Η χώρα πηγαίνει προς εκλογές χωρίς ουσιαστικά δεξιά παράταξη. Το δεξιό κυβερνητικό σχήμα διά του στόματος του αρχηγού του έχει προ πολλού απαρνηθεί την ταυτότητά του. Ηδη από το 2015 ο κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει: «Κάναμε σφάλμα αν επιτρέψαμε η Ν.Δ. να φανεί δεξιό κόμμα λόγω κάποιων στελεχών».
Ακολούθησαν και άλλες δηλώσεις και πράξεις, όπως η εμμονή του να χρηματοδοτεί και να εγκαθιστά λαθρομετανάστες παντού, αδιαφορώντας συγχρόνως για τις συνέπειες στην κοινωνία, για την καταστροφή του αστικού περιβάλλοντος, για την αραβοποίηση και την αφρικανοποίηση ολόκληρων περιοχών, για την πληθυσμιακή αλλοίωση. Υποστήριξε όσο δεν πάει την αριστερή woke ατζέντα με ό,τι παλαβό υπήρχε σε σημείο να μη διαφοροποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί συνεργάτες του προέρχονταν από το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, ακόμη και από την ΚΝΕ, όπου κάποιοι είχαν και αξιώματα. Ο κ. Μητσοτάκης δεν ήθελε η Ν.Δ. να είναι ένα δεξιό κόμμα και το απέδειξε. Με μία μικρή λεπτομέρεια. Οτι για να γίνει πρωθυπουργός απευθύνθηκε κατά κύριο λόγο στο δεξιό κοινό και εκμεταλλεύτηκε δεξιές ψήφους προκειμένου να εφαρμόσει μη δεξιά ατζέντα. Εμπαιγμός λέγεται. Με μία άλλη αντιπολίτευση θα είχε καταβαραθρωθεί. Οταν όμως ο πήχης είναι στον ΣΥΡΙΖΑ και πιο κάτω δεν έχει, ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να είναι καβάλα στ’ άλογο και να λέει ό,τι θέλει. Γιατί πολλοί φοβούνται ότι, αν πέσει, θα ξαναζήσουμε τα αίσχη της προηγούμενης τετραετίας. Μιλάμε για κατάντια.
Από την άλλη, τα μικρότερα κόμματα στον δεξιό χώρο είτε δεν έχουν τη δυναμική είτε δεν έχουν το κύρος να καταλάβουν το κενό που έχει δημιουργήσει η μετατόπιση της Ν.Δ. προς το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ολο αυτό σημαίνει ότι βαδίζουμε προς τις εκλογές κυρίως με σοσιαλιστικούς και αριστερούς σχηματισμούς και ένα κομμουνιστικό σχήμα. Κοινώς, εκπροσωπούνται και προωθούνται ιδεολογίες κοινωνικής αποσάθρωσης με το πρόσχημα της «προόδου» σε συνδυασμό με λεφτόδεντρα και πατέντες αναδιανομής του πλούτου από τη μεσαία τάξη σε «ευπαθείς» ομάδες, αλλοδαπής κυρίως προέλευσης, ή περιθωριακής και αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Δεν μπορεί να γίνονται εκλογές και να μην υπάρχει στιβαρή εκπροσώπηση του κόσμου που δεν είναι λαθροαγαπούλης, οπαδός της woke παλαβομάρας, ξενόδουλος και διεθνιστής. Δεν μπορεί τα κόμματα εξουσίας να είναι οι 50 αποχρώσεις του κομμουνισμού - σοσιαλισμού. Γιατί εν προκειμένω δεν μιλάμε για δημοκρατία, αλλά για καθεστώς με στημένο το σκηνικό των εκλογών.
Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle