Πολύ καιρό τώρα αισθανόμασταν και παρατηρούσαμε τη μεταβολή.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Τώρα, όμως, τη ζούμε: Η Τουρκία έχει αποκτήσει στρατηγική υπεροχή στην περιοχή έναντι των πάντων και, φυσικά, έναντι ημών. Αγόρασε S400, «φλερτάρει» ανοιχτά με τον Πούτιν, συμπεριφέρεται με τη λογική της ισχύος, πέρα και έξω από κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και, τελικώς, η Αμερική όχι απλώς δεν συγκρούεται μαζί της, αλλά την προσκυνά κιόλας. Και στο πρόγραμμα της συμπαραγωγής των F-35 την κράτησε και στη Συρία τοποτηρητή της τη διόρισε και από το ΝΑΤΟ δεν την απέβαλε.
Η Δύση γνωρίζει ήττα διαρκείας στην Τουρκία. Επιχείρησε να ανατρέψει τον Ερντογάν με πραξικόπημα. Απέτυχε. Προσπάθησε να τον διασύρει με σκάνδαλα στον λαό του. Απέτυχε, έχασε τις εκλογές. Τον απείλησε με έξωση από το ΝΑΤΟ. Ηττήθηκε πάλι. Τώρα συμβιβάζεται μεγαλοπρεπώς μαζί του, υπό το ειρωνικό βλέμμα του Πούτιν.
Η ανακήρυξη της Τουρκίας σε τοποτηρητή των ΗΠΑ στη Συρία έχει επιπτώσεις σε όλη την περιοχή και σε όλο τον συσχετισμό. Κατ’ αρχάς, στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Η φράση «Δίκαιο της Θάλασσας» έχει διαγραφεί από τη διπλωματική μας ορολογία. Σύντομα θα συρθούμε σε έναν διάλογο εφ’ όλης της ύλης, σε μείζονα συμφωνία «Ειρήνης και φιλίας» και με τελικό ζητούμενο τον συμβιβασμό για την ΑΟΖ και τη διανομή των κοιτασμάτων. Έρχεται!
Έπειτα έχει επιπτώσεις στο Κυπριακό. Συζητάμε για επανέναρξη του διαλόγου για τη Μεγαλόνησο χωρίς να τολμάμε να πούμε τη λέξη «κυρώσεις», περικυκλωμένοι από πολεμικά τουρκικά πλοία και γεωτρύπανα. Τελικό ζητούμενο η διέλευση του αγωγού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω Τουρκίας, διά του εδάφους ενός νέου κυπριακού κράτους. Έρχεται!
Η επισημοποίηση του γεγονότος ότι η Τουρκία είναι η «επίσημη αγαπημένη» των ΗΠΑ στη Συρία έχει επιπτώσεις και στον ευρωπαϊκό συσχετισμό. Οι Γερμανοί εισηγούνται ενθέρμως τον κατευνασμό της, διότι φοβούνται μήπως υλοποιήσει τις απειλές του ο Ερντογάν και στείλει νέα κύματα προσφύγων προς το Βερολίνο, μέσω Αθηνών.
Υπό το φως όλων αυτών των δεδομένων, δεν πρέπει να αναμένουμε μεγάλη στήριξη από ουδένα. Όταν βλέπει κανείς με πόσο κυνισμό κρέμασαν οι ΗΠΑ τους Κούρδους στο τσιγκέλι, αφήνοντάς τους βορά στους Τούρκους, τι να περιμένουμε εμείς; Αρμάδες; Το ραντεβού του πρωθυπουργού με τον Τραμπ ακυρώθηκε, ο Πομπέο πέρασε από την Αθήνα και δεν δεσμεύτηκε για τίποτε (αντιθέτως, απαίτησε να μη δεχόμαστε κινεζικές και ρωσικές επενδύσεις), ενώ ακόμη και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ μας ζήτησε να μην τους απασχολούμε με τα ελληνοτουρκικά.
Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι μας. Χωρίς εναλλακτικές επιλογές. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μάλιστα, τηρουμένων των αναλογιών, ακολουθεί μέσα στον συσχετισμό που βρήκε ήδη διαμορφωμένο συνετή και ρεαλιστική πολιτική για να απομακρύνει τη χώρα από τους κινδύνους. Το καλύτερο που έχει να κάνει για να κερδίσει χρόνο είναι να υποκριθεί ότι συζητά. Όχι να συζητά. Το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει είναι να έχει απέναντί του μια εμπρηστική αντιπολίτευση για τα εθνικά, ως άλλοθι προς τον ξένο παράγοντα, ώστε να αποφύγει να υπογράψει επώδυνους συμβιβασμούς.
Πάντως, η ουσία δεν αλλάζει, και αυτό ας αποτελέσει ένα μεγάλο παράδειγμα για εμάς. Ο Ερντογάν, στηριζόμενος στην αγάπη του λαού του -και όχι στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ- και εφαρμόζοντας την πολιτική του ανεξάρτητου, μη δεδομένου, χορεύει με άνεση στο ταψί την ψοφοδεή Ευρώπη, την πονηρή Ρωσία και την ανεξήγητη Αμερική.
Σε ό,τι αφορά δε εμάς, δεν του χρειάζεται καν η εισβολή. Είναι ήδη εδώ. Στις τηλεοράσεις μας, που του κάνουν κάθε μέρα τεμενάδες! Στις ορδές των μεταναστών με δικούς τους πράκτορες φυτεμένους, που μπορούν να αποσταθεροποιήσουν ανά πάσα στιγμή τη χώρα. Στη Θράκη, βεβαίως. Παντού. Να το θυμόμαστε: τα τείχη πέφτουν πάντοτε από μέσα, από τις κερκόπορτες.
Απαιτούνται επειγόντως αφύπνιση και εθνική ανασύνταξη. Αλλιώς η μέρα που θα ξυπνήσουμε και θα διερωτώμεθα «Πώς συνέβη αυτό;» δεν αργεί.
