Είδαμε και τα σχέδια για τους ουρανοξύστες στο Ελληνικό και εντυπωσιαστήκαμε οι ιθαγενείς με δύο ουρανοξύστες στραβοχυμένους, εμπνευσμένους από τις Καρυάτιδες, όπως μας είπε η εταιρία που θα τους φτιάξει.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Οι ουρανοξύστες ήταν μία κοντή και μία ψηλή «Καρυάτιδα» ενωμένες με μία τάβλα, η οποία τάβλα ήταν και σαν βατήρας που ακουμπούσε στο κεφάλι της κοντής.
Ο κ. Γεωργιάδης μας είπε δε ότι το έργο είναι αντίστοιχο με τον Παρθενώνα, τόσο μεγαλοπρεπές, μόνο που ο Παρθενώνας δεν ήταν τόσο κιτς, άσε που δεν ήταν και καζίνο, ιερός ναός ήταν, αλλά ψιλά γράμματα τώρα, προκειμένου να διαφημίσουμε την ανάπτυξη.
Έτσι τώρα όλοι μιλάνε για την Athens Riviera, Αθηναϊκή Ριβιέρα δηλαδή, αλλά στα αγγλικά είναι πιο γκλάμουρ και μας αναβαθμίζει τρομερά ως χώρα να έχουμε κι εμείς την Athens Riviera μας. Διότι δεν είμαστε τίποτα τριτοκλασάτοι να μην έχουμε τους ουρανοξύστες μας και τα καζίνα μας και τις πολυτέλειές μας, να γίνουμε κι εμείς Ντουμπάι, Σιγκαπούρη, New York και Λας Βέγκας. Το ότι η γαλλική Ριβιέρα βέβαια ή η ιταλική δεν έχει ουρανοξύστη ούτε για δείγμα, αλλά έχει διατηρήσει το εξαιρετικά αριστοκρατικό της στιλ με τα σπίτια του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, δεν μας λέει κάτι. Και αυτός είναι και ο λόγος που έλκει τουρισμό πολύ υψηλού επιπέδου. Η αρχιτεκτονική της δένει εξαιρετικά με το πανέμορφο μεσογειακό τοπίο της.
Το ότι το Μονακό καταστράφηκε με τους ουρανοξύστες που θυμίζουν εργατικές κατοικίες του 1970, με διαμερίσματα που πωλούνται εκατομμύρια, δεν μας προβληματίζει, διότι νομίζουμε κι εμείς ότι με δυο στραβοχυμένους ουρανοξύστες – «Καρυάτιδες» και ένα καζίνο θα γίνουμε Μονακό.
Ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα θα μας λείπουν. Θα μπορούσε βέβαια αυτό να γίνει μόνο αν ανακήρυσσαν το Ελληνικό ανεξάρτητο κρατίδιο, όπου όποιος είχε μόνιμη κατοικία θα είχε τρομερές φοροαπαλλαγές. Αλλά αυτό δεν γίνεται, οπότε θα είμαστε απλά η βλαχομπαρόκ εξέλιξη του Παρθενώνα, γιατί πρέπει να συνεχίσουμε να αποδεικνύουμε ότι είμαστε ανάξιοι απόγονοι άξιων προγόνων.
Εμείς κοιτάμε κατά Ντουμπάι Ριβιέρα, που πλέον είναι και πιο κοντά στο στιλ μας με τόσο αραβικό πληθυσμό που έχουμε στην Αθήνα και τη χώρα γενικότερα. Θέλουμε η αρχιτεκτονική να δένει με τις ερήμους της Αραβίας και όχι με τις πανέμορφες αττικές ακρογιαλιές. Θέλουμε ανάπτυξη με καζίνο και τα παρελκόμενα, χίλιες και μία αραβικές νύχτες, μπετόν, γυαλί και σίδερο να σκίζουν τον ελληνικό ουρανό.
Κατά τα άλλα εξαιρετικά αυτά τα φαραωνικά έργα. Μου θυμίζουν την παροιμία «Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι».
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne
Nouvelle
