Την περασμένη Πέμπτη βρέθηκα καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή του εξαιρετικού Γιώργου Σαχίνη.
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Κάποια στιγμή με ρώτησε αν οι σκηνές που είδαμε στη Σρι Λάνκα με την «μπούκα» του εξαγριωμένου πλήθους στο προεδρικό μέγαρο και στην πρωθυπουργική κατοικία θα μπορούσαν να αποτελούν ένα κινηματογραφικό τρέιλερ από τα… «προσεχώς» σε κάποια χώρα της Ευρώπης. Ομολογώ ότι κοντοστάθηκα, γιατί η πρώην Κεϊλάνη είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Βγήκε σχετικά πρόσφατα από έναν εμφύλιο πόλεμο με τους περιβόητους Τίγρεις-Ταμίλ και τα τελευταία 20 χρόνια διοικείται από μια δυναστεία, μέλη της οποίας στελεχώνουν όλα τα κλιμάκια της κυβερνητικής ιεραρχίας. Μιλάμε δηλαδή για την απόλυτη οικογενειοκρατία, με τους γιους, ανιψιούς και αδέλφια του -έκπτωτου πλέον- προέδρου να καταλαμβάνουν όλους τους υπουργικούς θώκους.
Ο ιδιότυπος αυτός νεποτισμός, σε συνδυασμό με την πληθωριστική έκρηξη, τις τεράστιες ελλείψεις σε βασικά είδη διατροφής, τις ατελείωτες ουρές στα βενζινάδικα για καύσιμα με δελτίο και τις συστηματικές διακοπές στην ηλεκτροδότηση, πυροδότησαν τη λαϊκή οργή. Εμβληματικά κυβερνητικά κτίρια καταλήφθηκαν από έξαλλους διαδηλωτές, ο στρατός έκανε τα στραβά μάτια και ο δυνάστης πρόεδρος κατάφερε να αποδράσει την τελευταία στιγμή με τη γυναίκα του στις Μαλδίβες.
Αν εξαιρέσει λοιπόν κανείς την τόσο ακραία μορφή μαφιόζικης οικογενειοκρατίας (όχι και τόσο άγνωστης στην Ελλάδα), οι λοιποί παράγοντες που έκαναν τον κόσμο να ξεχυθεί στους δρόμους δεν απέχουν αιώνες φωτός από αυτά που θα δούμε τον επερχόμενο χειμώνα στην Ευρώπη: ακρίβεια, στερήσεις και αβάσταχτη ταλαιπωρία των πολιτών, που δεν προέρχονται βέβαια από παρθενογένεση. Από πολιτικές αποφάσεις προέρχονται, άστοχες, βεβιασμένες και βλακώδεις, των Ευρωπαίων ηγετών και της απεχθούς γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών. Τίποτα επομένως δεν αποκλείεται. Επεσήμανα στον ραδιοφωνικό συνομιλητή μου πως, πριν από μερικούς μήνες, είχαμε την εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, που παραλίγο να γκρεμίσει τον Μακρόν.
Κι αν θυμάστε, αυτός ο λαϊκός ξεσηκωμός γενεσιουργό αιτία είχε τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων. Αυτή ήταν η σπίθα που άναψε το φιτίλι. Μόνο που σήμερα τα καύσιμα δεν χρειάζονται πρόσθετους φόρους για να γίνουν απρόσιτα στις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις. Και ο Μακρόν μάλλον θα γκρεμιστεί μόνος του και με πάταγο, παγιδευμένος μεταξύ σφύρας και άκμονος. Εισπράττοντας, δηλαδή, από τη μια τα πυρά του κόμματος της Λεπέν, που κατέγραψε εξαιρετικές επιδόσεις στις πρόσφατες εκλογές, και από την άλλη την «τοξικότητα» του γαλλικού «ΣΥΡΙΖΑ» με έναν Μελανσόν που κάνει τον Τσίπρα να μοιάζει με αρσακειάδα. Η εξίσωση επιβίωσης είναι εξαιρετικά δύσκολη για έναν πολιτικό νάρκισσο που έχει σφοδρές αντιπάθειες στα λαϊκά στρώματα και πρόσφατα βρέθηκε μπλεγμένος στο σούπερ σκάνδαλο της Uber, επιβεβαιώνοντας την αμετανόητα νεοφιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία του.
Την ίδια ώρα, στην απέναντι ακτή της Μάγχης, μια δράκα δευτεροκλασάτων συντηρητικών πολιτικών διαγκωνίζεται για να διαδεχθεί έναν πολιτικό «χαβαλέ», που πλειοδότησε σε επιπολαιότητα και αντι-ρωσικές κορόνες. Πιο σοβαρός από τους επίδοξους μνηστήρες στην ιστορική παράταξη των Τόρις φαίνεται, κατά τραγική ειρωνεία της τύχης, ένας πάμπλουτος Ινδός, έποικος δεύτερης γενιάς, που κράτησε ζωντανή τη βρετανική οικονομία μετά το Βrexit. Όμως, ο απερχόμενος Μπόρις Τζόνσον, που επιμένει να έχει λόγο, δεν τον θέλει, γιατί πιστεύει ότι… θα τα βρει με τον Πούτιν. Προτιμά για διάδοχό του ένα καραμπινάτο νούμερο, την υπουργό Εξωτερικών Λιζ Τρας, που μπέρδεψε τον Δένδια με τον Νίκο Βέρτη, έστειλε στα κάγκελα τον Λαβρόφ με τη μνημειώδη άγνοιά της για βασικές παραμέτρους της ουκρανικής κρίσης και, αν εκλεγεί, έχει υποσχεθεί να… ξαπλώσει τη Ρωσία στο καναβάτσο.
