«Οι Πρέσπες είναι λίμνες, το Αιγαίο είναι θάλασσα. Η διαφορά είναι προφανής και απλώς με τη Γεωγραφία». Η δήλωση του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια έγινε πριν από μία εβδομάδα και δεν είχα προλάβει τότε να τη σχολιάσω. Το κάνω σήμερα, γιατί τη θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα όσο και για την ουσία της.
Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι ο πρώην ΥΠΕΞ θεωρεί ότι η μόνη διαφορά που βλέπει μεταξύ Πρεσπών και Αιγαίου είναι το γεγονός πως στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με λίμνες, ενώ στη δεύτερη με θάλασσα. Επικαλείται, μάλιστα, για να μας πείσει, τη… Γεωγραφία! Δόξα τω Θεώ, όμως, πιστεύω πως οι Ελληνες ξέρουν να ξεχωρίζουν τη λίμνη από τη θάλασσα (για τον κ. Τσίπρα, βεβαίως, δεν είμαι σίγουρος, αλλά ας είναι αυτός η εξαίρεση)!
Αλήθεια, όμως, η παράμετρος της προδοσίας που συντελέστηκε με τη Συμφωνία των Πρεσπών πρέπει να βγει από το κάδρο; Τι ακριβώς εννοεί ο κ. Δένδιας, όταν αναφέρεται απλώς στη γεωγραφική διαφοροποίηση Πρεσπών και Αιγαίου; Μήπως ότι μια ανάλογη συμφωνία δεν θα χαρακτηριστεί προδοσία, διότι αντί για λιμναίες πλάβες θα έχει ως φόντο θαλάσσιες μηχανότρατες;
Βεβαίως, για να μας καθησυχάσει προφανώς, ο πρώην ΥΠΕΞ συνέχισε λέγοντας: «Εδώ έχει δημιουργηθεί μια εθνική στάση, μια εθνική ενιαία αντίληψη για το πώς και πού η χώρα μπορεί να βρει σημεία επαφής με την Τουρκία».
Αν και πολύ αμφιβάλλω για την «εθνική ενιαία αντίληψη», θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι πιο ενιαία εθνική στάση και εθνική αντίληψη δεν υπήρξε, παρά μόνο από το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, που είχε συνεδριάσει στις 13 Απριλίου του 1992 και αποφάσισε (με εξαίρεση, φυσικά, του ΚΚΕ!) να μη δεχτεί σε καμιά περίπτωση ονομασία για το κράτος των Σκοπίων που θα περιλάμβανε το όνομα «Μακεδονία».
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε, 26 χρόνια αργότερα, μία ελλαδίτικη κυβέρνηση να γράψει την απόφαση αυτή στα παλαιότερα των υποδημάτων της και να προχωρήσει στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, ως αποκλειστικό και αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής και ιστορικής ελληνικής ταυτότητας και κληρονομιάς, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, στους Σκοπιανούς. Και το τραγικότερο όλων είναι ότι, παρά τις εκατοντάδες παραβιάσεις, οι οποίες έχουν γνωστοποιηθεί με κάθε επισημότητα στην προηγούμενη κυβέρνηση, αυτή επέμενε μέχρι την τελευταία της στιγμή στη διακυβέρνηση της χώρας να τη σέβεται και να την τηρεί.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που διασφαλίζει ότι έστω και αυτή η «εθνική ενιαία αντίληψη», που διαβλέπει ο κ. Δένδιας, θα αποτελέσει παράγοντα σεβασμού και υπεράσπισης των εθνικών δικαίων μας; Να υπενθυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά ευθέως για την αναγκαιότητα υπογραφής μιας συμφωνίας τύπου Πρεσπών για το Αιγαίο. Και αν αυτό, σε συνδυασμό με τις ανοησίες για «ανοιχτά σύνορα» και «τεκνοθεσίες από ζευγάρια ανεξαρτήτως φύλου», τον οδηγεί με σταθερά βήματα στα γνώριμα από το παρελθόν μονοψήφια εκλογικά ποσοστά του, ίσως θα ήταν απαραίτητο να μάθουμε, εγκαίρως και από το στόμα του ίδιου του κ. Μητσοτάκη, αν και η Νέα Δημοκρατία θεωρεί ότι υφίσταται μία τέτοια «αναγκαιότητα». Γιατί τις προσεγγίσεις και τις διευκρινίσεις του κ. Δένδια μόνο ως καθησυχαστικές δεν μπορεί κάποιος να τις θεωρήσει.
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης,
«Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»,
[email protected]
