Eπειδή με εξοργίζει η επιχειρηματολογία της Αριστεράς για την ψήφο των αποδήμων, και ειδικά ο ισχυρισμός ότι θα δοθεί το δικαίωμα του εκλέγειν σε Ελληνες που δεν έχουν κανέναν «δεσμό» με την Ελλάδα (προφανώς, το αίμα που τρέχει στις φλέβες τους δεν θεωρείται «δεσμός»…), θα μου επιτρέψετε να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Μια ιστορία που θέλει να εισαγάγει μια νέα ιδέα στον δημόσιο διάλογο: ότι η ψήφος στα αδέλφια μας οφείλει να είναι ο τερματικός σταθμός μιας ολοκληρωμένης δέσμης πολιτικών που θα έχουν σκοπό (σε καιρούς δημογραφικής κατάρρευσης) τη συγκρότηση και ένωση του έθνους των 20.000.000 Ελλήνων που ζει διάσπαρτο εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων.
Στα πέρατα της οικουμένης. Οτι, επίσης μέσω της συγκρότησης και ένωσης του έθνους, μπορεί να δημιουργηθεί εκ του μηδενός μια νέα, ανανεωμένη πολιτική, επιστημονική (μη κρατικά πανεπιστήμια), πολιτιστική, εκκλησιαστική επετηρίδα, που θα αξιοποιήσει στο μέγιστο όλες τις δυνάμεις του έθνους στα απώτατα όρια του πλανήτη.
Διαβαλκανικό CNN
Ποια είναι η ιστορία; Ιδού: Το καλοκαίρι του 2019, αμέσως μετά την εκλογική νίκη της Ν.Δ., ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε την καλοσύνη να με καλέσει στο γραφείο του και να ζητήσει τη γνώμη μου για τη δημόσια τηλεόραση, την ΕΡΤ. Του απάντησα αμέσως. Αφού του εξήγησα ότι η ΕΡΤ1 θα πρέπει να είναι ισχυρά ενημερωτικό κανάλι με παρέμβαση, η ΕΡΤ2 αμιγώς ψυχαγωγικό και πολιτιστικό (αυτό στο οποίο εν τέλει εξελίχθηκε η -αφυδατωμένη πλέον από ενημέρωση- ΕΡΤ1, που ομοιάζει με Mega-light), επικεντρώθηκα στην ΕΡΤ3 και τη δορυφορική ERT World. Γιατί και οι δύο θα μπορούσαν, σε περίπτωση που γινόταν μια μεγάλη επένδυση σε αυτές, να εξελιχθούν σε μητροπολιτικές τηλεοράσεις με διεθνή παρέμβαση, που παράγουν εθνική πολιτική.
Είπα στον πρωθυπουργό (από τον οποίο δεν έχω παράπονο – παρά την κριτική που του ασκώ, όσες φορές ζήτησα να τον δω στην τετραετία με δέχθηκε) ότι η ΕΡΤ3 πρέπει να πάψει να κοιτάζει προς την Αθήνα και την ελληνική πολιτική σκηνή, ότι πρέπει να γυρίσει την πλάτη της στο κέντρο και να στρέψει το βλέμμα της προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Με ένα ευρύ δίκτυο ανταποκριτών στο Βελιγράδι, στην Πρίστινα, στα Σκόπια, στα Τίρανα, στη Σόφια, στο Βουκουρέστι, στην Οδησσό, στο Κισινάου, στο Κίεβο, στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού, στο Βίλνιους, στη Βουδαπέστη. Ενα διαβαλκανικό CNN με ισχυρή περιφερειακή ματιά, με έγνοια για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στις γειτονικές χώρες, αλλά και τις κατά τόπους ελληνικές μειονότητες. Οσο μικρές και αν είναι αυτές.
Εάν μελετήσει κανείς την «Ανατροπή» του αείμνηστου συνεργάτη του Σημίτη, Νίκου Θέμελη, που ιχνηλατούσε την ελληνική παρουσία στα Βαλκάνια και στις Παραδουνάβιες Περιοχές στον 19ο αιώνα, θα καταλάβει γιατί πρέπει να είμαστε εκεί. Και η Ελλάς και η επιχειρηματική κοινότης της και ο Στρατός της και τα πανεπιστήμιά της και η δημόσια τηλεόρασή της και το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας.
Είπα επίσης στον κύριο Μητσοτάκη ότι, στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων, η υπερενίσχυση της δορυφορικής τηλεόρασης ERT World (όπως τη λέγαμε παλιά) με ειδικό πρόγραμμα, που θα διατηρεί τον κορμό των ενημερωτικών εκπομπών -εις τρόπον ώστε να φθάνει στο σπίτι του τελευταίου αποδήμου η ατμόσφαιρα που επικρατεί στη χώρα και να τον «συνδέει» με το μητροπολιτικό κέντρο-, θα ήταν μεγάλη εθνική πολιτική. Οταν ο Κώστας Καραμανλής έβαλε πρώτος στην ατζέντα της αναθεώρησης του 2007 την ψήφο των αποδήμων, ο νους του δεν ήταν στον συσχετισμό δυνάμεων μόνον όπως γράφουν και ξαναγράφουν μερικοί επιπόλαιοι φίλοι μου σε εφημερίδες της Αριστεράς, αλλά κάτι μεγαλύτερο: η ανανέωση της εσωτερικής επετηρίδας και η επανασυγκρότηση του έθνους των Ελλήνων σε όλο τον κόσμο.
