Tο βιβλίο του Πλεύρη για τον Μεταξά δεν το έχω διαβάσει. Και ούτε σκοπεύω. Γιατί ο τύπος αυτός χρησιμοποιεί σκοπίμως και εντελώς προσχηματικά την ιστορική παρακαταθήκη ενός εθνικού συμβόλου για να δικαιολογήσει ναζιστικές ιδεοληψίες. Είναι ένας κοινός προβοκάτορας που στιγματίζει το ελληνικό εθνικιστικό κίνημα, όπως άλλωστε έκανε για ένα μεγάλο διάστημα και η Χρυσή Αυγή.
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Τα πράγματα είναι απλά. Ο ναζισμός και ο παγγερμανισμός υπήρξαν προπολεμικά έννοιες στενά συνυφασμένες με τον αντισημιτισμό. Ο πατήρ Πλεύρης, σε αντίθεση με τον… μετανοήσαντα γιο του, παραμένει φανατικός αντισημίτης και έχει γράψει στο παρελθόν πλείστα όσα σχετικά πονήματα, τα οποία επίσης δεν έχω μπει στον κόπο να διαβάσω γιατί θα μου προκαλέσουν ναυτία.
Οποιοδήποτε δικαστήριο σεβόταν τον εαυτό του μπροστά στην εμμονή του να χαιρετάει ναζιστικά, ειδικά σε μία δίκη ανθρωποκτονίας με πολιτικά κίνητρα, θα τον είχε πετάξει έξω με τις κλοτσιές. Και δεν θα του επέτρεπε να πιάνει στο στόμα του τον Ιωάννη Μεταξά.
Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν ούτε ναζιστής ούτε αντισημίτης. Ηταν φλογερός Ελληνας πατριώτης. Υπήρξε φιλογερμανός, αλλά ποτέ γερμανόδουλος, όπως άλλοι Ελληνες πολιτικοί, μεταξύ των οποίων και σημερινοί. Υπήρξε αυταρχικός και μιλιταριστής, αλλά όχι φασίστας.
Το ομολογούν και προοδευτικοί ιστορικοί, όπως ο σύγχρονος Σπυρίδων Πλουμίδης, που εξηγεί ότι η μεταξική δικτατορία ήταν ένα συντηρητικό καθεστώς με στρατοκρατικά στοιχεία και σύμβολα, επηρεασμένα από αντίστοιχα καθεστώτα εκείνης της εποχής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον φασισμό.
Ο Μεταξάς πολύ περισσότερο δεν ήταν ναζιστής. Πολύ πριν από το ιστορικό «ΟΧΙ» είχε καταλάβει το συμφέρον της χώρας. Διέγνωσε εγκαίρως την παράνοια του Χίτλερ, πόνταρε στη θαλάσσια υπεροχή της Βρετανίας και συντάχθηκε ολόψυχα με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Πολέμησε με νύχια και με δόντια τον Αξονα και τον φασισμό.
Όσο για τους Εβραίους, είχε φροντίσει να ξεκαθαρίσει τη θέση του με το που ανέλαβε την εξουσία. «Σ’ αυτήν τη χώρα δεν υπάρχουν τάσεις αντισημιτισμού και αυτοί που θα θελήσουν να τις προωθήσουν θα είναι κακοί Ελληνες» δήλωνε στην εφημερίδα «Πρωία» μόλις το 1936. Για την ακρίβεια οι Ελληνες Εβραίοι πίνουν νερό στο όνομα του Μεταξά. Ηταν αυτός που έβαλε λουκέτο στην αντισημιτική και φιλοναζιστική οργάνωση Ελληνική Εθνική Ενωση (ΕΕΕ) και ο ίδιος που ανέδειξε τη θυσία του ταγματάρχη Μαρδοχαίου Φριζή. «Ο Μεταξάς είχε άριστες σχέσεις τόσο με την εβραϊκή κοινότητα της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης» σημειώνει ο Αριελ Λεκαδίτης, ιστορικός ειδικευμένος στο εβραϊκό Ολοκαύτωμα.
