Το ανατριχιαστικό γεγονός της ανάγνωσης χριστουγεννιάτικων ιστοριών σε παιδιά νηπιαγωγείου και δημοτικού από Drag Queens, σε παιδότοπο της Θεσσαλονίκης, έφερε στην επικαιρότητα και ανέδειξε έναν προβληματισμό που εδώ και χρόνια υφίσταται, αναφορικά με το δικαίωμα κάποιων ανθρώπων και φορέων να επιβάλλουν μια νέας μορφής «κανονικότητα» στην κοινωνία μας.
Αρχικά η όλη συζήτηση άρχισε με τη λογικοφανή τοποθέτηση των κύκλων αυτών στο να μας πείσουν ότι είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει ό,τι θέλει στο δικό του κρεβάτι και ότι αυτό δεν αποτελεί σημείο κριτικής για τους υπολοίπους. Αν το πράγμα έμενε εκεί, θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει με την οπτική αυτής της προσέγγισης.
Δυστυχώς, στη συνέχεια περάσαμε σε ένα δεύτερο στάδιο κοινωνικής μηχανικής, εντελώς αντίθετου από το πρώτο, που έλεγε ότι «πρέπει πια όλοι να μάθουν τι ακριβώς κάνουμε στο κρεβάτι μας»! Η προσπάθεια αυτή της χειραγώγησης της κοινής γνώμης περιελάμβανε πλέον «παρελάσεις υπερηφάνειας», κάθε είδους σχετικά events, παραστάσεις, ταινίες κ.λπ., μέσω των οποίων επιχειρήθηκε η εξίσωση μιας σεξουαλικής ιδιαιτερότητας με την κανονικότητα μιας φυσιολογικής σχέσης μεταξύ των δύο φύλων.
Αυτή η προσπάθεια σύντομα απέκτησε θεσμική υπόσταση, καθιερώθηκε μάλιστα να προβάλλεται διεθνώς με την κυβερνητική στήριξη δεκάδων κρατών, ακόμη και εκκλησίες, μάλιστα, δυτικών χωρών ενσωματώνουν τη ΛΟΑΤΚΙ+ σημειολογία στα τυπικά τους. Φτάσαμε στο σημείο να έχει καθιερωθεί ένας ολόκληρος μήνας αφιερωμένος στα δικαιώματα αυτής της κοινότητας, κάτι που προξενεί πια ιδιαίτερη εντύπωση, αφού ακόμη και οι εκδηλώσεις μνήμης του εβραϊκού ολοκαυτώματος περιορίζονται σε λίγες μόνο ημέρες.
Και φτάσαμε πια στο τρίτο στάδιο αυτής της εξοργιστικής κατάστασης, που φτάνουν να μας λένε ότι «όχι μόνο είναι δικό μου θέμα τι κάνω στο κρεβάτι μου, όχι μόνο εγώ θα επιλέξω πώς και με ποιον τρόπο θα σου το κάνω γνωστό αυτό, αλλά πρέπει πια να δοκιμάσετε και σεις αυτό που εμείς κάνουμε στο κρεβάτι μας»! Και επειδή κάτι τέτοιο ίσως να μην είναι ανεκτό και εύκολα επιτεύξιμο σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας, που έχουν μάθει «να ψήνουν το ψάρι μόνο από τη μία πλευρά», θα το μάθουμε στα παιδιά σας!
Φτάσαμε έτσι στο σημείο άνθρωποι που κάνουν drag show σε στριπτιζάδικα να θεωρούνται οι καταλληλότεροι στο να… διαπαιδαγωγήσουν νήπια ενάντια στις «διακρίσεις φύλου»! Οπου ως «φύλο» νοείται κάθε σεξουαλικά και κοινωνικά αποπροσανατολισμένη προσωπικότητα, που θέλει να παρουσιάσει την ιδιαιτερότητά του ως κανονικότητα.
Ακόμη και αν κάποιος ισχυριστεί ότι είναι δικαίωμα κάθε γονιού αν θα φέρει το παιδί του σε μια τέτοια εκδήλωση, ίσως θα πρέπει επιτέλους να εξετάσουμε και το κατά πόσον αποτελεί πράγματι δικαίωμα ενός γονέα το να φέρνει το παιδί του σε μια τέτοια ηλικία σε επαφή με τέτοια πρόσωπα και φορείς. Και επιτέλους, αν δεν προβλέπεται να το κάνουμε εμείς ως απλοί πολίτες, ας επιληφθούν του θέματος εισαγγελείς και ψυχίατροι.
Ως πότε άραγε θα στηρίζονται θεσμικά τέτοιου είδους εκδηλώσεις; Αντί να γίνεται προσπάθεια για την ανάπτυξη και την καλλιέργεια των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων, θεσμοθετούμε και στηρίζουμε την πλήρη διάρρηξή τους.
Το μόνο παρήγορο είναι σίγουρα η αντίδραση κάποιων εκπροσώπων του πολιτικού κόσμου και είναι εντυπωσιακό ότι οι πιο ηχηρές προήλθαν από στελέχη του λεγόμενου «προοδευτικού» χώρου (Λάσπα και Χειμωνάς). Από μόνο του αυτό ίσως δείχνει ότι φτάνουμε πια ως κοινωνία στα όρια της ανοχής μας σε τέτοιου είδους διαλυτικά φαινόμενα. Μακάρι να αποτελέσει αυτό την απαρχή μιας κοινωνικής ενδοσκόπησης.
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης,
δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
