Τρίτη 3 Ιανουαρίου, ώρα 2.30 μετά μεσημβρίαν, αεροδρόμιο «Μακεδονία».
Οι επιβάτες της πτήσης Α3117 με ώρα αναχώρησης 2.50 μ.μ. και προορισμό την Αθήνα επιβιβαζόμαστε σιγά σιγά και νωχελικά στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στην πίστα όπου είναι σταθμευμένο και μας περιμένει το Airbus320neo. Ενα από τα τελευταία που αγόρασε ο Ευτύχης Βασιλάκης από την ευρωπαϊκή αεροναυπηγική βιομηχανία λίγο πριν ξεσπάσει ο κορονοϊός. Παρά τις αφόρητες πιέσεις Τραμπ σε Τσίπρα και Μητσοτάκη διαδοχικά να «ψωνίσει» από την Boeing. To λεωφορείο είναι ως επί το πλείστον γεμάτο από νεαρές μητέρες και πατέρες με παιδιά, τα οποία «διασαλεύουν» με τις αθώες φωνές τους τη γαλήνη και την ηρεμία των πρεσβυτέρων.
Οι φωνές σταδιακά αυξάνονται ως προς την έντασή τους και το επεισόδιο είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποφεύγω να κοιτώ καταρχάς τους πρωταγωνιστές, επιλέγω πρώτα να ακούω. Κυρία προχωρημένης ηλικίας, καλοστεκούμενη, όπως διαπίστωσα μετά, ενοχλείται από τις φωνές των μπέμπηδων, καθώς της στερούν την απόλαυση της αναγνώσεως της εφημερίδας της. Δεν αργεί το μπαμ. Η κυρία κάνει την πρώτη παρατήρηση. «Να δέχεστε καμιά φορά τις παρεμβάσεις των τρίτων, κυρία μου! Κι εμείς μεγαλώσαμε παιδιά». «Επέμβαση στο παιδί μου μόνο εγώ και ο άνδρας μου μπορούμε να κάνουμε, κανείς άλλος» ανταπαντά ψύχραιμα η νεαρή μαμά, για να δεχθεί νέα προσβολή. Επιχειρεί να μπει ο άνδρας της στον διάλογο που ακόμη δεν έχει εξελιχθεί σε καβγά, όταν ακούω αυτή την ωραία Ελληνίδα να του λέει ήρεμα, σχεδόν παρακλητικά: «Σε παρακαλώ, μην της απαντήσεις, δεν αξίζει τον κόπο!» Εκείνος πειθαρχεί αμέσως, ένδειξη πόσο αρμονικό είναι το ζευγάρι, και επέρχεται ειρήνη τοις πάσι.
Ο οδηγός ανάβει τη μηχανή για να ξεκινήσουμε προς το αεροπλάνο και τότε και μόνο τότε γυρίζω και κοιτώ τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών μου. Κοιτάζω και το υπόλοιπο λεωφορείο στο οποίο επιβαίνουν αρκετά νεογνά και μικρά παιδιά με τους κηδεμόνες τους. Στα δύο λεπτά που διαρκεί η διαδρομή μέχρι το αεροπλάνο σκέφτομαι έντρομος μια εικόνα: Πόσοι θα είναι οι Ελληνες και οι Ελληνίδες στο αντίστοιχο δρομολόγιο αυτού του λεωφορείου λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του 2063, ας πούμε; Του 2093, ας πούμε; Ποια θα είναι η ηλικιακή σύνθεση των επιβατών αυτού του λεωφορείου, αν τυχόν επικρατήσει το αίτημα για ολιγότερες φωνές και καθολική σιωπή; Ανατριχιάζω με την ιδέα.
Το λεωφορείο του μέλλοντος το 2063 θα έχει τους μισούς επιβάτες του 2023. Και ίσως τους μισούς των μισών του 2063 το 2093. Αν δεν θέλουμε φωνές μικρών παιδιών στα λεωφορεία, στις ταβέρνες, στα αεροπλάνα, στα ξενοδοχεία, θα έρθει η μέρα που θα επικρατήσει η σιωπή. Αλλά, διάβολε, θα πρόκειται για τη σιωπή του νεκροταφείου! Τη θέλουμε; Ακόμη και οι γέροντες που δυσφορούν σήμερα για τα ζιζάνια, αν το καλοσκεφτούν, θα ψηφίσουν υπέρ της συνέχειάς τους! Θα ψηφίσουν τους θορυβώδεις μπόμπιρες που αναστατώνουν το σύμπαν με τις φωνές τους παρά τη βολή τους.
