Τώρα, μάλιστα! Ο σ. Τσίπρας, θέλοντας να στρογγυλοποιήσει την κωλοτούμπα του στο θέμα Πολάκη, είπε: «Και παρά το γεγονός ότι η αυτοκριτική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας της Αριστεράς, δεν τη βλέπουμε συχνά…».
Πού τη θυμήθηκε την αυτοκριτική της Αριστεράς ο σύντροφος; Τα χρόνια τα παλιά, τότε που το ΚΚΕ πάλευε να… απελευθερώσει την Ελλάδα, πράγματι η αυτοκριτική των στελεχών του, ακόμη και κορυφαίων, ήταν πολύ της μόδας. Όταν λοιπόν ένας σύντροφος έκανε κάποια στραβοτιμονιά ή κάποια ενέργειά του εθεωρείτο από το κόμμα «ενάντια στις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού», τον υποχρέωναν να κάνει αυτοκριτική, η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο από την υπογραφή της καταδίκης του, αφού παραδεχόταν τα σφάλματά του και κατέληγε με το «Εφταιξα, πικρά τ’ ομολογώ», που λέει και το τραγούδι.
Η συνήθης ποινή ήταν η διαγραφή από το κόμμα. Βέβαια, ύστερα από λίγο ή πολύ, και αναλόγως του ποιος ήταν ο αυτοκρινόμενος, απεκαθίστατο. Κάποτε η αποκατάσταση αργούσε.
Ο Ζαχαριάδης, π.χ., διεγράφη από το κόμμα το 1956, πέθανε το 1973 και τον αποκατέστησε η Αλέκα Παπαρήγα το 2011. Δηλαδή, ύστερα από 55 χρόνια. Τυχερός ο σ. Πολάκης που αποκαταστάθηκε έπειτα από μερικές μέρες.