το οποίο έφεραν Γερμανοί και Σοβιετικοί στρατιώτες που μετείχαν στη διπλή εισβολή και στον διαμελισμό της Πολωνίας τον Σεπτέμβριο του 1939.
Επαυσαν να το φέρουν μόνο μετά την έναρξη της Επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα», που σήμανε το τέλος του αιμοσταγούς για την Ευρώπη ειδυλλίου ανάμεσα στα δύο ιδεολογικώς συγγενικά καθεστώτα, αφού ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός είναι τέκνα του κομμουνισμού. Μάλιστα τα πρώτα χρόνια της δράσης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών (NSDAP) οι προπαγανδιστές του Γκέμπελς έπαιρναν αυτούσιες σοβιετικές αφίσες και απλώς άλλαζαν το σφυροδρέπανο με τη σβάστικα και τα μπολσεβίκικα συνθήματα με τα ναζιστικά. Επομένως το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ δεν ήταν κάτι που φύτρωσε στα λάχανα. Παρά την αντιπαράθεση στο πεζοδρόμιο υπήρχε μια αμοιβαία έλξη και κοινές ιδεολογικές, ολοκληρωτικές καταβολές, τις οποίες πλήρωσε η Ευρώπη και όλος ο πλανήτης με εκατόμβες. Δείτε προσεκτικά το φρικώδες μετάλλιο. Χαραγμένα πάνω του τα ονόματα των κατεχόμενων πολωνικών πόλεων. Λίγο δεξιότερα από τη μέση είναι χαραγμένο το νέο σύνορο, εκεί όπου συναντήθηκαν τα ναζιστικά και τα σοβιετικά στρατεύματα και το γιόρτασαν πάνω στο πτώμα της Πολωνίας, με κοινές παρελάσεις, χαιρετούρες και χορούς, για τα οποία υπάρχουν άφθονα φωτογραφικά τεκμήρια με τους χαρωπούς SS και τους Κομισαρίους να ανταλλάσσουν ρεβεράντζες. Δεξιά κι αριστερά από τη διαχωριστική γραμμή της Ναζιστικής και Σοβιετικής ζώνης κατοχής υψώνονται περήφανα δύο κολόνες θριάμβου, έχοντας στην κορυφή τους η μία το σφυροδρέπανο και η άλλη τη σβάστικα. Στα πόδια τους σπασμένες δύο κολόνες με τον λαβωμένο αετό του Πολωνικού Εθνους.
Οπως τον Γερμανικό Στρατό του Χίτλερ ακολουθούσαν οι Ειδικές Ομάδες των SS που εκτέλεσαν τη Γενοκτονία των Εβραίων και εκτενείς σφαγές των κατεχομένων Εθνών της Ευρώπης, έτσι ακολουθούσαν τον Κόκκινο Στρατό οι χασάπηδες του Στάλιν, η διαβόητη NKVD (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων) του Λαβρέντι Μπέρια, με αγαπημένη μέθοδο τη σφαίρα στον αυχένα. Οι Σοβιετικοί κομμουνιστές, όπως και οι Ναζί στη δική τους ζώνη, συνέλαβαν χιλιάδες Πολωνούς Στρατιωτικούς, Αστυνομικούς, ιερείς, διανοουμένους, τον ανθό της πολιτικής, στρατιωτικής και πνευματικής ηγεσίας της Πολωνίας, τους οποίους μετέφεραν σε σοβιετικό έδαφος, στο Κοζέλσκ, κοντά στο δάσος του Κατύν, στο Οστασκόφ, στο Στάρομπελσκ και αλλού.
Η σταλινική ηγεσία, θέλοντας να αποκεφαλίσει το ήδη υπόδουλο Πολωνικό Εθνος, αποφάσισε στις 5 Μαρτίου 1940, όπως αναφέρεται σε έγγραφο του Μπέρια προς τον Στάλιν, και προχώρησε σε μαζικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων από τις αρχές Απριλίου έως τα τέλη Μαΐου του 1940. Στο Καλίνιν οι Πολωνοί αιχμάλωτοι δολοφονήθηκαν από ομάδα 30 εκτελεστών της NKVD, με επικεφαλής τον Βασίλι Μπλοχίν, τον αγαπημένο και παραγωγικότερο δήμιο του Στάλιν. Δεμένα σαν σφάγια με βρόχο που τα στραγγάλιζε αν αντιστέκονταν, τα θύματα πυροβολούνταν στον αυχένα, αφού τα είχαν κάνει να πιστέψουν πως θα γύριζαν σπίτια τους. Χιλιάδες από τα πτώματα θάφτηκαν μέσα στο δάσος του Κατύν, που περιήλθε στην κατοχή της Γερμανίας μετά την κεραυνοβόλα προέλαση της Βέρμαχτ.
