Διαβάζω στις εφημερίδες σχετικώς με τον αποβιώσαντα τ. Βασιλέα Κωνσταντίνο και φρίττω: «Διυπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου για τις λεπτομέρειες της κηδείας του» ή «ακόμα δεν πέθανε και βγήκε στη φόρα το άγριο παρασκήνιο της… κηδείας του».
Και διερωτώμαι: Γιατί, άραγε, όλα αυτά; Ποιον φοβάται η δημοκρατία μας και χρειάζονται συσκέψεις επί συσκέψεων προκειμένου να κηδευθεί ένας Έλληνας πολίτης;
Να θυμίσω ότι η χούντα επέτρεψε να γίνουν με κάθε ελευθερία οι κηδείες των Γ. Παπανδρέου (3/11/1968) και Γ. Σεφέρη (22/9/1971), την εποχή, δηλαδή, που ήταν πανίσχυρη. «Υπό τη λαϊκή πίεση» έγραψαν μετά. Καλά, εντάξει… Φοβία, λοιπόν, και κακομοιριά δείχνει αυτή η πρεμούρα για να βρεθεί «λύση» να περάσει ανώδυνα η κηδεία. Διότι περί αυτού πρόκειται.
Θες να ʼχουμε τίποτα συλλαλητήρια; Τους διαφεύγει, όμως, ότι αυτοί που θα πάνε να προσκυνήσουν, αν τελικώς τους αφήσουν, δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτών που εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για να καταλύσουν τα κράτος.
Αυτοί είναι που δημιούργησαν και στήριξαν το κράτος, όταν πάλευε να σταθεί στα πόδια του, μετά τον μοιραίο συμμοριτοπόλεμο. Άλλωστε, η δημοκρατία ούτε εκβιάζεται ούτε τρομοκρατείται. Μόνο τρέμει νεκρούς βασιλιάδες…
