Κάθε δημοκρατία για να ευημερεί πρέπει να διαθέτει δυνατή κυβέρνηση και ισχυρή αντιπολίτευση. Οποιο από τα δύο δεν υφίσταται δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στην ισορροπία.
Κυβέρνηση η οποία στηρίζεται σε πήλινα πόδια δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Αυτό ήταν το σκεπτικό των Ελλήνων στις πρόσφατες εκλογές της απλής αναλογικής, όπου απέρριψαν με την ψήφο τους τις συνεργασίες, κρίνοντας ότι η εγχώρια πολιτική κουλτούρα θα οδηγούσε σε δεινά με οποιαδήποτε επίπλαστη συνεργασία. Σωστό ή λάθος, έτσι έκρινε ο κυρίαρχος λαός.
Θα μου πείτε «πώς γίνεται να λειτουργούν οι συνεργασίες στη Νο1 οικονομία της Ευρώπης, στη Γερμανία, αλλά να θεωρούνται απαγορευτικές σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη;». Σωστό το ερώτημα, αλλά εδώ είναι «Ελλάντα»…
Αντιπολίτευση η οποία αδυνατεί να ασκήσει ουσιαστική πίεση στην κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να… καταδικάσει τον τόπο σε μια μορφή πολιτικής ολιγαρχίας! Ο,τι ακριβώς συμβαίνει τούτη την ώρα στη χώρα μας, με το διαμορφωμένο 41% – 20% – 11,5%. Το οποίο, αν «σπάσει», δεν θα αφορά το πρώτο κόμμα, αλλά τη διαφορά του δεύτερου με το τρίτο!
Αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πολιτικό «έγκλημα» του Αλέξη Τσίπρα. Το γεγονός ότι οδεύει στο να αφήσει τη χώρα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια χωρίς ουσιαστική «αντιπολίτευση». Διότι κανένας ΣΥΡΙΖΑ (και φυσικά κανένα ΠΑΣΟΚ) του 15% ή του 17% (ακόμη και του 20%) δεν θα μπορεί να «κουνήσει» την κυβέρνηση. Θα είναι σαν να «ενοχλεί» ένα κουνούπι τον ελέφαντα!
Πρόκειται αναμφισβήτητα περί… κατορθώματος, το οποίο όμως έχει εξήγηση. Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας ήταν κυβέρνηση επί 4,5 χρόνια και «πέτυχε» από το 2015 έως το 2023 να φτάσει στο 20%, εκτοξεύοντας ταυτόχρονα τα ποσοστά του Κυριάκου Μητσοτάκη ΚΑΙ ως αντιπολίτευση, έχει να κάνει με απίθανα αυτογκόλ, τα οποία δεν μπορεί παρά να χρεώνεται ο ίδιος πρώτα, ως αρχηγός κόμματος, και εν συνεχεία οι υπόλοιποι.
Προσοχή: Δεν ισχυρίζομαι, ούτε υπονοώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει αρχηγό ακόμη κι αν πέσει κάτω από το 20% στις επικείμενες εκλογές. Ο Τσίπρας τον πήρε από «ενωμένες συνιστώσες» του 3% και τον μετέτρεψε σε κόμμα εξουσίας. Δίχως αυτόν, το μονοψήφιο νούμερο θα μοιάζει ξανά πολύ κοντινό.
Γράφω όμως χωρίς ουδεμία διπλωματική διάθεση πως ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη του και να αναζητήσει τις αιτίες της εκλογικής πανωλεθρίας. Οταν ο Κατρούγκαλος ΞΕΣΚΙΖΕ τους ελεύθερους επαγγελματίες με τη φορομπηχτική πολιτική του και «ισοπέδωνε» τη μεσαία τάξη, ο Τσίπρας ήταν πρωθυπουργός. Και τον… κοιτούσε. Ο ίδιος τον συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια, μέχρι να του (ξανα)μπήξει το μαχαίρι στα πλευρά με την αδιανόητη δήλωση που έκανε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές.
Ο Τσίπρας άφησε τον Πολάκη να κάνει προσωπική πολιτική δηλώσεων και συμπεριφορών. Ο Τσίπρας άφηνε τον Βαρουφάκη να μιλά για «Δήμητρες», δίχως ο ίδιος να αποκηρύξει οποιαδήποτε περίπτωση συνεργασίας με έναν άνθρωπο για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση βγάζει σπυριά και οι Ελληνες θυμούνται με τρόμο τα capital controls. Ο Τσίπρας διολίσθησε ηθικά, θέλοντας να «ψαρέψει» ψήφους από τη φασιστική κολυμβήθρα του καταδικασμένου μορφώματος.
Αυτά και μια σειρά από άλλα, που έχουν να κάνουν με πολιτικές «τραμπάλες», δημιούργησαν αίσθημα ανασφάλειας σε σημαντικό κομμάτι του μεσαίου χώρου, το οποίο ψήφισε «μονοκούκι» Μητσοτάκη, πιθανότατα κρίνοντας ότι είναι «το μικρότερο κακό».
Σημασία όμως έχει το «κακό» που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Αν προτιμάτε, το «πολιτικό έγκλημα». Επέτρεψε να δημιουργηθεί μια πανίσχυρη πρωτιά, στερώντας ταυτόχρονα τη χώρα από μια αξιόπιστη στον έλεγχο και στην πίεση αξιωματική αντιπολίτευση. Ας ξεκαθαρίσει το κόμμα του και, κυρίως, ας χαράξει επιτέλους μια σταθερή γραμμή, δίχως προσωπικά «μπαϊράκια». Ετσι κι αλλιώς, το βασικό «έγκλημα» δεν αποτρέπεται πια…