Όσο ο Ελληνισμός ήταν η κρατούσα πρόταση βίου στον τόπο μας λειτουργούσε πλατωνική ακαδημία. Τώρα φοιτούμε άπαντες στη γραικυλικ
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Πόσο ξεφτίλα είναι να νοιάζεσαι, να χολοσκάς, να ενθουσιάζεσαι και να κολακεύεσαι σε συλλογικό επίπεδο αν η τάδε Αμερικάνα ζιγούρα έφαγε πατσοπόδαρα στη Βαρβάκειο, ο δείνα Τεύτων μπαγλαμάς εθίστηκε στους βολιώτικους ουζομεζέδες και η παρατάδε αγοροκόρη καλαθοσφαιριστού επισκέφθηκε γνωστό νυχάδικο της Σαντορίνης; Πολλή η ξεφτίλα και ενδεικτική της προϊούσας παρακμής κράτους, θεσμών, αλλά και μεγάλης μερίδας του λαού, που όντως καταναλώνει με βουλιμία τέτοιου είδους ειδήσεις που «γεμίζουν υπερηφάνεια» τα στήθια όσων μας βυθίζουν στο διεθνές ρομπιλίκι.
Οι «επώνυμοι» τουρίστες αντιμετωπίζονται από αρκετούς περίπου ως κτήτορες του τόπου, ως επίγειες θεότητες που σπέρνουν δολάρια και ευρώ στο διάβα τους για να εισπράξουν θαλάσσιο άλας, ηλιακή ακτινοβολία, θερμίδες σουβλακίων και μουσακάδων και λοιπές ουσίες και σαρκικές απολαύσεις – για να μη μιλήσουμε για τα σάλια και τις μύξες και τα λιβάνια που κερνάνε αφειδώς οι ελληνόφωνοι υμνητές τους. Πολύ ορθά και ευσύνοπτα περιέγραψε την κατάσταση ο συνάδελφος στη «δημοκρατία» Δημήτρης Παπαγεωργίου, που έγραψε σε ανάρτησή του: «Ο ενθρονισμός των τουριστών στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας (πού κατούραγε ο Μπόρις, τι νούμερο τακούνια φόραγε ο γιος του Μάτζικ Τζόνσον, τα ερωτήματα για το πόσο άρεσε η Ακρόπολη στον Μάικλ Τζόρνταν, η εθνική τραγωδία ενός τσαμπουκά στους Γερμανούς στην Κρήτη) αποδεικνύει πόσο γοργά προχωρά η μετατροπή της χώρας μας σε Τρίτο Κόσμο. Είναι από τα πράγματα που με λυπούν παραπάνω κι από τον λογαριασμό της ΔΕΗ και με κάνουν να ντρέπομαι».
Τελικά, η ταινία «Καλώς ήλθε το δολλάριο» δεν είναι μόνο αντιπροσωπευτική της εποχής της (προβλήθηκε το 1967), αλλά αποδεικνύεται, δυστυχώς, διαχρονική.
Η τουριστικοποίηση της Ελλάδας είναι μία από τις μεγαλύτερες συμφορές που έχουν πλήξει το έθνος. Αξιοπρέπεια και αληθινή ανάπτυξη σε στέρεες βάσεις θυσιάζονται αντί πινακίου συναλλάγματος. Αυτή η συμφορά, όμως, διαφημίζεται από την ελίτ της συμφοράς περίπου ως η απόλυτη λύση διά πάσαν οικονομικήν νόσον και πολιτική μαλ@κίαν, που μας δέρνουν αλύπητα εδώ και δεκαετίες πολλές.