Βρέθηκα στην ανάγκη να ταξιδέψω με τρένο για Θεσσαλονίκη. Οι περιπέτειες αρχίζουν με το ηλεκτρονικό κλείσιμο των εισιτηρίων, που αποδεικνύεται ότι θέλει ακόμα δουλειά.
Αν λοιπόν εξαιρέσεις το «Βέλος», το οποίο βρίσκεται σε κάποιο επίπεδο πολιτισμού, όλα τα άλλα θυμίζουν υποσαχάριες ή ασιατικές εικόνες. Η αρχή από τον σταθμό «Λαρίσης» στην Αθήνα, ο οποίος επανήλθε στην προ Ολυμπιακών Αγώνων κατάσταση, με σπασμένους ή καθόλου καθρέφτες, κλεμμένες λεκάνες από τις τουαλέτες, αλλά και ενδεικτικές πινακίδες σε χαρτιά Α4 κολλημένα στις πόρτες με… μονωτική ταινία.
Οι ενδιάμεσοι περιφερειακοί σταθμοί θυμίζουν ρημαγμένους σταθμούς ταινιών γουέστερν, γεμάτοι γκράφιτι και συνθήματα για τον… Κουφοντίνα, ενώ στην Τιθορέα κυματίζει ένα κουρέλι που μάλλον κάποτε ήταν ελληνική σημαία. Μπράβο στον σταθμάρχη! Το Ιντερσίτι βρομάει και ζέχνει, κάργα στα γκράφιτι, ενώ οι αριθμοί των θέσεων είναι γραμμένοι με το… χέρι.
Δεν ξέρω αν φταίνε οι Ελληνες, οι Ιταλοί, οι Βησιγότθοι ή οι Οστρογότθοι, πάντως κάποιος φταίει και οπωσδήποτε ο άρχων των μεταφορών κ. Καραμανλής. Και κάτι ακόμη: Ολο εκείνο το παλιό υλικό (σιδηροτροχιές, βαγόνια κ.λπ.) που σαπίζει σε διαφόρους σταθμούς και βρομίζει το περιβάλλον γιατί δεν εκποιείται;
