Ε ίναι νοητό ένας πολιτικός να καταγγέλλεται για βιασμό και ξυλοδαρμό; Είναι νοητό ένας πολιτικός να έρχεται σε διαπραγμάτευση με τράπεζα και να κουρεύει το δάνειό του, όταν οι ψηφοφόροι του δεν το μπορούν;
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Είναι νοητό ένας πολιτικός να παριστάνει τον ξενοδόχο μέσω της γνωστής διαδικτυακής πλατφόρμας, να φοροδιαφεύγει και να εισπράττει κρατική ενίσχυση; Είναι νοητό ένας πολιτικός να διεκδικεί κρατική επιδότηση ύψους 4.000.000 € για να ανοίξει επιχείρηση;
Είναι νοητό ένας πολιτικός να ακούει τους πολιτικούς αντιπάλους του μέσω υποκλοπών; Είναι νοητό ένας πολιτικός να κυνηγά τον κόσμο μέσω εισπρακτικών εταιριών; Είναι νοητό ένας πολιτικός να προσπαθεί να ιδρύσει ο ίδιος τηλεοπτικό σταθμό; Είναι δυνατόν ένας πολιτικός να τηλεφωνεί σε ανώτατο δικαστικό για να υιοθετήσει τη γνώμη του σε εκκρεμή δικαστική υπόθεση; Είναι νοητό ένας πολιτικός να χρηματοδοτεί την επιχείρησή του με κοινοτικά κονδύλια από το ΕΣΠΑ; Είναι νοητό ένας πολιτικός να κάνει, ως κρατικός αξιωματούχος, απευθείας αναθέσεις ύψους 2.000.000 €; Οπως αντιλαμβάνεστε, όλες οι παραπάνω ερωτήσεις δεν είναι τυχαίες.
Είναι το άθροισμα των ιστοριών των οποίων έχει γίνει κοινωνός ο ελληνικός λαός το τελευταίο εξάμηνο. Αν θέταμε τη συζήτηση σε αυτή την υγιή βάση, πέρα από τους μικροκομματικούς υπολογισμούς, θα καταλήγαμε εύκολα στο συμπέρασμα: ένας πολιτικός δεν μπορεί να γίνεται κοριός για να ακούει τους αντιπάλους του, δεν μπορεί να γίνεται αόρατος καναλάρχης για να μεταδίδει ειδήσεις, δεν μπορεί να έχει προνομιακή πρόσβαση στο δημόσιο χρήμα για να κάνει τον επιχειρηματία, δεν μπορεί να είναι μπαταχτσής και να κουρεύει τα δάνειά του, δεν μπορεί να είναι ξενοδόχος και να λαμβάνει κρατικές ενισχύσεις, δεν μπορεί να είναι κοράκι και να κυνηγά τον κόσμο και, βεβαίως, ένας πολιτικός δεν μπορεί να είναι βιαστής και κακοποιό στοιχείο. Εφόσον η συζήτηση που έχει ανοίξει λοιπόν το τελευταίο διάστημα για την ποιότητα των ψηφοδελτίων των κομμάτων στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχει αυτή τη στόχευση, η συζήτηση αυτή είναι καλοδεχούμενη. Οποια κίνητρα και αν έχουν αυτοί που την ανοίγουν.
Οποιους υπολογισμούς κι αν κάνουν. Οι εξυπνάκηδες δεν είναι πάντα τόσο εξυπνάκηδες όσο νομίζουν. Διότι στην πραγματικότητα -και ας μην το καταλαβαίνουν- αυτοί που ανοίγουν εκδικητικά στο παρασκήνιο τους λάκκους για να πέσουν μέσα οι πολιτικοί τους αντίπαλοι στην ουσία θέτουν ένα πλαίσιο προβληματισμού για το πολιτικό σύστημα της χώρας, για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, για τον τρόπο που αυτό κινείται εντός, εκτός και επί των ορίων των νόμων της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο δημόσιος διάλογος λοιπόν για το υπόδειγμα του πολιτικού που έχουμε ανάγκη είναι εξαιρετική προσφορά του πολιτικού μας συστήματος προς τους Ελληνες πολίτες, έστω και από σπόντα.
