Μέχρι την Πέμπτη το βράδυ, όπως γράφαμε στο προχθεσινό μας άρθρο, η Ρωσία, η Συρία και οι Κούρδοι βάδιζαν μαζί στα πεδία των επιχειρήσεων, και τα συριακά στρατεύματα, συνοδευόμενα από τμήματα στρατονομίας του ρωσικού στρατού, είχαν εισέλθει και είχαν θέσει υπό τον έλεγχό τους την πόλη και την περιοχή της Ιεράπολης/Μένπετζ, του Κομπάνι, της Αΐν Ισά, της Ράκας, της Χασάκα και του Κάμισλο.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Οι μόνες περιοχές που δεν κατόρθωσαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους ήταν αυτές των επαρχιών Γκίρε Σπι (Τελ Αμπιάντ) και Σερεκάνιγιε (Ρας αλ Αΐν), που είχαν καταληφθεί από ομάδες ισλαμιστών τρομοκρατών του ISIS και της Αλ Κάιντα, οι οποίες υποστηρίζονται από τον τουρκικό στρατό, από ομάδες της Διοίκησης Ανορθόδοξου Πολέμου (Μπορντό Μπερελί) και από τεθωρακισμένα του τουρκικού στρατού.
Μάλιστα, την Πέμπτη, Κούρδοι των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας, υποστηριζόμενοι από τμήματα του συριακού στρατού, επιχείρησαν και ανακατέλαβαν ορισμένα χωριά νότια της πόλης Σερεκάνιγιε, δείχνοντας ότι η αντεπίθεση αυτή θα συνεχιστεί τις επόμενες ημέρες.
Αντεπίθεση, επίσης, και ανακατάληψη ορισμένων χωριών, νότια και πολύ κοντά στο Γκίρε Σπι, είχαμε μόνο από τις δυνάμεις των Κούρδων την Τετάρτη και την Πέμπτη, την ώρα που Σύροι και Ρώσοι έθεταν υπό τον έλεγχο και την προστασία τους την ηρωική πόλη Κομπάνι, εγκαθιστώντας φυλάκια καθ’ όλο το μήκος των συνόρων με την Τουρκία.
Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά και ενώ το ρεπορτάζ, αλλά και το φωτογραφικό υλικό από τη συνάντηση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Πενς, με τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ερντογάν, μιλούσε για ψυχρό κλίμα μεταξύ των δύο ανδρών, στη συνάντηση των αντιπροσωπιών των δύο χωρών που ακολούθησε άλλαξαν όλα.
Όχι ότι το κλίμα έγινε θερμότερο, αλλά οι δύο πλευρές κατέληξαν σε συμφωνία 13 σημείων, η οποία, υπό το πρίσμα των συνθηκών που επικρατούσαν τη στιγμή που υπογράφηκε, για τον Ερντογάν αποτελεί «σανίδα σωτηρίας».
Τα θετικά για την Τουρκία, που μένει να επαληθευτούν στο έδαφος, είναι ότι με τη συμφωνία αυτή κατά κάποιον τρόπο κατοχυρώνει τον έλεγχο στα εδάφη που έχει καταλάβει μέχρι στιγμής, σε περίπου 120 χλμ. κατά μήκος των συνόρων, ενώ εγγράφει υποθήκες για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας που θα είναι υπό τον έλεγχο του τουρκικού στρατού, στα όρια που αυτή είχε σχεδιάσει από την αρχή (μήκος 440 χλμ.). Μόνο που την επέκταση της ζώνης στο Κομπάνι, στην Ιεράπολη/Μένπετζ και στο Κάμισλο, και την αποχώρηση των Κούρδων από εκεί θα τις συζητήσει με τη Ρωσία.
Επίσης, μένει να δούμε αν οι Κούρδοι τελικά θα δεχτούν να αποχωρήσουν οι στρατιωτικές τους δυνάμεις από περιοχές που κατέχουν οι ίδιοι και να επιτρέψουν τον έλεγχό τους από τον τουρκικό στρατό.
Όσον αφορά τη «σανίδα σωτηρίας», η συμφωνία αυτή είναι σωτήρια για τον Ερντογάν για τέσσερις λόγους:
• Ο πρώτος είναι γιατί του δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσει στο ακροατήριό του τη συμφωνία ως μια νίκη, τη στιγμή που η επιχείρηση οδηγούνταν σε αδιέξοδο ή ακόμα και σε ήττα για τον ίδιο.
