Να σας κάνω, λοιπόν, μια απλή, απλούστατη ερώτηση: Σε ένα κράτος-καφενείο, όπου οι ΔΕΚΟ είναι το απόλυτο συνώνυμο της αλόγιστης σπατάλης, των πελατειακών σχέσεων και της αρπαχτής, πλην όμως εξακολουθούν να προσφέρουν υποφερτές υπηρεσίες στους πολίτες, έχεις και μία που είναι διαμάντι: Δεν έχει χρέη, διαθέτει εντυπωσιακά ταμειακά αποθέματα, είναι φιλική προς τον χρήστη, δεν έχει δώσει αφορμές για αρνητική δημοσιότητα και διαχειρίζεται επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου το πολυτιμότερο ίσως αγαθό στον κόσμο που ζούμε: το νερό!
Ε, αυτή την υγιή και συγκριτικά αποτελεσματική δημόσια επιχείρηση τι τι κάνεις; Η προφανής απάντηση είναι ότι την αφήνεις στην ησυχία της. Ο,τι είναι κερδοφόρο, λειτουργεί χωρίς ουσιαστικά προβλήματα και δεν φεσώνει το κράτος δεν χρειάζεται ούτε περαιτέρω «ρύθμιση», ούτε «ρυθμιστική αρχή» να το εποπτεύει. Στη χώρα άλλωστε της φαιδράς πορτοκαλέας οι «ρυθμιστικές αρχές» έχουν καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Απόλυτη εγγύηση της… μη ρύθμισης.
Η απάντηση επομένως στο αρχικό ερώτημά μου είναι, ξαναλέω, προφανής. Δυστυχώς, όμως, όταν το προφανές -για να μην πω πασιφανές- δεν περνάει από το μυαλό των κυβερνώντων, δύο είναι οι εξηγήσεις: Είτε δεν διαθέτουν τις ικανότητες να προβούν σε μια απλή αξιολόγηση των πραγμάτων βάσει κοινής λογικής είτε εξυπηρετούν υστερόβουλες επιδιώξεις εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Και οι δύο αυτές εκδοχές είναι ελάχιστα κολακευτικές για το πολιτικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα υπό την εμπνευσμένη καθοδήγηση του πρωθυπουργού-Μωυσή. Σε πολύ απλά ελληνικά, είτε είναι ηλίθιοι είτε είναι λαμόγια.
Σε κάθε περίπτωση μας δουλεύουν. Δείτε, για παράδειγμα, τον υπουργό Σκρέκα. Ιδια κοπή, διαμέτρημα και φύραμα με τον τηλε-λαδοπόντικα της ανάπτυξης μέσω market pass. Μπορεί να ψωνίζουν και την ίδια μπριγιαντίνη για τα μαλλιά. Γλοιώδες ύφος αυτοπεποίθησης, ημιμάθεια και κοροϊδία που πέφτει σύννεφο. «Το νερό», μας λέει καθησυχαστικά αυτή η υπουργάρα, «δεν ιδιωτικοποιείται. Μην ανησυχείτε».
Διερωτάται κανείς τι εννοεί ο ποιητής. Δηλαδή, πώς θα μπορούσε κάποιος να ιδιωτικοποιήσει ένα παγκοσμίως δημόσιο αγαθό, όπως το νερό; Για εξηγήστε μου εσείς. Είναι σαν να λέμε θα…ιδιωτικοποιήσω το ηλεκτρικό ρεύμα. Οχι, υπουργάρα μου. Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι ιδιωτικό. Οι παραγωγοί, το δίκτυο και οι πάροχοι μπορεί να είναι.
Στην περίπτωση του νερού δεν τίθεται θέμα παραγωγής. Ο καλός Θεούλης το κανονίζει. Αρα μένουν το δίκτυο και οι πάροχοι. Δηλαδή η ΕΥΔΑΠ για το μεγαλύτερο μέρος της Αττικής, η ΕΥΑΘ για τη Θεσσαλονίκη και οι δήμοι στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Ξαναρωτάω: Λειτουργεί το μοντέλο; Στην περίπτωση ειδικά της ΕΥΔΑΠ, εξαιρετικά. Βγάζει και κέρδη χωρίς να επιβαρύνει υπέρμετρα (όπως η ΔΕΗ του Στάσση και της υπόλοιπης παρεούλας) την τσέπη του φορολογουμένου. Μια χαρά κρατικό μονοπώλιο είναι κι έτσι πρέπει να συνεχίσει.
Να επεκτείνουν οι μεγάλοι κρατικοί φορείς το δίκτυό τους και σε περιοχές δήμων που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ανώτερες ποιοτικές προϋποθέσεις στη σύσταση του νερού, κυρίως λόγω παλαιότητας των αγωγών ύδρευσης και έλλειψης τεχνολογικού εξοπλισμού.
Αυτό θα έβλεπα ως μοναδικό λογικό στόχο στην πολιτική εκμετάλλευσης υδάτινων πόρων. Κράτος και πάλι κράτος, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση η συνταγή έχει αποδειχθεί επιτυχημένη και με τη δημόσια υγεία δεν παίζουμε. Ξέρετε στ’ αλήθεια πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπου μπορείς να πίνεις άφοβα νερό από τη βρύση και να συναγωνίζεται σε ποιότητα το εμφιαλωμένο;
«Μα δεν θα πειράξουμε το μοντέλο» λέει ο λαδοπόντικας. Και τότε τι χρειάζεσαι «ρυθμιστικές αρχές»; Αφού το δίκτυο είναι κρατικό ή δημοτικό. Τι θα ρυθμίσουν; Το κρατικό μονοπώλιο;
Λοιπόν, προσωπική μου συμβουλή προς Μωυσή για να τελειώνουμε: Αν σου περνάει κάποια σκέψη να δώσεις μερίδιο ή μάνατζμεντ της ΕΥΔΑΠ σε κάποιο fund αετονύχηδων από αυτά που αξιοποιούν τα… ταλέντα της οικογένειας ή σε τίποτα Αραβες από αυτούς που σου τάζουν γήπεδα για να τους προσφέρεις λευκαντικό, ξέχνα το.
Αυτοί μέσα στη μανία του κέρδους είναι ικανοί να μπλέξουν τους σωλήνες της ύδρευσης με αυτούς της αποχέτευσης. Και τότε, εσένα προσωπικά, δεν θα σε ξεπλένει ούτε ο Νιαγάρας…