Η πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία, δέσμια της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης στην οποία πρωτοστάτησε, παραπαίει αναζητώντας στιβαρή ηγεσία μεταξύ αδύναμων επιλογών, αλλά και λίγο πιο πέρα, σε ένα άλλο ευρωπαϊκό βασίλειο, τα πράγματα επίσης δεν εξελίσσονται πολύ ρόδινα. Την περασμένη εβδομάδα λίγο έλειψε να βγει ο στρατός στους δρόμους για να καταστείλει την αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών που είχαν στο πλευρό τους πλήθη από αλληλέγγυους πολίτες. Ο πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε, αγαπημένο παιδί και αυτός των αγορών, που μας κουνούσε το δάχτυλο για τα Μνημόνια, βιάστηκε να απαλλάξει τη χώρα του από τις… πορδές των αγελάδων για να συμβάλει κι αυτός με τη σειρά του στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Μόνο που στην πυκνοκατοικημένη Ολλανδία των 18.000.000 κατοίκων κόσμος και κοσμάκης σιτίζεται από τον συγκεκριμένο κλάδο. Πρόκειται για τον δεύτερο μεγαλύτερο παραγωγό γαλακτομικών προϊόντων μετά τις ΗΠΑ. Εν μέσω κύματος ακρίβειας, πληθωριστικής έκρηξης και ενεργειακής κρίσης, ο Ρούτε αποφάσισε να επιβάλει τη δική του «οικολογική ατζέντα», εκδίδοντας φιρμάνι για την «πράσινη μετάβαση ως το 2030», όπως ακριβώς ο εμπνευσμένος δικός μας είχε προαναγγείλει την απεξάρτηση από τον λιγνίτη μέχρι το 2023!
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, όμως, όπου οι πολίτες αρκέστηκαν στα… εμφράγματα παραλαμβάνοντας τους λογαριασμούς ρεύματος, στην Ολλανδία οι παραγωγικές τάξεις, με πρώτους τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, βγήκαν στους δρόμους, αφού, μεταξύ άλλων, η «πράσινη ατζέντα» του Ρούτε προέβλεπε αναγκαστική σφαγή του 30% των ζώων εκτροφής και τη μείωση κατά 70% της χρήσης αζωτούχων λιπασμάτων. Υπό αυτή την έννοια μάλλον δεν ήταν τυχαίο ότι παραδόθηκε στις φλόγες ένα πελώριο κτίριο διαδικτυακού σούπερ μάρκετ με τροφές του…μέλλοντος, όπως τεχνητό κρέας, μεταλλαγμένα γεωργικά προϊόντα και συσκευασμένα έντομα (το νέο μενού των φτωχών), που είχε χρηματοδοτηθεί με 600.000.000 δολάρια από το Ιδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς!
Στη γειτονική Γερμανία, από την άλλη, η κυβέρνηση έχει επίσης αρχίσει να νιώθει τη λαϊκή κατακραυγή για τις επιλογές της. Τα ποσοστά δημοτικότητας του Σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου καταρρέουν και ο πολλά υποσχόμενος νεοφιλελεύθερος υπουργός Οικονομικών δέχεται σφοδρά πυρά για έναν γάμο χλιδής που πραγματοποίησε εν μέσω κρίσης.
Οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν τεράστια ευθύνη για την κρίση. Αφησαν τη χώρα τους εκτεθειμένη και έτρεξαν πρώτοι να εφαρμόσουν τις εντολές της υπερεθνικής ελίτ για αντικατάσταση των συμβατικών πηγών ενέργειας με ανανεώσιμες. Παρέσυραν σε αυτή την ατζέντα ολόκληρη την Ευρώπη με διάφορους καλοθελητές-επισπεύδοντες, όπως ο Μητσοτάκης, χωρίς να έχουν διασφαλίσει την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αντί να βάλουν φρένο στην αντι-ρωσική παράκρουση των ΗΠΑ, θυμήθηκαν και οι ίδιοι τα αντι-σλαβικά ανακλαστικά τους και βρήκαν αφορμή να επανεξοπλιστούν. Οταν όμως μπει το δελτίο στα καύσιμα, δεν θα προλάβει να τεθεί το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια». Θα τους πάρουν με το σκουπόξυλο οι ίδιοι οι Γερμανοί και μαζί τους οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
Γι’ αυτό στην Ιταλία ο θαυματοποιός Ντράγκι, ο «σούπερ Μάριο» των αγορών, που βλέπει τι έρχεται, προσπάθησε να απεγκλωβιστεί. Πρωτοστάτης και ο ίδιος της αντι-ρωσικής ρητορικής, διαπίστωσε ότι είναι εύκολο να κάνεις τον μάγκα εκ του ασφαλούς, αλλά όταν έρχεται η θύελλα πρέπει να φεύγεις.
Όλα αυτά τα νεοφιλελεύθερα μπουμπούκια αποδεικνύονται θύματα της αδυναμίας τους να διαχειριστούν τις συνέπειες της παρατεινόμενης ουκρανικής κρίσης, που τελικά δεν πλήττει τον Πούτιν, αλλά τις χώρες τους. Ο… «ζελενσκισμός», που φορέθηκε σαν μόδα στις ευρωπαϊκές ηγεσίες, θα πληρωθεί πολύ ακριβά αυτόν τον χειμώνα…
