Εισβολή της Τουρκίας στη Συρία! Προσφυγικό!
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Χιλιάδες μετανάστες στα σύνορά μας! Ένταση στην κυπριακή ΑΟΖ! Δίκαιο της Θάλασσας! Καστελόριζο! Ένοπλες Δυνάμεις! Ελληνοτουρκικός διάλογος! Ενταξιακές διαπραγματεύσεις για τα δυτικά Βαλκάνια! Ελληνική μειονότητα στην Αλβανία! Σκόπια! Συμφωνία των Πρεσπών! Επιδείνωση ελληνορωσικών σχέσεων! Αναθεώρηση του Συντάγματος! Απλή αναλογική! Ιδιωτικοποίηση στρατηγικών υποδομών της χώρας (ενέργεια, λιμένες)!
Αυτό είναι το στρατηγικό, γεωπολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί η Ελλάς για τα πέντε επόμενα χρόνια. Άκρως βεβαρημένο πλαίσιο, εξ ου και τα θαυμαστικά. Αυτοί είναι και οι φάκελοι που θα χειριστεί υποχρεωτικά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την πενταετία 2020-2025. Πενταετία (άρα και Προεδρία) υψηλών απαιτήσεων, εκ των πραγμάτων.
Πενταετία κατά τη διάρκεια της οποίας η Ευρώπη θα δοκιμαστεί από διάσπαση και νέα οικονομική κρίση. Πενταετία κατά την οποία Κίνα και Ρωσία θα πιέσουν για να απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία της Αμερικής. Πενταετία κατά την οποία ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα εξελιχθεί στη γειτονιά μας, στα σύνορά μας ήδη εξελίσσεται.
Κάθε φορά που διαβάζω, λοιπόν, ονόματα τα οποία τυχόν θα προταθούν για το αξίωμα του Προέδρου (καθώς στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού αποκλείουν απερίσκεπτα κάθε πιθανότητα επανεκλογής του Προκόπη Παυλόπουλου) και κάθε φορά που ακούω κάποιον κοντά στον πρωθυπουργό να λέει ότι τα κριτήρια εκλογής του νέου Προέδρου πρέπει να είναι αμιγώς ιδεολογικά (φιλελεύθερος – κεντρώος), αναγκαστικά διερωτώμαι: Συνειδητοποιεί κανείς τι είδους προκλήσεις θα κληθεί να διαχειριστεί ο επόμενος Πρόεδρος; Καταλαβαίνει κανείς από όσα είπε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών στην Αθήνα ότι η περιοχή μας είναι ήδη το επίκεντρο του νέου Ψυχρού Πολέμου; Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το κρίσιμο για τα επόμενα χρόνια δεν είναι αν ο Πρόεδρος θεωρείται επαρκώς φιλελεύθερος, αριστερός ή δεξιός, γυναίκα ή άνδρας, τεχνοκράτης ή πολιτικός, όμορφος ή άσχημος, αλλά αν είναι άριστος γνώστης των θεσμών, της πολιτικής και της συνταγματικής Iστορίας, των πολιτειακών ισορροπιών και, βεβαίως, αν είναι βαθύς γνώστης του γεωπολιτικού περιβάλλοντος της περιοχής; Από τα ονόματα που διαβάζω έως σήμερα ότι διεκδικούν την καρέκλα του Καραμανλή, του Τσάτσου, του Στεφανόπουλου αμφιβάλλω πολύ.
Η εκλογή του νέου Προέδρου δεν είναι άπαξ. Δεν αποτελεί έθιμο που σε υποχρεώνει να διαλέξεις από τους απέναντι. Δεν αποτελεί στοιχείο ευρύτερης στρατηγικής με στόχο το ιδεολογικό άνοιγμα της Ν.Δ. στο Κέντρο, μόνον. Αυτό συμβαίνει, το κερδίζεις σε μια στιγμή, καταγράφεται από τους πολίτες, χειροκροτείται, τελειώνει. Για τα επόμενα πέντε χρόνια, όμως; Τι κάνεις αν διαλέξεις λάθος; Κατά τη γνώμη μου, ο πρωθυπουργός πρέπει να επιλέξει Πρόεδρο ο οποίος να τον στηρίζει με σωστές συμβουλές σε κρίσιμες στιγμές. Πρόεδρο-ασπίδα. Πρόεδρο που να λέει δημοσίως αυτά που δεν μπορεί να πει ο ίδιος. Κοινώς, να ταιριάζουν τα χνώτα τους ως προς την κατεύθυνση της χώρας.
Τι να τον κάνω τον φιλελεύθερο Πρόεδρο αν πρόκειται σε μια έξαρση συνταγματικού εγωισμού να προκαλέσει πολιτειακή κρίση κορυφής; Εάν στην ένταση προσθέσει ένταση; Θα με σώσουν ο Άνταμ Σμιθ και η Αϊν Ραντ που διαβάζει; Τι να τον κάνω τον Πρόεδρο αν εκεί που πρέπει να σαλπίσει προέλαση, σαλπίσει εθνική υποχώρηση; Ο πρωθυπουργός πρέπει, επίσης, να επιλέξει Πρόεδρο που να μπορεί να είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος. Που να χαίρει σεβασμού και από τους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να λειτουργήσει ως παράγων ενότητας σε μια κρίσιμη στιγμή. Λυπούμαι να πω ότι τινές από τους ενδιαφερομένους αδύνατον να είναι καλοί Πρόεδροι Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση ρυθμιστές του πολιτεύματος, διότι σε όλη τους τη διαδρομή στον δημόσιο βίο λειτουργούσαν ως διαιρετικοί και διχαστικοί παράγοντες για το έθνος, ποτέ ως ενωτικοί. Και, βεβαίως, λυπούμαι να πω ότι ο Πρόεδρος επιχειρηματίας είναι εντελώς ακατάλληλος για το αξίωμα. Η άγνοια της λειτουργίας των θεσμών, πολύ δε περισσότερο η μηχανική του Συντάγματος, δεν είναι προσόν. Γράφω αυτό το σημείωμα με τη γνώση του παρασκηνίου της πενταετίας που φεύγει. Με τη γνώση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βοήθησε τον πρωθυπουργό να επιβληθεί στο κόμμα του το 2015 απειλώντας τον με παραίτηση αν χρησιμοποιούσε το δημοψήφισμα για τη δραχμή. Με τη γνώση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο Πρόεδρος επέβαλε στον υπουργό Εξωτερικών να διεκδικήσει και να πετύχει το ακατόρθωτο, την αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων. Με τη γνώση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο Πρόεδρος ανάγκασε τον Ερντογάν να αναγνωρίσει την ισχύ της Συνθήκης της Λωζάννης, που αρχικώς αμφισβητούσε. Με τη γνώση του ανθρώπου που ξέρει ότι ο Πρόεδρος «πάγωσε» τις προαγωγές των ανωτάτων δικαστών χωρίς να τα σπάσει με τον πρωθυπουργό.
Δεν γράφω για να εισηγηθώ την επανεκλογή Παυλόπουλου. Μη γελιέστε. Ούτε καν του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρεται. Γράφω, όμως, για να ισχυριστώ ότι έναν τέτοιο Πρόεδρο χρειαζόμαστε. Με αυτά τα χαρακτηριστικά σε αυτό το ρευστό εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον. Πρόεδρο-ασπίδα. Αυτό επιτάσσει το συμφέρον του έθνους. Η επιλογή του Προέδρου είναι αποκλειστικό προνόμιο του πρωθυπουργού και είμαι βέβαιος ότι θα βρει τον Πρόεδρο που αξίζει στη χώρα και στις περιστάσεις.
