Ο καρκίνος στην Ελλάδα αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου, με 32.000 θανάτους και 67.000 νέες περιπτώσεις ετησίως. Η νόσος αυτή αποτελεί μια αδιανόητη προσωπική και οικογενειακή τραγωδία που σχεδόν όλοι έχουν βιώσει. Οταν, όμως, ένας υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. ισχυρίζεται ότι «το ιατρικό κόστος ενός καρκινοπαθούς στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας είναι μεγάλο και συνεπώς θα πρέπει να υπάρξει επιλεκτική ιατρική φροντίδα», τότε το πολιτικό ποσοστό τοξικότητας της σημερινής Ν.Δ. αποτελεί θέμα προβληματισμού.
Προηγούμενες επαναλαμβανόμενες δηλώσεις και πράξεις της Ν.Δ. αναδεικνύουν πολιτικό σχεδιασμό και επιβαλλόμενη κανονικότητα τοξικότητας, που η Ν.Δ. επέβαλε χωρίς αντιστάσεις στον δημόσιο λόγο και στο βήμα. Οπως μία πανδημία μολύνει τον πληθυσμό, με τον ίδιο τρόπο η επιβαλλόμενη κοινωνική τοξικότητα, μέσω ενός κλιμακούμενου διαβολικού πολιτικού λόγου, δηλητηριάζει την ψυχή του λαού με σκοπό η ατομική και συλλογική συμπεριφορά να μιμηθεί μια σχιζοφρενική πραγματικότητα. Η μαζική ψύχωση του κακού μοχλεύεται από τους εξουσιαστές, με βάση την αρχή του εθισμού στη σταδιακή δηλητηρίαση της ψυχής, επειδή έστω και η ελάχιστη ανοχή στο μικρό κακό συνεπάγεται την αντίστοιχη ανοχή και στο μεγάλο.
Δυστυχώς όμως, ποτέ στην ιστορία του ελληνικού έθνους ο λαός δεν έχει εθιστεί τόσο πολύ στο κακό όσο σήμερα. Αρχικά ο λαός ανέχτηκε τα Μνημόνια. Ταυτόχρονα η καθολική αποδοχή του ΕΝΦΙΑ χωρίς καμία πολιτική αντίσταση έφερε τις εισπρακτικές εταιρίες και τις κατασχέσεις χιλιάδων σπιτιών. Μετά αποκαλύφθηκε ότι οι πολιτευτές και οι πολιτικές της Ν.Δ. διηύθυναν την ορχήστρα της αρπαγής της ιδιωτικής περιουσίας, των πλειστηριασμών και των εξώσεων. Με εξαίρεση το ΚΚΕ και τον Ρουβίκωνα, κανένα άλλο πολιτικό κόμμα και ρεύμα δεν συμπαραστάθηκε εμπράκτως στους αναπήρους, στους καρκινοπαθείς και τους υπερήλικες, τους οποίους οι πολιτικοί Tyrannosaurus REX της Ν.Δ. πετούν στον δρόμο, χωρίς να τους επιτρέπουν να πάρουν ούτε μια βαλίτσα με ρούχα. Λίγο πριν από τις εκλογές ήλθε και το έγκλημα των Τεμπών, όπως και οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις πολιτικών, πολιτών και δημοσιογράφων.
Ομως, παρά τη διάχυτη μυρωδιά της σήψης και τη γενικευμένη επικράτηση του κακού, μόνο ένα 6% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. ψήφισε με κριτήριο το έγκλημα των Τεμπών. Το αποτέλεσμα του κοινωνικού εθισμού στο κακό ήταν ότι όχι μόνο ο πολιτικός υπεύθυνος του εγκλήματος των Τεμπών επιλέχτηκε ως υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές, αλλά αντιθέτως, επιβεβαιώνοντας τον θρίαμβο της κοινωνικής μηχανικής μέσω της υποψηφιότητας, ο πολιτικά υπεύθυνος ήλθε πρώτος σε ψήφους στη περιφέρειά του. Ο καθηγητής Αrthur Versluis ισχυρίζεται ότι «η κοινωνική επιβολή του κακού αποτελεί μια κατευθυνόμενη πολιτική πράξη των ελίτ που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Ο σκοπός είναι ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε δύο τάξεις, την ολιγάριθμη ελίτ και τη πολυπληθή μάζα, ενώ αρρωστημένες ψυχώσεις χαρακτηρίζουν τις συνιστώσες. Οι εξουσιαστές θεωρούν ότι αποκτούν την ισχύ και την ιδιότητα του θεού, παρότι σε αντίθεση με το θείο είναι απόλυτα άδικοι και διεφθαρμένοι από την ισχύ και την εξουσία».
Ομοίως ο Ολλανδός ψυχίατρος Joost Meerloo, αναλύοντας την ψυχολογία των εξουσιαζομένων κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα στο έργο του «The rape of the mind», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η συμπεριφορά των πολιτών καθώς και η έκφραση της κοινωνικής κουλτούρας είναι ταυτόσημες με αυτές των σχιζοφρενών».
Εντός του ανωτέρω πλαισίου της κοινωνικής μηχανικής είναι προφανές ότι οι δηλώσεις του πολιτευτή της Ν.Δ. περί ευγονικής σε καρκινοπαθείς δεν αποτελούν προσωπικές πεποιθήσεις, αλλά αντιθέτως τοποθετούνται εντός του πλαισίου της πολιτικής κανονικότητας της Ν.Δ. περί εθισμού της κοινωνίας στο κακό και στην τοξικότητα, με σκοπό να επιβάλει αμέσως μετά τις επόμενες εκλογές ένα ολοκληρωτικό καθεστώς με δημοκρατικό προσωπείο, αν αποκτήσει αυτοδυναμία. Σε μια αποτοξινωμένη από το κακό κοινωνία το ποσοστό της Ν.Δ. στις εκλογές θα ήταν μηδενικό.