Το παραμύθι το ξέρουμε καλά πλέον: Οποιος έχει επιφυλάξεις για τον ρόλο των Γερμανών στην Ευρώπη, όποιος προτάσσει το συμφέρον της πατρίδας του πάνω από τις προσταγές του ιερατείου των Βρυξελλών, όποιος δεν γουστάρει την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, όποιος δεν θέλει ηλεκτρικό αυτοκίνητο και δεν ενθουσιάζεται να βλέπει μουσάτους με κοντές φούστες και γόβες είναι εθνολαϊκιστής, ακροδεξιός, ρωσόφιλος ή… «μεταφασίστας».
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Αυτόν τον τελευταίο όρο επινόησαν οι απόγονοι των πραγματικών ναζί στην Deutsche Welle για να «κόψουν τη φόρα» στην Ιταλίδα πολιτικό Τζόρτζια Μελόνι, που αναμένεται σήμερα να κάνει εκλογικό περίπατο στη γειτονική χώρα.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, το καλαμπούρι τελείωσε. Η Μελόνι δεν είναι «παλτό» τύπου Λιζ Τρας και η Ιταλία δεν είναι Ουγγαρία, την οποία επιχειρούν ανεπιτυχώς να «καρπαζώσουν» οι χρυσοκάνθαροι των Βρυξελλών.
Οι Ιταλοί είδαν κι απόειδαν με τον δικό τους…Στουρνάρα, Μάριο Ντράγκι, και ετοιμάζονται να κάνουν τη μεγάλη υπέρβαση, βροντοφωνάζοντας: «Επ, παιδιά, είμαστε κι εμείς εδώ!» Αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης της μεγάλης αλλά παραπαίουσας Γερμανίας, που δεν θέλει -ειδικά σε αυτή τη συγκυρία- να εισπράξει αμφισβήτηση από έναν ισχυρό του ευρωπαϊκού κλαμπ.
Η Μελόνι όσο σαφής ήταν στο να διευκρινίσει ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Μουσολίνι και τον φασισμό, άλλο τόσο σαφής ήταν στην προειδοποίησή της ότι ο ερχομός της στην εξουσία σημαίνει το τέλος του γερμανικού πάρτι στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Η Ιταλία θα προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα», είπε προαναγγέλλοντας -με το «καλημέρα»- την άσκηση πίεσης στο Βερολίνο για την επιβολή πλαφόν στην τιμή του φυσικού αερίου, που μέχρι τώρα η Κομισιόν της θείας Ούρσουλα αρνείται πεισματικά.
Ενα άλλο σημείο σφοδρής ενόχλησης των Γερμανών είναι ότι η επικεφαλής του κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας, που λογικά θα είναι και η επόμενη πρωθυπουργός, αφού η δεξιά συμμαχία της οποίας ηγείται αναμένεται να αγγίξει το 45% στις σημερινές εκλογές, έχει επίσης προαναγγείλει την πρόθεσή της να παλέψει για την ενίσχυση του δικαιώματος βέτο των επιμέρους χωρών.
Από την περίοδο του Γιούνκερ προσπαθεί το Βερολίνο να καταργήσει το δικαίωμα των μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μπλοκάρουν συλλογικές αποφάσεις που στρέφονται εις βάρος των εθνικών τους συμφερόντων. Και το δικαίωμα αυτό έχει εν πολλοίς καταργηθεί με την εισαγωγή της «ειδικής πλειοψηφίας» και άλλων αντιδημοκρατικών επινοήσεων που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί, πλην όμως εξακολουθεί να ισχύει για θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.
Πρόσφατα ο καγκελάριος Σολτς δήλωσε και επίσημα την πρόθεση της χώρας του να καταργήσει οριστικά το βέτο στους κόλπους της Ε.Ε., επικαλούμενος την ανάγκη ευκολότερης επιβολής κυρώσεων, όχι μόνο σε «εχθρούς», όπως η Ρωσία του Πούτιν, αλλά και στους ανυπότακτους «εντός των τειχών», όπως η Ουγγαρία του Ορμπαν. Με την άποψη αυτή συντάσσονται και άλλοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» ταγοί του γκλομπαλισμού, που στην περίπτωση της Ευρώπης συνοψίζεται στο «Deutschland Uber Alles». Τέτοιες φωνές ακούγονται ακόμη και στη χώρα μας, με πλήρη επίγνωση, φοβούμαι, ότι το τέλος του βέτο θα ναρκοθετούσε τη διπλωματική άμυνα της Ελλάδας και της Κύπρου έναντι της Τουρκίας.
