Αν οι τσούχτρες και οι σαλούφες* μιλούσαν, θα είχαν αυδή τσιριχτή και διαπεραστική σαν του Αδώνιδος Γεωργιάδη. Ευτυχώς για όλους, δεν μιλούν. Κολυμπούν ή, για την ακρίβεια, επιπλέουν και αφήνουν να τις παρασύρει το ισχυρότερο ρεύμα. Κάτι τέτοιο φαίνεται να κάνει (δηλαδή να αφήνει να τον παρασύρει το ρεύμα στο μικροκομματικό αρχιπέλαγος) ο στωμύλος υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος λέγει για τους μπακαλιάρους: «Είναι σαν να παίρνεις ένα αυτοκίνητο. Αλλη τιμή έχει ένα Tesla, άλλη τιμή έχει ένα Fiat, άλλη τιμή έχει ένα Skoda. Ο καθένας επιλέγει τι θέλει να πάρει».
Οι παραλληλισμοί των διάφορων επιπέδων ποιότητας μπακαλιάρων με τα φθηνά και ακριβά αυτοκίνητα είναι ενδεικτικοί της κοσμοθέασης του ανδρός. Επίσης, η ενασχόληση του κ. Γεωργιάδη με τους μπακαλιάρους αποτελεί μια χαρά αντικίνητρο για να αγοράσουμε και να φάμε αυτό το πανάλμυρο ψαρικό, το οποίο για να ξεφορτωθεί το αλάτι του, πρέπει να το ξεπλένεις επί εβδομάδες σε καταρράκτη.
Είναι στ’ αλήθεια σχεδόν ανεξήγητο γιατί υπάρχει τέτοια λύσσα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για τον μπακαλιάρο. Από πού κι ως πού συνδέεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, με το 1821, με τα εθνικά ιδεώδη και τη χριστιανοσύνη; Ισως σε κάποια περίοδο να ήταν διαδεδομένη η κατανάλωση του παστού μπακαλιάρου, ένεκα της ένδειας των σκλαβωμένων προγόνων μας. Ομως, δεν ήταν μόνο ο μπακαλιάρος που χαρακτήριζε την ελληνική διατροφή του 19ου αιώνος, αλλά και προηγουμένων εποχών. Γιατί να μη συμβολοποιηθεί το ψωμί από καλαμποκάλευρο, τα χαρούπια, τα όσπρια;
Είναι άμεση ανάγκη να απαλλαγούμε από τούτη την παράδοξη συνήθεια. Πλέον, αφού υπάρχουν και μπακαλιάροι τύπου «Tesla», όπως λέει κι ο Αδωνις, είναι προφανές ότι οι τιμές του συγκεκριμένου ψαρικού έχουν πάει στα ουράνια, ενώ το εισόδημα των Ελλήνων στην άβυσσο.
Ας ψαρέψουν μπακαλιάρους για το δικό τους τραπέζι οι Νορβηγοί, Ισλανδοί, Δανοί, Φινλανδοί και Σουηδοί αλιείς.
* Σαλούφα: Η μεσογειακή μέδουσα (Cotylorhiza tuberculata)
