Πολλά και εύλογα τα ερωτήματα που προκάλεσε η αιματηρή επίθεση στην Κωνσταντινούπολη. Τόσο για τον τρόπο όσο και για τον χρόνο αλλά και για τη σκοπιμότητα της ενέργειας αυτής.
- Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Η προκλητική παρουσία και παραμονή ενός προσώπου που μετέφερε μία βόμβα για μεγάλο χρονικό διάστημα (οι τουρκικές Aρχές αναφέρουν για περίπου μία ώρα!) στο καλύτερα φυλασσόμενο μέρος της Πόλης, με δεκάδες κάμερες, οι οποίες φυσικά κατέγραψαν τα πάντα, όπως είδαμε στη συνέχεια, αλλά και η μη προσπάθεια της φερόμενης ως τρομοκράτισσας να εξαφανιστεί στη συνέχεια, πηγαίνοντας απλώς στο σπίτι της (!), χαρακτηρίζονται -τουλάχιστον- «περίεργα» γεγονότα.
Από την άλλη, και αυτό ίσως να είναι το σημαντικότερο, θα πρέπει να εξεταστεί ποιος ωφελείται από όλη αυτή την ιστορία. Σίγουρα, πάντως, όχι οι Κούρδοι, που το τελευταίο διάστημα προσπαθούν να αποσείσουν όλους τους χαρακτηρισμούς που ετεροπροσδιορίζουν τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία ως «τρομοκρατικό», έχοντας επιδοθεί διεθνώς σε έναν τιτάνιο αγώνα γι᾽ αυτό. Πώς ακριβώς, λοιπόν, θα βοηθήσει, άραγε, αυτόν τον αγώνα η συγκεκριμένη βομβιστική ενέργεια;
Από την άλλη πλευρά, η διεθνής συμπάθεια προς την Τουρκία, που αναπτύχθηκε εξαιτίας των φρικιαστικών εικόνων από το κέντρο της Κωνσταντινούπολης, αλλά και η επακόλουθη συσπείρωση της τουρκικής κοινής γνώμης γύρω από την ηγεσία της (σύνηθες αποτέλεσμα σε στιγμές κρίσης σε όλο τον κόσμο), προφανώς, κατατάσσουν το καθεστώς Ερντογάν στους ωφελημένους λόγω του γεγονότος αυτού.
Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας άρπαξε αμέσως την ευκαιρία, προκειμένου όχι μόνο να προσπαθήσει να εμπλέξει τη χώρα μας ως «εν δυνάμει υποδοχέα των τρομοκρατών», που απλώς «δεν πρόλαβαν να διαφύγουν στην Ελλάδα», αλλά και να φτάσει στο σημείο να απορρίψει τη δήλωση συμπάθειας και καταδίκης της τρομοκρατίας που στάλθηκε από τις ΗΠΑ, κατηγορώντας τες ότι ενισχύουν τον αγώνα των «τρομοκρατών»!
Σε κάθε περίπτωση, είτε δηλαδή η βομβιστική επίθεση αποτελεί προβοκατόρικη ενέργεια των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας είτε μεμονωμένη τρομοκρατική επίθεση μιας ομάδας «χρήσιμων ηλίθιων» ή ακόμη και έναν συνδυασμό και των δύο περιπτώσεων, είναι βέβαιο ότι η Τουρκία όχι μόνο θα τη χρησιμοποιήσει για να προωθήσει το δικό της αφήγημα περί τρομοκρατίας, στοχοποιώντας τον εθνικό αγώνα των Κούρδων, αλλά θα τη χρησιμοποιήσει και ως αιτιολογία για την επανάληψη πολεμικών επιχειρήσεων, με την εκ νέου εισβολή στρατευμάτων της σε γειτονικές της χώρες. Στον συνολικό σχεδιασμό της προς την κατεύθυνση αυτή σίγουρα ανήκει και η προσπάθειά της να φέρει τόσο τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και την Ελλάδα σε θέση αμυνόμενου και απολογούμενου, ως δήθεν υποστηρικτές «τρομοκρατών».
Είναι προφανές πως μία ηγεσία η οποία, αν δεν οργάνωσε στο πρόσφατο παρελθόν, τουλάχιστον χρησιμοποίησε προς τελικό όφελός της τις πληροφορίες που είχε για την αντιμετώπιση ενός πραξικοπήματος σε βάρος της, είναι σίγουρα αδίστακτη. Οι έξι νεκροί και μερικές δεκάδες τραυματίες μιας βομβιστικής επίθεσης δεν είναι τίποτε μπροστά στα αμέτρητα θύματα εκείνων των ημερών αλλά και στις πολλές χιλιάδες των διώξεων που ακολούθησαν προκειμένου να εδραιωθεί το καθεστώς Ερντογάν.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι παράφρονες ηγέτες κάθε εποχής είναι ότι για την υλοποίηση της παρανοϊκών σχεδίων τους απαιτούνται πάντοτε ποταμοί αίματος και βαρύ τίμημα για τον ίδιο τους τον λαό. Οταν το καταλαβαίνουν, είναι συνήθως πολύ αργά. Τόσο γι᾽ αυτούς όσο και για την ίδια τους τη χώρα. Ο νεοσουλτάνος της γείτονος δεν θα ξεφύγει από αυτήν τη μοίρα…