Η πολιτική αυτή ήταν αλληλένδετη με την πολιτική των πανεπιστημίων, κρατικών (Διεθνές Θεσσαλονίκης) και μη κρατικών, που θα προσέλκυαν, έστω ως επισκέπτες, διαπρεπείς Ελληνες ακαδημαϊκούς. Η ίδρυση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) από το ΠΑΣΟΚ ήταν μια καλή ιδέα, αλλά σε βάθος χρόνου ατόνησε. Λίγοι, πολύ λίγοι απόδημοι εντάχθηκαν ενεργά στην πολιτική μας ζωή με επιτυχία – ένα παράδειγμα είναι ο εξ Αυστραλίας Δημήτρης Δόλλης.
Εφυγα από το Μέγαρο Μαξίμου αισιόδοξος -ο Μητσοτάκης πιάνει εύκολα τα θέματα-, αλλά και σκεπτικός. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν θέλουν ισχυρή ενημερωτική ΕΡΤ, γιατί τους κλέβει μερίδιο τηλεθέασης και διαφήμιση. Οι εξουσίες γενικώς θέλουν τα δημόσια ΜΜΕ πειθαρχημένα, δεν θέλουν εθνικές πολιτικές και ανεξαρτησίες. Βεβαιώθηκα πως τίποτε δεν θα γίνει, όταν οι τσιλιαδόροι που βρίσκονται μονίμως εγκατεστημένοι στην πίσω πόρτα του Μαξίμου στην οδό Βασιλέως Γεωργίου ενημέρωσαν τους ανθρώπους τους ότι είδα τον πρωθυπουργό. «Μεγάλη είδηση»! Κάποιοι καθ’ έξιν ανόητοι νόμισαν ότι πήγα στο Μαξίμου για να διαπραγματευτώ εκπομπή στην… ΕΡΤ και χάλασαν τον κόσμο στις στήλες τους. Πού να ήξεραν! Φυσικά, όχι μόνο δεν υιοθετήθηκε τίποτε από τα παραπάνω, αλλά, πλην μίας φοράς που προσεκλήθην, αποκλείστηκα με την ιδιότητα του διευθυντή της «Εστίας» από τις ενημερωτικές εκπομπές της ΕΡΤ.
Οικουμενική φωνή
Επανέρχομαι όμως ύστερα από αυτή τη σύντομη παρέκβαση για να πω το εξής: η ψήφος στους αποδήμους πρέπει να είναι η κατάληξη μιας ενιαίας και συγκροτημένης πολιτικής που θα φέρει τους Ελληνες της διασποράς μέσα στη χώρα, έστω και από μακριά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια της διάσπασης και της διαίρεσης.
Οι γείτονες Τούρκοι δεν έχουν υφυπουργείο Αποδήμων, αλλά αντιπροεδρία Τούρκων του εξωτερικού, με ξεχωριστή κρατική δομή, υπαλλήλους και προϋπολογισμό. Εχουν δίκτυα. Και έχουν και ψήφο. Εμείς τι κάνουμε, άραγε, εδώ; Προσβάλλουμε εκατομμύρια Ελληνες που πασχίζουν να ενημερωθούν κάθε μέρα για το τι γίνεται στην πατρίδα; Ελληνες που έχουν τον νου τους περισσότερο στο τι γίνεται εδώ παρά στη χώρα όπου ζουν; Αυτούς λοιδορούμε ότι «έχουν να πατήσουν το πόδι τους τριάντα χρόνια στην Ελλάδα» και ότι «δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για εμάς»; Αυτούς, που κάθε μέρα στέλνουν στην εφημερίδα μας τουλάχιστον είκοσι ηλεκτρονικά μηνύματα για να πουν τον πόνο τους και να μας καλέσουν στη χώρα τους για ομιλίες; Αυτούς πληγώνουμε; Ντροπή!
Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ με αυτή την προσέγγιση. Πρώτον, διότι μου θυμίζει έντονα πώς συμπεριφερθήκαμε στους Ελληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, όταν ο Βενιζέλος τούς έδωσε δικαίωμα ψήφου. Τότε, τους κυνήγησε η δεξιά ελίτ της δημοσιογραφίας, σήμερα τους κυνηγά η αριστερή ελίτ της διανόησης. Δεύτερον, διότι οι άνθρωποι αυτοί αξιολογούν αντικειμενικά (βασιζόμενοι σε αξιόπιστες διεθνείς πηγές και όχι στα μέσα της λίστας Πέτσα) τη διεθνή εικόνα της χώρας, της κυβέρνησής της και των πολιτικών της δυνάμεων. Δεν είναι δεδομένοι για κανένα κόμμα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα αστεία και ας σκεφτούμε για μια φορά «εθνικά», σε βάθος χρόνου, και όχι στενόμυαλα κομματικά. Το νομοσχέδιο Κεραμέως πρέπει να γίνει πιο τολμηρό. Και, αν βρείτε χρόνο εκεί στο Μαξίμου, σκεφτείτε ξανά εκείνες τις ιδέες για την ERT World και την ERT3. Πρέπει να αποκτήσουμε φωνή παγκόσμια και εθνική – οικουμενική.
