Την Παρασκευή 30 Ιουνίου, κατά τη διάρκεια θερινής εκπαίδευσης του Συντάγματος Ευελπίδων στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου, στη Ρεντίνα, έχασε τη ζωή του από πνευμονικό οίδημα ο εύελεπις Γιώργος Χατζηιωνάς.
Η κηδεία του έγινε την Τρίτη 4 Ιουλίου, στις 11 το πρωί, από τον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας, στον Στρόβολο.
Ο Νικόλας, συμμαθητής του στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και φίλος του από την Κύπρο, έγραψε σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης αυτά που πιστεύει ότι θα ήθελε να πει ο νεκρός εύελπις στους γονείς του, σε φίλους και συγγενείς. Πιστεύω ότι τα λόγια αυτά αποτελούν παρακαταθήκη για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για την πατρίδα και την απελευθέρωση της Κύπρου. Τα λόγια αυτά δίνουν πραγματική υπόσταση στη λέξη «εύελπις».
Τα λόγια αυτά μας δίνουν το δικαίωμα να επαναλαμβάνουμε τον στίχο του εθνικού μας ποιητή, από τον «Υμνο προς την Ελευθερία»: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Ναι, με τέτοια παλικάρια, με τέτοιους ευέλπιδες, η Ελλάδα μας δεν πεθαίνει.
Τι θα ήθελε να πει ο άτυχος εύελπις:
«Μάνα, πατέρα, αδέλφια, φίλοι, συγγενείς, δεν πρόλαβα να σας αποχαιρετήσω… Το μήνυμά μου αυτό δεν σας το στέλνω εγώ, διότι εγκατέλειψα τον πρόσκαιρο κενόδοξο κόσμο… Σας το στέλνει ένας παλιός φίλος μου, συγκατασκηνωτής σε διπλανό κρεβάτι, το ψαλτούιν ο Νικόλας, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα αποδώσει αυτά που θα σας έλεγα, αν ήμουν ακόμη εν ζωή… Βρίσκομαι στην αιωνιότητα, στο πραγματικό φως, την έλλαμψη του Χριστού μας.
Κοιμήθηκα μόνος σαν κάλπαζα ο γοργοπόδαρος στο δάσος… Πιστός στο καθήκον μου, παρά δύναμιν τολμητής, παρά γνώμην κινδυνευτής και εν τοις δεινοίς ΕΥΕΛΠΙΣ! Ο Κύριός μου και ο Θεός μου, που με όλη την καρδιά και τη διάνοιά μου αγάπησα, αποφάσισε να με πάρει κοντά Του.
Μη με κλαίτε! Κλάματα κι οδυρμοί δεν μου πρέπουν. Είμαι καλά! Αλήθεια είμαι καλά! Αναπαύομαι νηφάλιος κοντά στον Κύριό μου, στην Παναγιά μου, γνωρίζω αγίους, ήρωες κι αγωνιστές που ήταν τα πρότυπά μου, ακούω ψαλμωδίες αγγελικές, τέρπομαι, αγάλλομαι! Μου λείπετε ήδη, αλλά θα ανταμώσουμε ξανά στη Βασιλεία των Ουρανών! Σας το υπόσχομαι!
Μέχρι τότε, υποσχεθείτε μου ότι θα με μνημονεύετε, ότι θα αγαπάτε, θα κάμνετε ελεημοσύνες. Υποσχεθείτε μου ότι θα μου απελευθερώσετε τη Λύση μας, την Κερύνεια, τον Απόστολο Ανδρέα, το Καρπάσι. Δεν επρόκαμα να αγωνιστώ για τουν τον τόπο, όμως θα προσεύχομαι αδιάπαυστα υψηλόθεν! Υποσχεθείτε μου προπάντων ότι δεν θα χάσετε την πίστη σας, διότι οι καιροί εδυσκολέψαν και θα δυσχεραίνουν έτι περισσότερο τον αγώνα σας.
Μάνα μου… πότε με κρατούσες, όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα, πότε σε προσφώνησα πρώτη φορά, πότε εμεγάλωσα και πότε σε αποχωρίζομαι… ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ, ΑΛΥΓΙΣΤΑ, ΑΚΛΟΝΗΤΑ! Είμαι δίπλα σου!
Παπά μου, μη σταματήσεις να με μνημονεύεις, όταν θα λειτουργείς στην εκκλησία, να είσαι δυνατός, ρωμαλέος στυλοβάτης, να στηρίζεται πάνω σου η οικογένειά μας.
Συμφοιτητές μου στη σχολή, συνεχίστε με μένα νοερά, με ζήλο προσηλωμένοι στον στόχο σας κι εγώ θα είμαι στο προσκεφάλι σας να σας σκουπίζω τους ιδρώτες, όταν κουράζεστε κι όταν λιποψυχείτε. Πρέπει να σας αφήσω τώρα όμως… θαρσείτε! Χριστός γαρ, νενίκηκε τον κόσμον! Θα σας περιμένω στην Ανάσταση!
Συγχωρέστε όλες τις επίγειες αμαρτίες μου. Καλόν αγώνα, καλήν υπομονή, σας αγαπώ και σας φιλώ γλυκά και με αγάπη Χριστού,
ο Γιώργος σας».
Αιωνία σου η μνήμη, εύελπι Γιώργο Χατζηιωνά.
Σου υποσχόμαστε ότι θα αγωνιστούμε και θα κάνουμε το παν για να απελευθερώσουμε «τη Λύση μας, την Κερύνεια, τον Απόστολο Ανδρέα, το Καρπάσι».
Εσύ δεν επρόκαμες να αγωνιστείς για τουν τον τόπο, θα αγωνιστούμε εμείς.
Εσύ προσευχήσου αδιάπαυστα για μας υψηλόθεν!
Σου υποσχόμαστε δε ότι δεν θα χάσουμε την πίστη μας, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.