Τα «Κίτρινα γάντια» είναι η ασπρόμαυρη ελληνική κινηματογραφική ταινία (πρώτη προβολή το 1960) της Φίνος Φιλμ που έκανε διάσημο και αγαπητό στο πανελλήνιο τον Γιάννη Γκιωνάκη, ο οποίος ενσάρκωσε με υποδειγματική αυθεντικότητα τον ρόλο του Μπρίλη, του χαζούλη παραγιού ενός καφενείου εις τας εξοχάς. Ο τρόπος που ρωτούσε «Πορτοκαλάδα θέτε; Από πορτοκάλια;» προκάλεσε κύματα ασυγκράτητου γέλιου στο κοινό.
Ωστόσο, η ατάκα που μου έχει αποτυπωθεί εντονότερα όλων από την πρώτη φορά που είδα την ταινία μέχρι σήμερα είναι το «Αχου και δεν με νοιάζει», που έλεγε ο απελπισμένος και αγχωμένος Νίκος Σταυρίδης, ο οποίος έψαχνε τη σύζυγό του ενώ η Υβόνη Βλαδιμήρου (υποδυόταν τη σύζυγο του Παντελή Ζερβού, ιδιοκτήτη του καφενείου) του έλεγε ότι έχει παιδιά και σε λίγο «θα έχω και εγγονάκι». Ο Σταυρίδης είχε τις δικές του αγωνίες (την εξής μία: μην τυχόν και τον απατούσε η Μάρω Κοντού) και προσπερνούσε με σαρωτική αδιαφορία τις αποκαλύψεις για τα γεννητούρια στην οικογένεια του καφετζή.
Ο Αλέκος Σακελλάριος, που σκηνοθέτησε αυτό το αριστούργημα και συνυπέγραψε το σενάριο με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, η εξαιρετική φωτογραφία από τον Νίκο Δημόπουλο, η μουσική του Τάκη Μωράκη και -πάνω απ’ όλους και όλα- οι ερμηνείες των ηθοποιών μάς χάρισαν μια σπαρταριστή κωμωδία.
Αυτό το διαμάντι, που αποτυπώθηκε σε φιλμ και ειδικά την ατάκα του Σταυρίδη «Αχου και δεν με νοιάζει» τη θυμάμαι όποτε μερίδα πολιτών οργίζεται ή ενθουσιάζεται παίρνοντας τοις μετρητοίς λεκτικές ψαροκασέλες που εκτοξεύουν ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης.
Οποιος περιμένει να διαμορφώσει ιδεολογία και να πάρει ιδέες για τον δικό του τρόπο ζωής από πρόσωπα όπως η Παπαρίζου, ο Μουτσινάς και ο Μικρούτσικος σπαταλάει τον πολύτιμο χρόνο του στο τίποτα για να λάβει στο τέλος κάτι λιγότερο από το μηδέν.
Από το να ακούει κάποιος όλους τους παραπάνω να λένε διάφορα ξεκούδουνα, καλύτερα να μετρήσει πόσες φακές περιλαμβάνει ένα σακουλάκι του μισόκιλου. Θα του λυθεί η απορία για τον αριθμό τους, θα βγάλει και τις πετρούλες από μέσα…
