Στις 8 Οκτωβρίου του 1838 ο Κολοκοτρώνης μίλησε στην Πνύκα προς τους νέους της Ελλάδος, λέγοντας:
«Οταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα”».
Εξάλλου, ο Γέρος του Μοριά διεκήρυσσε σε όσους υποστήριζαν πως είναι τρελοί οι Έλληνες, που ξεσηκώθηκαν κατά των οθωμανών, ότι: «Οι Έλληνες είναι τρελοί, αλλά έχουν Θεόν φρόνιμον». Τώρα πώς στον γέρο διάβολο από αυτούς τους ήρωες φτάσαμε στους σημερινούς (και τους χθεσινούς και τους προχθεσινούς…) «φρόνιμους»;
Γιατί, απ’ όσο ξέρω, βέβαια, και μπορεί να κάνω και λάθος, και τον ίδιο φρόνιμο Θεό έχουμε (όσο τουλάχιστον ακόμα μας επιτρέπουν να Τον πιστεύουμε οι προοδευτικοί), αλλά και την ωραία μας την τρέλα ακόμη την κουβαλάμε. Αυτοί οι φρόνιμοι να μην υπήρχαν!
Α, και ο Γέρος του Μοριά είπε και κάτι άλλο: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Έστω υπόψη…
