Παλιά, στη δεκαετία του 1990, συζητούσαμε για το τέλος των δεινοσαύρων. Ηταν η εποχή που η ελληνική πολιτική σκηνή ασφυκτιούσε υπό τη σκιά μεγάλων και ισχυρών προσωπικοτήτων, οι οποίες είχαν μεν αφήσει ισχυρό το αποτύπωμά τους στον δημόσιο βίο, ωστόσο η αντοχή τους ήταν τέτοια ώστε παρέμειναν επί πολλά χρόνια στην πρώτη γραμμή – δεν έλεγαν να φύγουν.
Με τη συζήτηση αυτή ο πολιτικός κόσμος εξέπεμπε τη δυσφορία του για την κλειστή επετηρίδα της κορυφής, χωρίς όμως να προετοιμάζεται για την επόμενη ημέρα της αποχώρησης αυτών των προσωπικοτήτων. Ετσι, όταν αποχώρησαν σιγά σιγά, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, από τον δημόσιο βίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Γεώργιος Ράλλης (τους οποίους ξέχασε να αναφέρει ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλοι, το κενό φάνηκε σε όλο του το βάθος.
Σήμερα ζούμε σε μια διαφορετική εποχή. Από την εποχή των δεινοσαύρων οδηγηθήκαμε στην εποχή των τεράτων. Προσοχή, όχι στην τερατογένεση που πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον με την κυβέρνηση των ηττημένων, όπως υποστηρίζει ο πρωθυπουργός – των τεράτων. Διότι από τερατογενέσεις καλά πήγαμε και κατά τη διάρκεια της προηγούμενης τετραετίας. Δεν θα πρωτοτυπήσουμε. Τώρα δεν μιλάμε πλέον για τη γένεση των τεράτων, μιλάμε για τα τέρατα που κυκλοφορούν ήδη γύρω μας. Τέρατα με αξιώματα!
Οφείλω εισαγωγικά να επισημάνω το εξής: Η συζήτηση την οποία έχει προκαλέσει η απλή αναλογική για τη διάταξη των συνεργασιών και των συμμαχιών την επόμενη μέρα των εκλογών είναι από μόνη της τερατώδης. Τερατώδης, διότι ο αρχηγός στον οποίο οι φιλικές του δημοσκοπήσεις το Σαββατοκύριακο δίνουν διαφορά 6,7 μονάδων από τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ και ποσοστό 34% κλαυθμυρίζει κάθε μέρα στα κανάλια ότι στις εκλογές αυτές θα του… κλέψουν την καρέκλα ο δεύτερος, ο τρίτος και ο πέμπτος. Οι ηττημένοι. Πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο ο οποίος ειρωνευόταν προ έτους από το βήμα της Βουλής τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα ότι φοβάται πως θα έρθει τρίτος, πίσω από το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος, λοιπόν, κάθε μέρα, σε μια επίδειξη «αυτοπεποίθησης», τρομοκρατεί τους Ελληνες ότι θα του πάρουν την καρέκλα -βάσκανος μοίρα- ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης και ο Βαρουφάκης.
Τι μας λέει αυτό; Οτι η απλή αναλογική ήδη μικραίνει, κονταίνει τη Νέα Δημοκρατία. Κάνει την ηγεσία της να συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο παιδί, το οποίο επί μία τετραετία κρατούσε με άνεση την μπαγκέτα, αλλά τώρα, στην τελική ευθεία πριν από τις εκλογές, διαμαρτύρεται ότι θα έρθουν τα «κολλητήρια» και θα του πάρουν το γλειφιτζούρι.
Η συζήτηση είναι τερατώδης, όμως, και για μερικούς ακόμη λόγους. Για εμάς, που ξέρουμε, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η Κεντροδεξιά διεκδικεί την εξουσία όχι με βάση τα συναισθήματα (δεν επιδιώκει να αγαπηθεί), αλλά με βάση τον φόβο, το συμφέρον και την προσφυγή στην πολιτική ανωμαλία. Διεκδικεί την εξουσία με τον φόβο ότι θα έρθουν οι άλλοι. Διεκδικεί την εξουσία με το συμφέρον, προβάλλοντας υλικές, αλλά όχι ηθικές αξίες. Αυτό το οποίο κάνει, μάλιστα, είναι να προσπαθεί να αποδείξει μέσω Γεωργούλη, Ραγκούση, Παππά ότι «είμαστε όλοι ίδιοι». Οχι ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους – απλώς ότι είμαστε όλοι ίδιοι.