Εστω κι αν πίσω από κάθε σκανδαλοθηρική ιστορία κρύβεται ένας υπολογισμός για το πώς θα πληγεί το ποσοστό ενός κόμματος: πόσο θα πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις υποθέσεις Γεωργούλη, Ραγκούση, Παππά, πόσο θα πληγεί η Νέα Δημοκρατία από τις υποθέσεις Πάτση, Παπαθανάση και λοιπών, πόσο θα πληγεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ από την υπόθεση Καϊλή, πόσο θα πληγεί το ΠΑΣΟΚ αύριο από το ξέσπασμα ενός δημόσιου σκανδάλου στο επίκεντρο του οποίου ενδεχομένως να βρεθούν ηγετικά πρόσωπα του κόμματος. Ο λάκκος είναι κοινός για όλους. Γιατί αυτές οι ιστορίες προστίθενται σε διάφορες άλλες ψηφίδες, που μένουν στη συλλογική μνήμη κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Στην πραγματικότητα κάθε δημόσια συζήτηση που ανοίγει το σύστημα για το σύστημα είναι σχεδόν πάντα, με μαθηματική βεβαιότητα, μια αντισυστημική συζήτηση. Και το πλέον ενδιαφέρον είναι να παρατηρεί κανείς τις αντιδράσεις ενός εκάστου κάθε φορά που ανοίγει η συζήτηση αυτή σε προσωπικό επίπεδο. Οταν ο Τύπος, ο τέταρτος πυλώνας της δημοκρατίας, θέτει ερωτήματα για συγκεκριμένα θέματα σε πολιτικούς, κάποιοι και κάποιες δίνουν συνεντεύξεις και παριστάνουν τα θύματα και τους θιγμένους. Τα θύματα του δημόσιου βίου. Τους αιώνιους… αδικημένους από τα μέσα ενημέρωσης. Τους διωκόμενους για λόγους… άλλους.
Κοιτάξτε να δείτε, λοιπόν! Σ’ αυτόν τον ωραίο ρουκετοπόλεμο που έχετε εγκαινιάσει τα κόμματα μέχρι τελικής πτώσεως, προκειμένου το ένα να πλήξει το άλλο στο μαλακό του υπογάστριο, η σκόνη σηκώνεται, αλλά και η σκόνη πέφτει. Οταν η σκόνη σηκώνεται, επικρατεί ευφορία για το πλήγμα που δέχθηκε ο αντίπαλος, αλλά, όταν η σκόνη πέφτει και ο ορίζοντας καθαρίζει, τότε αρχίζει και επικρατεί πανικός για τη ζημιά που γίνεται στο όλον.
Στη δική μας αντίληψη των πραγμάτων, η συζήτηση αυτή, στη βάση αποκαλύψεων, έστω κι αν αποπροσανατολίζει την προεκλογική ατζέντα από τα βασικά θέματα που απασχολούν τους Ελληνες πολίτες, είναι ευλογημένη. Διότι, όταν πέφτει η σκόνη, η κοινή γνώμη εξάγει ευρύτερα συμπεράσματα με βάση τη λογική, που αρέσει πολύ στον κύριο πρωθυπουργό, και όχι με βάση τα συναισθήματα.
Οι Ελληνες έχουν στη διάθεσή τους όλα τα δεδομένα προκειμένου να εκτελέσουν το πολιτικό σύστημα στην πρώτη κάλπη του Μαΐου με ψυχρό υπολογισμό, χάρη στα στοιχεία που τους προσφέρει το ίδιο! Οχι με ψυχολογία οργής. Κατά τούτο, λοιπόν, έστω κι αν γνωρίζουμε ότι ζούμε τις πιο βρόμικες εκλογές από το 1985, στις οποίες πρωταγωνιστούν στο παρασκήνιο οι πιο βρόμικοι άνθρωποι του πιο βρόμικου Κέντρου, ενθαρρύνουμε όλους όσοι κρατούν την μπαγκέτα να συνεχίσουν το βρόμικο παιχνίδι τους. Διότι, αν δεν δει κανείς τη βρομιά, δεν μπορεί να αποφασίσει και την κάθαρση. Κυλιστείτε στη λάσπη, λοιπόν!
Ενθαρρύνουμε. Υπέροχο θέαμα η λάσπη.