• Ο δεύτερος είναι γιατί του δίνει τη δυνατότητα να ασκήσει πιέσεις για να διευρύνει τη ζώνη ασφαλείας, από τα 120 χλμ., που κατέχει τώρα, στα 440 χλμ., που είναι ο αρχικός σχεδιασμός.
• Ο τρίτος είναι ότι η συμφωνία δίνει τη δυνατότητα απεγκλωβισμού της Τουρκίας από έναν διπλωματικό κλοιό καταδίκης της από χώρες, διεθνείς θεσμούς, μαζικές οργανώσεις, προσωπικότητες και ΜΜΕ.
• Ο τέταρτος είναι ότι η συμφωνία αυτή ενδεχομένως να λειτουργήσει κατευναστικά στις ΗΠΑ και να σταματήσουν ή να μη βρουν τη στήριξη που είχαν ως τώρα από Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς πρωτοβουλίες για διεύρυνση των κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας, ενώ, αν ο Ερντογάν είναι «καλό παιδί», οι κυρώσεις που έχουν ήδη αποφασιστεί θα «παγώσουν» και δεν θα εφαρμοστούν.
Για τους παραπάνω λόγους, ο Ερντογάν έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένος από τη συμφωνία, ενώ μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η συνάντησή του με τον Πούτιν, η οποία τελικά θα γίνει την προσεχή Τρίτη στο Σότσι.
Το παράλογο είναι ότι τη συμφωνία αυτή με την Τουρκία την έκαναν οι ΗΠΑ για μια περιοχή από την οποία απέσυραν τα στρατεύματά τους, άρα δεν είχαν κανένα δικαίωμα ή λόγο να την κάνουν. Εκτός κι αν η συμφωνία αυτή αποτελέσει λόγο αλλαγής της απόφασης και επιστροφής των Αμερικανών στρατιωτών σε ορισμένες περιοχές μέσα στη «ζώνη», αλλά και εκτός αυτής, όπως για παράδειγμα στις πετρελαιοπηγές της Ντερ εζ Ζορ.
Το γράψαμε και προχθές ότι, με βάση την πρότερη κατάσταση, κερδισμένοι είναι ο Πούτιν και η Ρωσία, που εδραιώνουν τη θέση τους στη Συρία και τη Μέση Ανατολή, καθώς και ο Ασαντ, ο οποίος ανακτά τον έλεγχο μέρους των εδαφών που μέχρι προχθές δεν ήλεγχε. Φυσικά, η συμφωνία είναι ένα πισωγύρισμα και για τη Ρωσία και για τον Ασαντ, αφού περίπου νομιμοποιείται η εισβολή και δίνεται κι άλλος χώρος στην Τουρκία στο έδαφος της Συρίας, εκτός κι αν υπάρχει μια άλλη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, που θα μάθουμε στο μέλλον.
Μεγάλος χαμένος της υπόθεσης είναι οι Κούρδοι, των οποίων το όνειρο για δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους στη ΝΑ Συρία απομακρύνεται.
Γενικό συμπέρασμα:
Η Τουρκία είναι μια υπολογίσιμη, ανυπάκουη επεκτατική δύναμη, η οποία όμως για να επεκταθεί έχει ακόμα ανάγκη την υποστήριξη μια μεγάλης δύναμης και την ανοχή της άλλης.
Όσον αφορά Κύπρο και Ελλάδα, τα συνεχή πισώπλατα «μαχαιρώματα» που τρώνε οι Κούρδοι, στους οποίους χρωστούν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, ο Ασαντ και η Ε.Ε., αφού χωρίς αυτούς το Ισλαμικό Κράτος θα αποτελούσε ευρωπαϊκή και παγκόσμια απειλή, μας δίνουν ένα δίδαγμα: καλές οι συμμαχίες και οι υποσχέσεις, όμως την επιβίωσή μας ως κράτη και ως έθνος πρέπει να την εξασφαλίζουμε με τις δικές μας δυνάμεις και να μην την εμπιστευόμαστε ποτέ σε κανέναν, όσο στενός σύμμαχος και αν φαίνεται ότι είναι.