Παιχνίδι απελπισίας
Και βεβαίως η Ν.Δ. διεκδικεί την εξουσία με βάση την πολιτική ανωμαλία. Αντί δηλαδή να επιχειρεί να αναπτύξει το δικό της παιχνίδι, προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι των άλλων.
# Προσπαθεί να χαλάσει όποιο παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, αναμιγνυόμενη παρασκηνιακώς στα εσωτερικά του.
# Προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι του ΠΑΣΟΚ, αναμιγνυόμενη στα εσωτερικά του με εκβιασμούς και πιέσεις (είναι σε ανοιχτή γραμμή με τέσσερις βουλευτές του για να συνεργαστούν μαζί της την επόμενη μέρα).
#Προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι του Βελόπουλου, αναγκάζοντάς τον να διαγράψει τρεις βουλευτές του που ήταν σε ανοιχτή γραμμή μαζί της.
# Προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι του Κασιδιάρη, αποκλείοντας το κόμμα «Ελληνες» από τις εκλογές.
# Προσπαθεί να χαλάσει το παιχνίδι του ΜέΡΑ25 επικαλούμενη κάτι απίθανους τύπους με γερμανικά επώνυμα, που διορίστηκαν την τελευταία στιγμή εκπρόσωποι Τύπου και λένε ότι θα… κλείσουν τις τράπεζες. (Χωρίς να υποψιάζεται ότι 700.000 Ελληνες δανειολήπτες, των οποίων το σπίτι θέλουν να πάρουν οι τράπεζες, μάλλον θα πανηγυρίσουν αν αυτές κλείσουν!)
Αν δεν είναι παιχνίδι απελπισίας όλο αυτό, διερωτάται κανείς τι είναι.
Η πλέον προφανής απάντηση είναι η εξής: ακόμα και υπό τις καλύτερες δυνατές πολιτικές συνθήκες -το οποίο σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει πλειοψηφία 151 εδρών-, πρόκειται για στρατηγική μικράς πνοής. Προσοχή: μικράς, όχι μακράς πνοής. Στρατηγική που κοιτάζει μόνο ένα βήμα παρακάτω, πώς θα ξανακερδίσει πάση θυσία, με αποστασίες, την καρέκλα του πρωθυπουργού ο κύριος Μητσοτάκης. Στρατηγική, όμως, που δεν κοιτάζει τρία βήματα παρακάτω. Διότι την καρέκλα μπορεί να την κερδίσει, έχει καλές πιθανότητες, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα η πολιτική μας ζωή.
Οι Ελληνες καλούνται να ψηφίσουν τον καλύτερο χειρότερο και ο πρωθυπουργός είναι ο καλύτερος από τους χειρότερους. Πράγματι. Μετά, όμως; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Τι θα τους κάνει τους 151, όταν την επομένη για να κυβερνήσει τη χώρα θα χρειάζονται ευρείες συναινέσεις, τις οποίες θα έχει καταστρέψει με τη συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας; Εχει εναλλακτικό σχέδιο ο πρωθυπουργός ή μήπως θα μετανιώνουν και η χώρα και ο ίδιος κάθε μέρα για το γεγονός ότι διεκδίκησε την αυτοδυναμία πάση θυσία, πατώντας επί πτωμάτων και επί τεράτων;
Το γεγονός ότι η δημόσια συζήτηση είναι εγκλωβισμένη στις καταγγελίες Βελόπουλου για εξαγορά βουλευτών του από τη Ν.Δ., στην αντίστοιχη κινητικότητα που παρατηρείται στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπου υπάρχουν επίσης υποψήφιοι προς αποστασία, στη συμπαράσταση που επιδεικνύει υπέρ της Ν.Δ. η «πέμπτη φάλαγγα» που λειτουργεί κατά Τσίπρα εντός του ΣΥΡΙΖΑ και στη με το ζόρι επιβεβαίωση της θεωρίας ότι ο Βαρουφάκης θα κλείσει πάλι τις τράπεζες δείχνει ότι και τα πτώματα είναι εδώ και τα τέρατα είναι εδώ. Και θα μας στοιχειώσουν. Μόνο που, δυστυχώς, τέρατα αυτή τη φορά υπάρχουν παντού. Οχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ.