Προχθές μετρηθήκαμε στην απογραφή, βρεθήκαμε 187.000 λιγότεροι και έχουμε την πολυτέλεια, νομίζουμε, να μετράμε τα ντεσιμπέλ των αθώων παιδικών φωνών και να καβγαδίζουμε ανοήτως; Αντί να δίνουμε συγχαρητήρια στα ζευγάρια που κάνουν οικογένεια και παιδιά; Ε, όχι! Ευτυχώς η συνέχεια με αποζημίωσε. Αφού αντάλλαξα ευχές με τον οδηγό του λεωφορείου που αγαπά τις εφημερίδες μας, ανέβηκα τελευταίος τη σκάλα και επιβιβάστηκα. Θέσις 27Β, γαλαρία. Λογικό, αφού κάνω από τους τελευταίους check in. Λογικό και τυχερό. Δεξιά μου σε απόσταση ενός μέτρου λίγο μπροστά ένας μπόμπιρας έχει κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι του παραθύρου και σχολιάζει το φόρτωμα των βαλιτσών. Μόλις αρχίζει το κήτος να σηκώνεται σταθερά και να κατευθύνεται προς τα σύννεφα, ο πιτσιρικάς που βιώνει πρώτη φορά την εμπειρία της πτήσης σχίζει με τη διαπεραστική φωνή του την καμπίνα:
«Πετάαααμεεεε!» Πανηγυρίζει. Και ξανά: «Πετάαααααμεεεε!» Γέλια. Οι εξαιρετικές αεροσυνοδοί κοιτούν αυτόν τον Ικαρο που δεν του μέλλει να καεί και του κλείνουν το μάτι. Μπροστά μου στο αριστερό παράθυρο μια πανέμορφη οκτάχρονη μαζί με τον μικρό αδελφό της, τον μπαμπά της και τη μαμά της. Τα ίδια κι εκείνη! Πρώτη φορά πετά. Κοιτά τον Θερμαϊκό από ψηλά και με ύφος ντίβας αποφαίνεται με εκπληκτική ορθοφωνία και ύφος μεγαλοαστής το εξής: «Μου αρέσει πολύ! Μα πάρα πολύ, σας λέω. Είναι τέλεια!» Μου κάνουν ωραία εντύπωση τα ωραία για την ηλικία της ελληνικά και ο πληθυντικός. Μένω έκπληκτος από τον τρόπο με τον οποίο αρχίζει να παίζει το iPad στα χέρια της. Δεν παίζει με… αυτοκινητάκια, αλλά έχει κατεβάσει μια εφαρμογή μια κούκλα και με τα ψηφιακά σύνεργα τη χτενίζει, τη βάφει, την περιποιείται. Ζητά αμέσως μετά την απογείωση από τη μαμά να της επιτρέψει να κατεβάσει το παράθυρο γιατί την ενοχλεί ο ήλιος, αλλά εκείνη της απαντά:
«Οχι τώρα, Ηλέκτρα μου, απαγορεύεται όσο είμαστε σε ανιούσα πορεία!» Ανιούσα πορεία, λοιπόν! Ιδού η αιτία για τα καλά ελληνικά της Ηλέκτρας! Η οποία Ηλέκτρα από το λεγόμενο touch screen του iPad τώρα αλλάζει «ρεπερτόριο»: Αφιερώνεται στο χαρτί και ξεφυλλίζει επιδέξια με στιλ το περιοδικό «Blue» της Aegean. «Χάνομαι» για λίγο. Βυθίζομαι στις αναμνήσεις από το αεροπορικό ρεπορτάζ, όταν το 1994 ζητούσα από τον πρόεδρο της Ενωσης Χειριστών Πολιτικής Αεροπορίας (ΕΧΠΑ) νυν δήμαρχο Γρηγόρη Κωνσταντέλο να κανονίζει να πετάω στο κόπκιτ και στα simulators (προσομοιωτές της Ο.Α.) στο παλαιό ανατολικό αεροδρόμιο. Την ώρα όμως που πέφτουν οι τροχοί και αρχίζει η κάθοδoς μας για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», οι σκέψεις μου επανέρχονται στα παιδιά και πάλι.
«Τι μεγάλο δώρο η σημερινή πτήση» λέω μέσα μου. Aνοιξε μια μεγάλη χαραμάδα αισιοδοξίας για το αύριο κόντρα στην τοξική ατμόσφαιρα των σκανδάλων, των υποκλοπών, της γκρίνιας και της μιζέριας. Eχει ο Θεός για την Ελλάδα, λέω. Eχει. Λίγο πριν βγω στη φυσούνα όπου «δέσαμε», βλέπω φευγαλέα όρθιο τον κυβερνήτη μέσα στο πιλοτήριο. Σκέπτομαι το εξής: «Λες ο πιτσιρικάς που φώναζε “πετάαααμεεεε” στεντορεία τη φωνή κατά την απογείωση να είναι ο διάδοχός του το 2063; Μπορεί».Αγαπητή, Ρούλα Σαλούτση των δημοσίων σχέσεων της Aegean, ηχογραφήστε, αν μπορείτε, αυτά τα παιδιά. Αξίζουν. Σε λίγα χρόνια θα πετάνε τη χώρα!
