Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί, ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου (ΟΣΕ), ανακαινίστηκαν και αναπαλαιώθηκαν με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα τέλη της δεκαετίας του 2000, ταυτόχρονα με τη συντήρηση του σιδηροδρομικού δικτύου. Ελάχιστες μέρες μετά την εκταμίευση του τελευταίου ευρώ, το σιδηροδρομικό δίκτυο Πελοποννήσου σταμάτησε να λειτουργεί. Η εικόνα ενός σιδηροδρομικού σταθμού στην Πελοπόννησο απεικονίζει την κατάντια. Από το παλιό ρολόι του σταθμού έχει αφαιρεθεί ο χαλκός, ενώ το εναπομένον μέρος έχει βανδαλιστεί. Τα έπιπλα, οι πόρτες, τα παράθυρα, τα καθίσματα, τα παγκάκια, τα όργανα λειτουργίας και ο παλιός τηλέγραφος του σταθμού έχουν κλαπεί, ενώ δεν υπάρχει ίχνος μετάλλου στο κουφάρι του κτιρίου. Σε πολλά τμήματα της παλιάς σιδηροδρομικής διαδρομής οι μεταλλικές ράγες έχουν επίσης αφαιρεθεί.
Η εικόνα αντανακλά όχι μόνο την κατάσταση του σταθμού και του σιδηροδρομικού δικτύου αλλά και τη γενική εικόνα της Ελλάδας, της οποίας οι υποδομές λεηλατούνται συστηματικά από τους ευνοούμενους του πολιτικού συστήματος. Η λεηλασία του σιδηροδρομικού δικτύου και η κλοπή των καλωδίων χαλκού από τους «επιδοματίες ευπαθείς», παρότι αποτελούν κοινό μυστικό, τυγχάνουν ελάχιστης δημοσιότητας, επειδή υπάρχει ο φόβος του αντιρατσιστικού νόμου που εισηγήθηκε πρώην πρωθυπουργός, επιβάλλοντας την ονομασία Ρομά για την πληθυσμιακή ομάδα που οι φασίστες και οι ρατσιστές αποκαλούν γύφτους.
Το δεύτερο συμπέρασμα που εξάγεται από την παρατήρηση της εικόνας είναι ότι η λεηλασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και της κρατικής περιουσίας αφήνει παντελώς αδιάφορους τους κρατικούς φορείς, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα πολιτικά κόμματα, τους δήθεν πολιτιστικούς συλλόγους και τους πολίτες. Το τρίτο λογικό συμπέρασμα για την κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου, για το οποίο είναι υπεύθυνος ο ΟΣΕ, όπως υπεύθυνος είναι και για τους παλιούς σταθμούς, είναι ότι το δίκτυο δεν μπορεί να είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτή των σταθμών, επειδή και το δίκτυο και τους σταθμούς τα διαχειρίζονται οι ίδιοι άνθρωποι. Συνεπώς, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη ήταν αναμενόμενο.
Επειδή η λεηλασία του σιδηροδρομικού δικτύου αποφέρει στους εμπλεκομένους περίπου 10.000.000 ευρώ ετησίως, το τέταρτο συμπέρασμα είναι πολιτικό και άπτεται της οικονομικής διάστασης της κλοπής. Εύλογα μπορεί να διερωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να απειλείται η ασφάλεια των επιβατών από τις κλοπές των ηλεκτρικών καλωδίων χαλκού και το πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες να μη νομοθετεί καταλλήλως ώστε να σταματήσει η καταστροφή του σιδηροδρομικού δικτύου; Πώς είναι δυνατόν εδώ και δεκαετίες οι τοπικοί βουλευτές και οι κρατικοί παράγοντες να αδιαφορούν για τη λειτουργία των παράνομων χυτηρίων στους νομούς των; Πώς είναι δυνατόν το πολιτικό και διοικητικό σύστημα (βουλευτές των νομών, πρόεδρος ΟΣΕ και διοικητικά συμβούλια, καθώς και οι υπουργοί που υπέγραψαν το ΦΕΚ του διορισμού του σταθμάρχη) να τοποθετεί έναν πρώην αχθοφόρο, που έχει υπερβεί το νόμιμο ηλικιακό έτος διορισμού στο Δημόσιο σχεδόν κατά δύο δεκαετίες, στην υπεύθυνη θέση του σταθμάρχη, που απαιτεί όχι μόνο υψηλό δείκτη ευφυΐας αλλά και τεχνικές γνώσεις;
Λογικό, λοιπόν, είναι να συμπεράνουμε ότι τα πολιτικά και διοικητικά πρόσωπα που ανέχονται την κλοπή και τη λεηλασία των σιδηροδρόμων είναι είτε ανίκανα είτε χρηματίζονται από τους εμπόρους των μετάλλων. Η λεηλασία της κρατικής και της ιδιωτικής περιουσίας έχει αναδειχθεί από τη Ν.Δ. σε υψίστη πολιτική τέχνη. Τη στιγμή που τα κορμιά και οι σάρκες της Ελλάδας ανασύρονταν καμένες και κομματιασμένες, οι λίστες Πέτσα λειτουργούν καταλυτικά, με αποτέλεσμα οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι να θριαμβολογούν για την αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής, ενώ ο πρωθυπουργός ήταν έτοιμος να εγκαινιάσει video game εικονικής πραγματικότητας διαχείρισης και ελέγχου κίνησης αμαξοστοιχιών.
Την ίδια στιγμή, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε όλη την αισθητική και την αντίληψη του πολιτικού συστήματος για τα τραγικά γεγονότα, εκπληρώνοντας το συνταγματικό της καθήκον, πετώντας λουλούδια στα συντρίμμια της αδικοχαμένης Ελλάδας.