Ας κόψουν λοιπόν το καλαμπούρι και ο Πλεύρης και όλοι όσοι αντισημίτες προβοκάτορες τρύπωσαν στο δεξί περιθώριο της πολιτικής σκηνής τα τελευταία χρόνια. Γιατί αυτοί εν τέλει ναρκοθέτησαν και υπονόμευσαν το εθνικιστικό κίνημα καθιστώντας το απεχθές στις πλατιές μάζες. Αν δεν το είχαν μολύνει με την παρουσία τους, η κατάσταση σήμερα θα ήταν αλλιώς. Ενα σύγχρονο συντηρητικό μέτωπο απαλλαγμένο από «νοσταλγούς του Αδόλφου», επαγγελματίες αντισημίτες και υμνητές της χούντας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ουσιαστικό αντίβαρο στην ακραία νεοφιλελεύθερη, ξενόδουλη και εξαρτημένη από διεθνή κέντρα εξουσίας διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Δεξιά πολιτικά κινήματα που υιοθετούν στις μέρες μας ναζιστικές ιδέες και ανάλογες ρατσιστικές δοξασίες δεν έχουν (και δεν πρέπει να έχουν) καμία τύχη: Ο αντισημιτισμός είναι έννοια αντιστρόφως ανάλογη με τον πολιτισμό και τον υγιή πατριωτισμό. Γιατί η άμυνα του ελεύθερου κόσμου απέναντι στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, της λαθρομετανάστευσης και της πληθυσμιακής υποκατάστασης βασίζεται ακριβώς στις κοινές αξίες του ιουδαιοχριστιανισμού. Σε άλλες χώρες της Ευρώπης η αυτονόητη αυτή διαπίστωση έχει καταστεί κοινό κτήμα των δεξιών πολιτικών παρατάξεων. Στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν φρόντισε να αποστασιοποιηθεί εγκαίρως από τις αντισημιτικές κορόνες του πατέρα της. Ο σκληρός εθνικιστής πολιτικός Ερικ Ζεμούρ είναι και δηλώνει Εβραίος.
Στην Ιταλία η -τάχα μου- «μεταφασίστρια» Τζόρτζια Μελόνι (όπως τη βάφτισαν στην Ντόιτσε Βέλε οι απόγονοι των πραγματικών ναζί) συμπεριέλαβε επιφανείς Εβραίους στα ψηφοδέλτιά της και μόλις πριν από λίγες μέρες έστειλε προσωπικό μήνυμα για τη μαύρη επέτειο από τον εκτοπισμό των Εβραίων της Ρώμης χαρακτηρίζοντάς τον «άνανδρο και απάνθρωπο, μια πληγή της φασιστικής και ναζιστικής θηριωδίας που δεν μπορεί να επουλωθεί». Η Μελόνι ήξερε ότι τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας -και ειδικά οι Γερμανοί που έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την εθνική χειραφέτηση της Ιταλίας– θα έκαναν το παν για να της κολλήσουν την ταμπέλα της φασίστριας επειδή, όταν ήταν μαθήτρια ακόμη, σε ηλικία 15 ετών, είχε περάσει από τις οργανώσεις ενός κόμματος νοσταλγών του Μουσολίνι.
Σε αυτή τη λογική βέβαια εμείς έπρεπε ήδη να έχουμε πετάξει στον πολιτικό Καιάδα τον Βορίδη, τον Αδωνι και τον υιό Πλεύρη ως γνήσια και πατενταρισμένα φασιστοειδή. Παρ’ όλα αυτά και οι τρεις αυτοί λαμπροί αστέρες κατάφεραν να αναρριχηθούν επιδέξια στη νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη αποποιούμενοι κάθε «γωνία» του πολιτικού τους παρελθόντος. Εγλειψαν εκεί όπου έφτυναν. Αριβίστες τέτοιου είδους θα ήταν ικανοί να πουλήσουν και τον… πατέρα τους για να μη μείνουν στο περιθώριο και χάσουν το γλέντι της εξουσίας.
Η Μελόνι, αντίθετα, παρά τη χολερική κριτική που δέχτηκε ουδέποτε εγκατέλειψε το (εύκολα παρεξηγήσιμο από καλοθελητές) «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια». Και κατάφερε να αποδείξει ότι η αγάπη για τη χώρα, το γένος, την κληρονομιά των προγόνων και τις εθνικές παραδόσεις δεν έχει την παραμικρή ιδεολογική σχέση με ναζιστικά ιδεολογήματα όπως ο αντισημιτισμός. Υπό αυτή την έννοια προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην Ιταλία. Και στην Ευρώπη γενικότερα…
