Τον σεβασμό δεν μπορείς να τον απαιτήσεις, ούτε να τον επιβάλεις. Τον κερδίζεις με τις πράξεις σου, με τη στάση ζωής σου. Αυτή η ρήση μεταφέρεται δεκαετίες από γενιά σε γενιά και ουσιαστικά αποτελεί τον κανόνα που δίνει ο λαός για εκείνον που πραγματικά εκτιμάει και σέβεται.
- Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Ο Νίκος Ξανθόπουλος υπήρξε σε όλη τη ζωή του επιτομή αυτού του σπουδαίου λαϊκού αποφθέγματος. Τον σεβασμό τον κέρδισε. Με το ήθος, τη δουλειά, την αυθεντικότητα, με την αρσενική και έντιμη περπατησιά του στη ζωή.
Ο χαρακτηρισμός «παιδί του λαού» για έναν άνθρωπο που μεγαλούργησε επαγγελματικά τη δύσκολη δεκαετία του ’60 αποτελεί διαχρονικό παράσημο. Τότε που η Ελλάδα, έχοντας λίγο νωρίτερα βγει από Κατοχή και εμφύλιο σπαραγμό, πεινούσε και έκλαιγε καθημερινά αποχαιρετώντας τα παιδιά της στην ξενιτιά, στην προσπάθεια για αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.
Δεν υπήρξε -προφανώς δεν θα υπάρξει- άλλος που εξέφρασε καλύτερα τούτον τον πόνο, τη δυστυχία, τον ξεριζωμό. Ο Νίκος Ξανθόπουλος στη μεγάλη οθόνη και ο Στέλιος Καζαντζίδης στο πικάπ ήταν οι δύο άνδρες που σημάδεψαν τη μεταπολεμική Ελλάδα και άφησαν τα χνάρια τους, τη σφραγίδα τους στις ζωές των Ελλήνων.
Οι κινηματογραφικές αίθουσες που γέμιζαν ασφυκτικά από ανθρώπους, οι οποίοι έδιναν πραγματικά το υστέρημά τους για να τον δουν, θα μπορούσαν να γράψουν την ιστορία της χώρας για εκείνα τα χρόνια. Ο Ξανθόπουλος δεν ήταν απλά ένας ακόμη πρωταγωνιστής που ήξερε πώς να εκφράσει αυτό που ο κόσμος ένιωθε στην ψυχή του. Ηταν σάρκα από τη σάρκα τους!
Παιδί κι εκείνος Πόντιων προσφύγων, είχε μια μοναδική αυθεντικότητα στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευε. Και ως ηθοποιός και ως τραγουδιστής. Δεν τους κορόιδεψε ποτέ. Γι’ αυτό και λατρεύτηκε.
Ξέρετε, το κριτήριο του κόσμου μπορεί να γελαστεί κάποιες φορές, όμως συνήθως παραμένει αλάθητο μπροστά στην αυθεντικότητα του χαρακτήρα. Ο Ξανθόπουλος ήταν αυτό ακριβώς που τον αποκάλεσαν. Ενα «παιδί του λαού».
Οι σημερινοί σταρ έχουν τη λάμψη που προσφέρει η τηλεόραση, η οποία με ευκολία μπαίνει στα σπίτια και δημιουργεί καθημερινά νέα «είδωλα», τις περισσότερες φορές κενά περιεχομένου.
Εκείνα τα χρόνια ο κινηματογράφος ήταν η μοναδική διέξοδος (και ταυτόχρονα «σύνδεση» με τον έξω κόσμο) εκατομμυρίων φτωχών ανθρώπων. Και ο Νίκος Ξανθόπουλος εκείνος που έγινε ο εξομολογητής και ταυτόχρονα ο λυτρωτής στις ταλαιπωρημένες ψυχές.
Είναι πολύ δύσκολο τα παιδιά της εποχής μας να κατανοήσουν γιατί οι ταινίες ενός κατατρεγμένου στο πανί βιοπαλαιστή αποτελούσαν για τον θεατή την προέκταση της ζωής του. Η διαφορά είναι πως σήμερα ένα παιδί μπορεί να κλάψει γιατί ζητάει καλύτερο κινητό τηλέφωνο και οι γονείς αρνούνται να το αγοράσουν, ενώ εκείνη την εποχή έκλαιγε γιατί δεν είχε ψωμί να φάει.
Πέρα από την επαγγελματική του καταξίωση ο Νίκος Ξανθόπουλος έδωσε με τη στάση της ζωής του πραγματικές απαντήσεις για το πώς πορεύεται ένας αρσενικός στη ζωή. Βαθιά καλλιεργημένος, με λατρεία στο διάβασμα, ο αγαπημένος του λαού πέρασε στην Ιστορία έχοντας όλα τα παράσημα που του άξιζαν.
Μα, κορυφαίο όλων ήταν και θα παραμείνει ο χαρακτηρισμός «παιδί του λαού». Τον κέρδισε τον σεβασμό ο Ξανθόπουλος, του δόθηκε μαζί με άπειρη λατρεία από τον κόσμο.
Καλό ταξίδι, άρχοντα!
