Ο δρόμος προς την Ανάσταση είναι στρωμένος με αισθήσεις. Από τον πόνο του Χριστού στα Πάθη του μέχρι το ξαναζωντάνεμά Του, την επιστροφή από τον θάνατο, όλα βιώνονται και σωματικά, όχι μόνο νοερά. Βασιλιάς των αισθήσεων, λένε, είναι η όραση. Iσως και να είναι ορθή τούτη η άποψη – και η μεγάλη δωρεά της όρασης στους ανθρώπους είναι οι εικόνες.
Μια από τις εικόνες που μου έκανε τεράστια εντύπωση στην παιδική μου ηλικία, ενώ με αγγίζει ακόμα και σήμερα είναι εκείνη του Δημήτρη Χορν στην ταινία «Αλλοίμονο στους νέους», που -κατά παράδοση- προβάλλεται τηλεοπτικά κάθε Πάσχα.
Η σκηνή είναι εκείνη όπου ο πρωταγωνιστής, αφού έχει ξαναβρεί τα νιάτα του (με τρόπο… φαουστικό), οδεύει προς το σπίτι του μεγάλου του έρωτα (τον ρόλο ενσαρκώνει η Μάρω Κοντού) για να νοικιάσει δωμάτιο και να βρίσκεται κοντά της. Στην περιοχή της Πλάκας περνά δίπλα από μια λατέρνα και δυο παιδάκια που χορεύουν – κι εκείνος, ενθουσιασμένος από την επιστροφή του στον κόσμο των ζωντανών, δηλαδή των ερωτευμένων νιάτων, ενώνει τα χορευτικά βήματά του με τα μικρά παιδιά. Μια ιδανική, ονειρική Αθήνα, αποτυπωμένη με μαεστρία στην κινηματογραφική κάμερα.
Η δεύτερη αναστάσιμη εικόνα που αξίζει κάποιος να δει απαθανατίστηκε από τον φακό ενός μεγάλου Eλληνα φωτογράφου, του Βαγγέλη Ρασσιά, ο οποίος αντιμετωπίζει τα πρόσωπα και τα τοπία σαν οπτικά ποιήματα. Ο Βαγγέλης Ρασσιάς ανάρτησε τη φωτογραφία νο 2 στο facebook και έγραψε γι’ αυτήν: «“Περιμένοντας την Ανάσταση (αναστάσιμη ακολουθία)’’. Πριν χρόνια το περιοδικό “ΕΝΑ”, όπου εργαζόμουν και ως ρεπόρτερ φωτογράφος (εκτός από φωτογράφος στούντιο), ο αρχισυντάκτης με είχε στείλει σε αποστολή να καλύψω μικρά χωριά όπου οι χωρικοί περίμεναν τον παπά για να έλθει να κάνει Ανάσταση. Αλλη φορά γινόταν πιο νωρίς και άλλη φορά πολύ αργά. Αλλά επειδή η πίστη σώζει, οι πιστοί περίμεναν υπομονετικά. Ηταν ένα ενδιαφέρον ρεπορτάζ για τη βαθιά πίστη που οι Νεοέλληνες έχουν στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη και στην παράδοση…Η φωτό είναι από το χωριό Πάνακτο, στα σύνορα Αττικής και Βοιωτίας».