Ο παραλογισμός έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε, στην προσπάθειά της να απομονώσει τον Ούγγρο ηγέτη Βίκτορ Ορμπαν, η νομενκλατούρα των Βρυξελλών αποφάνθηκε -μέσω εισήγησης του Ευρωκοινοβουλίου- ότι το πολίτευμα στην ιστορική κεντροευρωπαϊκή χώρα δεν είναι δημοκρατία! Είναι ένα… υβριδικό καθεστώς με αυταρχικά χαρακτηριστικά που καταπιέζει τους ΛΟΑΤΚΙ και τους μετανάστες. Ακουσον άκουσον: Οι ελάχιστα λαοφιλείς Ευρωπαίοι «τιμητές», που αναγκάζονται να προσφεύγουν σε κυβερνήσεις συνασπισμού, χαρακτηρίζουν ένα είδος δικτάτορα τον Ορμπαν που εξελέγη για τρίτη συνεχή θητεία, αυξάνοντας την εκλογική του δύναμη στο εξωπραγματικό για τα ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά δεδομένα ποσοστό τού 53%. Και, φυσικά, κανείς δεν τόλμησε ποτέ να ισχυριστεί ότι οι κάλπες στην Ουγγαρία ήταν…πειραγμένες.
«Οι εκλογές στην Ουγγαρία διεξάγονται μεν βάσει Συντάγματος, αλλά απουσιάζει ο σεβασμός των δημοκρατικών κανόνων» αναφέρει στην έκθεσή της μια πυροβολημένη Γαλλίδα ευρωβουλευτής των Οικολόγων, αγνοώντας ότι με αυτή τη διατύπωση προσβάλλει τη συντριπτική πλειονότητα του ουγγρικού λαού που εξέλεξε τον Ορμπαν. Και παίρνοντας τη σκυτάλη, η Κομισιόν ετοιμάζεται να «τιμωρήσει» τους Ούγγρους κόβοντας τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης που προορίζονται για τη χώρα τους.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Ηδη η δεξιά πολωνική κυβέρνηση που βλέπει να έρχεται η σειρά της προειδοποίησε ότι θα μπλοκάρει την επιβολή οικονομικών κυρώσεων προς τη Βουδαπέστη, ενώ και η Μελόνι αντιμετωπίζει αυτού του είδους τις (πραγματικά φασιστικές) ευρω-γερμανικές μεθοδεύσεις με ιδιαίτερο σκεπτικισμό.
Η έλευση της Μελόνι στην εξουσία σημαίνει αναδιάταξη στις ευρωπαϊκές ισορροπίες και αμφισβήτηση της νέας «Pax Germanica» στην Ευρώπη, από την ώρα μάλιστα που οι Γερμανοί ελέγχουν μεν ασφυκτικά όλα τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., αλλά δεν έχουν προλάβει να καταργήσουν το βέτο. Τα γκρουπ των μικρότερων κεντροευρωπαϊκών χωρών με συντηρητικές ηγεσίες που αντιτίθενται στην λαθρομετανάστευση, πιθανόν στο πρόσωπο της Μελόνι να βρουν τον φυσικό τους ηγέτη. Την ίδια ώρα ο σχηματισμός μιας αντισυστημικής κυβέρνησης στην Ιταλία με τη συμμετοχή του Σαλβίνι και του Μπερλουσκόνι, που δεν εμφορούνται από υστερικά σύνδρομα ρωσοφοβίας, μπορεί να σημάνει τον επαναπροσανατολισμό κάποιων ευρωπαϊκών κρατών στο Ουκρανικό, ιδιαίτερα εν όψει του επερχόμενου δραματικού χειμώνα.
Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης με προεξάρχοντα τα γερμανικά επιχείρησαν να δαιμονοποιήσουν τη Μελόνι, κόβοντάς της τον δρόμο προς την εξουσία, αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί αυτά που λέει στον ιταλικό λαό είναι απλά «Με λένε Τζόρτζια, είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι χριστιανή», όπως επαναλαμβάνει στις μεγάλες προεκλογικές της συγκεντρώσεις, αναδεικνύοντας το μέχρι πρότινος αυτονόητο που έχει εκλείψει: τη φυσιολογική δομή της οικογένειας.
Η Ιταλία χωρίς αμφιβολία ανοίγει τον δρόμο. Μακάρι να βρεθούν κι άλλες Μελόνι για να ανακτήσουν τα ευρωπαϊκά κράτη την εθνική τους υπόσταση και να απαλλαγούν μια και καλή από τους άχρηστους κηφήνες των Βρυξελλών και την επικυριαρχία των Γερμανών εντολέων τους.
