Σε μια εποχή ανοιχτής πρόσβασης στο διαδίκτυο (πρακτικά δηλαδή στα… πάντα), είναι αστείος ο καβγάς για την «ακαταλληλότητα» μιας ταινίας. Και ακόμη πιο γελοία είναι η επιχείρηση πολιτικοποίησης του θέματος, ένθεν κακείθεν, λες και ο «Τζόκερ» είναι κάτι σαν τα… «Σταφύλια της οργής» της εποχής μας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ας αρχίσουμε από την ταινία. Εκπληκτική η ερμηνεία του Χοακίν Φίνιξ στον ρόλο ενός άκρως διαταραγμένου, κακοποιημένου και περιθωριοποιημένου κλόουν-παρατράγουδου που κάποια στιγμή σαλτάρει και αρχίζει να θερίζει όποιον βρει στο διάβα του. Με αποκορύφωμα τη δολοφονία «σε ζωντανή σύνδεση» ενός διάσημου παρουσιαστή trash «ταλέντων» σαν και του λόγου του, τον οποίο κάποτε λάτρευε, αίφνης όμως κατάλαβε ότι τον εκμεταλλεύεται και πήρε ανάποδες. Σαν να αρχίσουν οι πελάτες της Αννίτας την επανάσταση…
Λοιπόν, δεν είναι βιτζιλάντε ο κλόουν της ταινίας ούτε καν ο αρπαγμένος «Ταξιτζής» του Σκορσέζε. Ένας φοβισμένος ψυχασθενής είναι, ο οποίος κάποια στιγμή λασκάρει τελείως και κυλά στη βία. Επομένως, μη ζητάμε πολιτικό ή ταξικό μήνυμα εκεί που δεν υπάρχει. Αυτός ο «Tζόκερ» είναι για τα σίδερα και μιμητές μόνο στη φανταστική Gotham City θα μπορούσε να βρει…
Η ταινία, βεβαίως, απέκτησε αφελή πολιτικό συμβολισμό και στην Αμερική προφανώς για να πουλήσει. Από εκεί και πέρα, όχι ασφαλώς για ανατρεπτικά της μηνύματα, αλλά λόγω των σκηνών ακραίας βίας που περιέχει, στην Ελλάδα κρίθηκε ακατάλληλη για ανηλίκους. Θα μπορούσε το ίδιο να ισχύει και για τον «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι Νο5». Γιατί; Μη με ρωτάτε. Σε μια εποχή που κατεβάζεις ό,τι θες από το διαδίκτυο, πώς καθορίζεται η «καταλληλότητα» στον κινηματογράφο; Με προπολεμικό νόμο του 1937, είναι η απάντηση. Ε, ωραία, ποιανού ευθύνη είναι; Των γελοίων ακαμάτηδων πολιτικών μας που υποκριτικά τώρα ξεσπάθωσαν για την εισβολή της Αστυνομίας στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Ασφαλώς και δεν είναι σωστό να σέρνονται τα πιτσιρίκια στα αστυνομικά τμήματα για ψύλλου πήδημα. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα σε αυτή τη χώρα για να ασχολούνται οι φρουροί της τάξης. Όμως ο νόμος είναι νόμος. Και εφόσον υπάρχει, πρέπει να τηρείται.
Γι’ αυτό και ήταν εξ ολοκλήρου άστοχη η τάχα μου «τσαμπουκαλεμένη» (και στην ουσία άκρως ενοχική) αντίδραση του Χρυσοχοΐδη: «Θα πάω απόψε να δω τον Τζόκερ με τον 15χρονο γιο μου». Όπα, ρε μεγάλε. Σοβαρά; Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης καταργεί ντε φάκτο τον νόμο, επειδή τον θεωρεί υπερβολικό και ακραίο. Κι αν μεθαύριο κάποιος θεωρήσει υπερβολικά και ακραία τα αντικαπνιστικά μέτρα του Κυριάκου, τι θα γίνει; Κι αν εγώ κρίνω υπερβολικά χαμηλό το όριο ταχύτητας στην εθνική οδό, ποιος θα με πιάσει; Με το που με σταματήσουν, θα τους πω «τραβάτε να δείτε αν έρχεται ο Χρυσοχοΐδης»…
