Αυτή η κυβέρνηση είχε τέσσερα χρόνια να μαζέψει τα συντρίμμια που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ και να κάνει μερικά πράγματα να βοηθήσει τη χώρα. Τη χώρα, την ελληνική κοινωνία, όχι τα funds, τα διάφορα συμφέροντα και τα κοράκια που μας έχουν ρημάξει. Αντ’ αυτού, λίγους μήνες μετά την εκλογή της, με αφορμή τον κορωνοϊό έκλεισε τον διακόπτη, μας κλείδωσε μέσα, μονοπώλησε την ειδησεογραφία με τον ιό, τρομοκράτησε τον κόσμο και πάγωσε τη ζωή για περίπου δύο χρόνια. Μέχρι το καλοκαίρι του 2022 η κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο παρά μόνο με τα μέτρα του κορωνοϊού, πώς θα προωθήσουν εμβόλια, πώς θα τιμωρήσουν τον κόσμο και πώς θα σπείρουν τον πανικό.
Επί δύο χρόνια τα έβαλαν όλα στον αυτόματο, τακτοποίησαν κάτι δουλειές τους με λαθρομετανάστες και ανεμογεννήτριες, έκλεισαν και κάποιες συμφωνίες, κοίταξαν πώς θα διαχειριστούν επικοινωνιακά την αδράνειά τους και αυτό ήταν το κυβερνητικό έργο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το αποτέλεσμα ήταν να διαλυθούν περαιτέρω η διαλυμένη οικονομία και το διαλυμένο Δημόσιο, να γεμίσουμε νομιμοποιημένους πλέον λαθρομετανάστες, τους οποίους μας προβάλλουν και ως απαραίτητους για τη χώρα, να καούν δάση, να κάνει πάρτι η εγκληματικότητα, να κάνει πάρτι η διαφθορά, οι απάτες και η κάθε είδους παραβατικότητα. Ποια προβλήματα λύθηκαν; Ως πολίτης πραγματικά αδυνατώ να απαντήσω.
Ο απολογισμός για εμένα είναι μηδέν εις το πηλίκον. Αλλά όταν η κυβέρνηση έχει τέσσερα χρόνια τον πήχη στο τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμενόμενο ότι το δικό της έργο θα είναι ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Τέσσερα χρόνια μάς σκότισαν με το πόσο καλύτεροι είναι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μέτρο σύγκρισης.
Οπως και ο σταθμάρχης των Τεμπών δεν είναι μέτρο σύγκρισης. Δεν μπορείς να περηφανεύεσαι ότι είσαι καλύτερος από το τίποτα, γιατί απλά είσαι κι εσύ ένα τίποτα που καμαρώνει. Και είσαι ένα τίποτα, γιατί έβαλες τον πήχη πολύ χαμηλά, για να είσαι σίγουρος ότι δεν θα φανεί η ανικανότητά σου.
Δυστυχώς αυτή η τετραετία κλείνει με μία τραγωδία με νεκρούς, γιατί κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Από τον πιο χαμηλόβαθμο υπάλληλο ως το πιο υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος. Το αυτονόητο, να εργάζεσαι με αίσθημα ευθύνης, έχει γίνει πια ζητούμενο στη χώρα μας. Και αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Δυστυχώς.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