Υστερα από πληροφορίες οι Γερμανοί έκαναν τις πρώτες εκσκαφές το 1943 και μάλιστα συγκάλεσαν διεθνή επιτροπή που διαπίστωσε το σοβιετικό έγκλημα. Οι Σοβιετικοί αρνήθηκαν για χρόνια την ενοχή τους για τη σφαγή, συνεπικουρούμενοι από τους ανά τον κόσμο πιθήκους τους. Μετά όμως την κατάρρευση του κομμουνισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης η Ρωσική Ομοσπονδία αναγνώρισε την ιστορική αλήθεια, ενώ ο Πρόεδρος Πούτιν σε τελετή μαζί με τον Πολωνό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των θυμάτων.
Βεβαίως οι 22.000 Πολωνοί, κυρίως Αξιωματικοί, είναι σταγόνα στον ωκεανό του αίματος των θυμάτων του Ναζισμού και του Κομμουνισμού, παιδιών της ίδιας σάπιας μήτρας του ολοκληρωτισμού, όμως είναι εμβληματικοί αυτού που έγινε σε μεγάλη κλίμακα από τους δύο πρώην συνεταίρους. Εκατομμύρια πολιτών, γυναικόπαιδα, γέροντες, αιχμάλωτοι πολέμου δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις του ναζιστικού και σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Εβραίοι, Πολωνοί, Ελληνες, Σέρβοι, Ρώσοι, Ουκρανοί, όλα τα κατεχόμενα Εθνη της Ευρώπης είχαν το μερτικό τους στη σφαγή, στη Γενοκτονία από μαύρους και κόκκινους. Αντίστοιχα, η σοβιετική μηχανή του κιμά άλεσε ξένους αλλά και εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες. Ομως οι ανά τη γη συνοδοιπόροι και απολογητές του κόκκινου ολοκληρωτισμού, που εξοργίστηκαν από το δίκαιο και ιστορικά ακριβές ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την καταδίκη των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού, όπου πλην Αννας – Μισέλ Ασημακοπούλου οι λοιποί «κεντροδεξιοί» μάς ντρόπιασαν, έχουν μια καταγέλαστη αλλά και φρικώδη θεωρία: πως δεν έχουν σημασία οι πράξεις αλλά η ιδεολογία πίσω από τις πράξεις. Δηλαδή οι σφαίρες των SS στα κεφάλια των δύστυχων Εβραίων στη χαράδρα του Μπάμπι Γιαρ ήταν κακές, αλλά οι κομμουνιστικές σφαίρες στον αυχένα των αιχμαλώτων ηρώων Αξιωματικών του Πολωνικού Στρατού από τους φονιάδες του Στάλιν ήταν… καλές ή έστω λιγότερο κακές.
Αυτά υποστηρίζουν με διάφορους τρόπους τα απολειφάδια του κόκκινου φασισμού στην Ελλάδα. Λαοί στα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου πνίγηκαν στο αίμα από τη δράση των κομμουνιστών, το ζήσαμε κι εμείς στην Κατοχή και τη χωριστική κομμουνιστική ανταρσία, από μια Αριστερά που σκότωσε λιγότερους Γερμανούς από όσους σκότωσαν δυστυχήματα, εμφράγματα, η πνευμονία, αυτοκτονίες και τροχαία. Ξόδεψαν σφαίρες κυρίως για Ελληνες, για να καταλάβουν την εξουσία. Κ ευτυχώς ηττήθηκαν. Ανοήτως διάφοροι «κεντροδεξιοί» στέκονται ενοχικά μπροστά στα ορφανά του Στάλιν και του Μπλοχίν.
Δείτε, λοιπόν, καλά αυτό το μετάλλιο, μνημείο ενός κυνικού εγκλήματος του διαμελισμού και της σφαγής ενός γενναίου ελεύθερου Εθνους. Κοσμούσε τα στήθη των Μπογιόπουλων και των Παππάδων της εποχής εκείνης. Τώρα κάνουν πως δεν γνωρίζονται…
*Δικηγόρος – Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
