Σοκαρισμένοι παρακολουθούμε τον Ταγίπ Ερντογάν να αιματοκυλίζει τη Συρία υπό την ανοχή του πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ (παρά τις χθεσινοβραδινές «θολές» κυρώσεις), αλλά και του Βλαντιμίρ Πούτιν.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Σοκαρισμένοι για τις ζωές των αμάχων που χάνονται, για τους πρόσφυγες που ασταμάτητα εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους, για το αίμα που σαν θηλιά τυλίγει όλο και πιο πολύ ολόκληρο τον πλανήτη, για τους τζιχανιστές που δραπετεύουν από φυλακές στη Συρία, για την «ωρολογιακή βόμβα ISIS» που ενεργοποιείται ξανά.
Ο Τούρκος πρόεδρος, ποτισμένος με τη νοοτροπία «σουλτάνου», φωνάζει διαρκώς προς κάθε κατεύθυνση ότι είναι αποφασισμένος να κάνει πράξη όποια ακραία σκέψη του, αρκεί να υλοποιήσει τα εξωφρενικά «πρέπει» που έχει στο κεφάλι του. «Πρέπει», τα οποία ουδεμία αξία δείχνουν στην ανθρώπινη ζωή, αν αναλογιστεί κανείς πώς αυτή αντιμετωπίζεται στη δύσμοιρη Συρία.
Δεν υπάρχει κανείς ο οποίος μπορεί πλέον να αμφιβάλλει. Όταν ο Ερντογάν «απειλεί», ουσιαστικά έχει ήδη βάλει το δάχτυλο στη σκανδάλη. Η «λογική» και οι πράξεις του παραπέμπουν σε σκοτεινές φυσιογνωμίες «ηγετών», οι οποίες τις προηγούμενες δεκαετίες κατρακύλησαν τον πλανήτη στα έγκατα της φρικαλεότητας.
Είτε στο εσωτερικό της χώρας του είτε στο εξωτερικό, ο Τούρκος πρόεδρος χαρακτηρίζεται από συμπεριφορά που παραπέμπει σε ένστικτα σαρκοφάγου στη ζούγκλα. Η πολιτική πολλάκις απουσιάζει από την καθημερινότητα και, όταν εμφανίζεται, ουσιαστικά χρησιμοποιείται όπως ο ώμος για να στηρίξει το τουφέκι. Έχει δώσει τη θέση της στην απειλή και αμέσως μετά στην υλοποίηση.
Είναι εντυπωσιακό, ενδεχομένως πρωτόγνωρο, αν σκεφτεί κανείς ότι η Τουρκία δεν αποτελεί παγκόσμια υπερδύναμη, πως ο Ερντογάν παίζει με τον ίδιο υπερφίαλο τρόπο την παρτίδα είτε πρόκειται για τη Συρία και τους Κούρδους είτε για να σηκώσει το δάχτυλο στην Κύπρο και την Ελλάδα ή για να «αναγκάσει» τον Τραμπ σε μη αντίδραση είτε πρόκειται να φορτώσει χιλιάδες πρόσφυγες στην Ευρώπη, που τον… κοιτάζει αμήχανη, ψελλίζοντας κάτι δήθεν μαλώματα, όπως αυτά της Μέρκελ.
Χρησιμοποιεί με τρόπο που προκαλεί τρόμο τη σύνδεση του (υποτιθέμενου) πολιτικού λόγου με τον αφανισμό που σπέρνουν οι βόμβες, λειτουργεί λες και του έχουν… κληροδοτήσει το Αιγαίο, παίζει με τον πόνο που βασανίζει περισσότερο από 45 χρόνια την Κύπρο και την Ελλάδα εξαιτίας της τουρκικής κατοχής και το φοβερότερο όλων είναι ότι βγάζει τη γλώσσα στους «μεγάλους» και εκείνοι, αντί να θίγονται, του επιτρέπουν να κάνει το παιχνίδι του! Αλλάζει καταπώς τον βολεύει συμπεριφορά με τους τζιχαντιστές και αυτό το σκάκι με ζωές και περιοχές, αντί να προκαλεί τη μήνιν του Τραμπ, έχει αναγάγει τον Αμερικανό πρόεδρο σε «θεατή», για να μην πούμε σε «συνοδοιπόρο»! Είναι απίστευτο, όμως δυστυχώς απόλυτα αληθινό. Αυτή την ώρα ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε ναργιλέ των ορέξεων του Ταγίπ Ερντογάν. Η τουρκική εισβολή στη Συρία, το αίμα που ρέει ποτάμι, οι ανοιχτές πληγές του πολέμου σε ολόκληρη τη γειτονική περιοχή, μα πάνω απ’ όλα οι ακατάσχετες «κραυγές» του «σουλτάνου» προς κάθε κατεύθυνση συνθέτουν ένα σκηνικό τρόμου, που όμοιό του η ανθρωπότητα έχει πολλά χρόνια να βιώσει.
Η χώρα μας βρίσκεται στην αυλή του εφιάλτη. Με ήπια πολιτική, ενίοτε υπερβολικά χαμηλών τόνων, επιδιώκει να κρατάει όσο πιο μακριά γίνεται τον επικίνδυνο γείτονα. Τελευταία κλείνει τα μάτια στις τουρκικές «βόλτες» στην κυπριακή ΑΟΖ για τους υδρογονάνθρακες, ενώ ταυτόχρονα είναι φανερό πως συναινεί στα «θέλω» της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη μεταφορά όλο και μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων στην ελληνική επικράτεια.
Η Ελλάδα έχει μπλέξει άσχημα. Από τη μία, ο Ερντογάν και οι τρέλες του, από την άλλη, οι χιλιάδες πρόσφυγες, που (διαρκώς συρρέουν και) μοιάζει αδύνατο να αφομοιωθούν και να ζήσουν αξιοπρεπώς σε μία χώρα η οποία ακόμη βασανίζεται από τα δεινά της κρίσης της…
