Η λέξη «γκαφάλι» έχει αλβανική ρίζα και χρησιμοποιείται στη Θεσσαλία για να περιγράψει άτομο μειωμένης αντίληψης. Τα γκαφάλια, λόγω του χαμηλού βαθμού ευφυΐας που τα διακρίνει, είναι αυτά που εργάζονται για να καταληστεύονται νομίμως μέσω της αισχρής φορολογίας, ώστε να τρέφονται και να επιβιώνουν οι υπόλοιποι.
Αυτοί, οι «άλλοι», εκτός της έντονης αδηφαγίας τους, χαρακτηρίζονται και από έντονη αμετροέπεια και υπερθετικό θράσος, επειδή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ληστεύουν ολοένα περισσότερο τα γκαφάλια. Οι «άλλοι» λοιπόν έχουν εμπεδώσει ότι τα γκαφάλια δεν αντιλαμβάνονται τη ληστεία, αρκεί να τους τη σερβίρουν ως πολιτική αντιπαράθεση. Εάν αυτή περιλαμβάνει και ολίγη πολιτική ορθότητα, τότε η συνταγή της αειθαλούς ληστείας είναι εγγυημένη.
Ετσι λοιπόν, μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η δήθεν πολιτική αντιπαράθεση μετατοπίστηκε προς τον Εβρο. Η αφορμή δόθηκε από τον γνωστό ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω μιας τροπολογίας που κατέθεσε στην Ε.Ε. περί μη χρηματοδότησης φραχτών στα σύνορα των χωρών πρώτης εισόδου οικονομικών μεταναστών. Η τροπολογία υπερψηφίστηκε από τους ευρωβουλευτές και προφανώς αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά τον φράχτη στον Εβρο. Κατά δήλωση του καταθέτοντος την τροπολογία, «η αρμόδια για τον προϋπολογισμό Αρχή της Ε.Ε. αντιτίθεται σθεναρά στη χρήση οποιασδήποτε ενωσιακής χρηματοδότησης για την κατασκευή φραχτών».
Είναι λοιπόν φανερό ότι ο φράχτης στον Εβρο θα επιβαρύνει οικονομικά τους Ελληνες φορολογουμένους και μάλλον κατ’ αποκλειστικότητα αυτούς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Ομως, εκτός του λογαριασμού του φράχτη που έστειλε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τα συνηθισμένα υποζύγια πρέπει να πληρώνουν για να σιτίζουν τους βουλευτές των πολιτικών κομμάτων, τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, τον στρατό των κομματικών κηφήνων από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά που «εργάζεται» στο Δημόσιο, τους συνταξιούχους, τους μετανάστες και πρόσφυγες, καθώς και τον ευμεγέθη επιδοματικό στρατό των «ευπαθών».
Επί τα χείρω, η απουσία του φράχτη από τον Εβρο θα έχει ως συνέπεια να εισέρχονται στη χώρα περισσότεροι μετανάστες, συνεπώς ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα θα πρέπει να πληρώνει τα επιδόματα, την κατοικία, την κοινωνική ασφάλιση, τη διασκέδαση, το φαγητό, τους λογαριασμούς κοινής ωφελείας και το ίντερνετ ενός αυξανόμενου αριθμού εισερχόμενων αλλοδαπών στη χώρα. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ο ευρωβουλευτής που κατέθεσε την τροπολογία ψηφίζεται από πολίτες που εργάζονται σε ευρεία κλίμακα επαγγελμάτων. Κάποιοι από τους ψηφοφόρους του θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι, άλλοι στελέχη του κόμματος με το οποίο εκλέγεται, μερικοί άνεργοι ή συνταξιούχοι και οι υπόλοιποι θα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.
Οι δύο πρώτες κατηγορίες είναι οι ευνοημένοι της ταξικής διαστρωμάτωσης στην Ελλάδα, ενώ ο λογαριασμός που ετοίμασε ο ευρωβουλευτής θα πληρωθεί από τις δύο τελευταίες ομάδες-τάξεις. Το πώς θα ονομάζονται οι δύο τελευταίες κατηγορίες των πολιτών που στέλνουν τους ευρωβουλευτές στο Ευρωκοινοβούλιο για να μισθοδοτούνται γενναία, καθώς και τα κόμματα που είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων, και ταυτόχρονα θα πρέπει να πληρώνουν τον λογαριασμό των τροπολογιών που βλάπτουν το οικονομικό τους συμφέρον, καθείς μπορεί να το αντιληφθεί.
Το ανωτέρω παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης που είναι γνωστή ως «πολιτική ορθότητα», η οποία διαλύει την κοινωνία και την εργασία. Λόγω της πολιτικής ορθότητας η ταχέως συρρικνωμένη μεσαία τάξη, που παράγει τον πλούτο κάθε χώρας, δεν είναι σε θέση πλέον να ανταποκριθεί στα οικονομικά βάρη που αυτή συνεπάγεται. Η ληστεία της μεσαίας τάξης και η μεταφορά των περιουσιακών της στοιχείων στις ελίτ κατέστησαν δυνατές λόγω της πολιτικής ορθότητας. Η λαίλαπα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τις παρούσες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης. Προφανώς η τελευταία, εκτός των πολλών δεινών που επέφερε, αύξησε εκθετικά και τον αριθμό των γκαφαλιών που ψηφίζουν αυτούς οι οποίοι απεργάζονται την οικονομική τους καταστροφή.