«Δίκαιον είναι να ζητηθή ο μεγαλοφυής γλωσσολόγος, ο οποίος πρώτος ωνόμασε τα σκεύη, από τα οποία βγαίνει η κυριαρχία, κάλπας. Οι Ελληνες, κάλπας κυρίως ωνόμαζον τας θήκας της τέφρας των νεκρών. Θα είχον βεβαίως υπ’ όψιν των και τον ρόλον που παίζουν εις τας εκλογάς οι νεκροί» (Δημήτριος Καμπούρογλου).
«Αγγείο με στρογγυλό σώμα, τρεις λαβές και συνεχή καμπύλη από τα χείλη, το οποίο χρησιμοποιούνταν ως τεφροδόχος» (Βικιπαίδεια). «Κάλπης, κίβδηλος άνθρωπος, απατεών, ψεύτης, ο μη εκτελών το έργον του ευσυνειδήτως» (εγκυκλοπαίδεια Ηλιος).
Όποια από τις παραπάνω έννοιες και αν διαλέξεις για το κιβώτιο, στο οποίο συλλέγονται τα ψηφοδέλτια, είναι ελάχιστα κολακευτική. Νομίζω όμως ότι πλην της ερμηνείας του επιθέτου «κάλπης», που δίνει η ήλιος, η πιο αντιπροσωπευτική είναι αυτή της «τεφροδόχου» και υπό την έννοια του Δημ. Καμπούρογλου (ψήφος των νεκρών στις εκλογές), αφού είναι σχετικώς πρόσφατος ο καταλυτικός ρόλος των δέντρων σε εκλογές.
Όμως, η έννοια της τεφροδόχου, που δίνει η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, είναι όλα τα λεφτά, αφού η τεφροδόχος είναι το σκεύος όπου αποθηκεύονται τα κατάλοιπα της καύσεως των νεκρών.
Και μήπως στις κάλπες δεν αποθηκεύονται τα κατάλοιπα της καύσεως των ελπίδων και των προσδοκιών εκατομμυρίων ψηφοφόρων; Καλό βόλι αύριο.
