Στη συνάντηση των ηγετών του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους της Λιθουανίας, οι συνομιλίες μεταξύ του προέδρου της Τουρκίας και του πρωθυπουργού της Ελλάδας απετέλεσαν την ολοκλήρωση των συμφωνιών Ελλάδας – Τουρκίας στη Μαδρίτη και στο Ελσίνκι. Με αυτές τις συμφωνίες, η κυβέρνηση Σημίτη για πρώτη φορά μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης ανεγνώρισε κυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο, στη Δυτική Θράκη και τη Μεσόγειο. Η παράδοση της Ιστορίας και του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια από τη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. πρέπει να θεωρηθεί λογική προέκταση των εν λόγω συμφωνιών. Η επιτακτική απαίτηση των Αμερικανών λόγω του πολέμου στην Ουκρανία εξανάγκασε τη κυβέρνηση της Ν.Δ. να προχωρήσει με τολμηρότερα βήματα από τους προκατόχους της προς την κατεύθυνση της υλοποίησης των συμφωνιών παραχώρησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην Τουρκία.
Στη Λιθουανία, ο πρωθυπουργός ουσιαστικά ανεγνώρισε το μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, που άλλαξε τα σύνορα εις βάρος της Ελλάδος, αποδέχτηκε την επέκταση του casus belli στη Κρήτη, αφόπλισε τα νησιά του Αιγαίου, δεν αντέδρασε στην αλλαγή της Συνθήκης του Μοντρέ, απεμπόλησε τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ μέσω της αποδοχής της κατάργησης του EastMed, ανεγνώρισε το «Turkaegean», παρέμεινε σιωπηλός στην κατοχή των Βαρωσίων και της Αμμοχώστου, και τέλος αποδέχτηκε τη διχοτόμηση του Αιγαίου και τα σύνορα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Παρά το γεγονός ότι η σημερινή κατάσταση ήταν αναμενόμενη, θα ήταν άδικο εάν παραγνωρίζαμε το γεγονός ότι επί δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος εξουσίας, υπό την καθοδήγηση των οικονομικών ελίτ, απεργαζόταν την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης εις βάρος της χώρας μας.
Οι ελίτ όχι μόνο αποδέχτηκαν τον υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας, αλλά, αντιθέτως, προέβησαν σε κλιμάκωση των υβριδικών επιθετικών ενεργειών μέσω ευφυέστερων εφαρμογών της κοινωνικής μηχανικής (τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, ερευνητικά προγράμματα κ.λπ.). Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει την αναξιοπρεπή και τραγική κατάληξη της Ελλάδας, εάν οι οικονομικές της ελίτ δεν το επιθυμούν, προφανώς λόγω των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που θα έχουν με μια εχθρική χώρα. Οι διεθνιστικές ελίτ της Ελλάδας επιλέγουν τους πολιτικούς που μοιράζουν τα κρατικά χρήματα σε ακαδημαϊκούς, διανοουμένους, καλλιτέχνες, ΜΚΟ και ΜΜΕ. Ο σκοπός είναι να καλλιεργηθεί και να επιβληθεί η νέα πολιτική ορθότητα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η αποδοχή μιας νέας οθωμανικής κατοχής με τη μορφή συνομοσπονδίας, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821.
Από το σύνθημα «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» της δεκαετίας του ’80 σήμερα φτάσαμε σε μια «ανώτερη μορφή πάλης», όπου ΜΚΟ χρηματοδοτούμενες από το ελληνικό κράτος, μαζί με άλλες, που επίσης χρηματοδοτούνται από ολιγαρχικά κέντρα και εχθρικές χώρες, υλοποιούν τη μαζική εγκατάσταση μουσουλμάνων εποίκων στην Ελλάδα, μέσω συνθημάτων. Από το απλοϊκό «και εμείς πρόσφυγες είμαστε», μέχρι το εξωφρενικό «είμαστε παιδιά των Οθωμανών». Στο ίδιο μήκος κύματος, Ελληνες ευρωβουλευτές υπερθεματίζουν τα ανύπαρκτα ανθρώπινα δικαιώματα σε μουσουλμανικές χώρες, ενώ άλλοι συμμετέχουν με το αζημίωτο σε ΜΚΟ που σκοπό έχουν να μεταφέρουν ευρωπαϊκή αμυντική τεχνογνωσία στην Τουρκία.
Σε αντίθεση με την ελληνική συλλογική παρακμή, το τουρκικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» προέκυψε στις αρχές του 2000 από τη θέση των οικονομικών ελίτ της Τουρκίας περί «οικονομικής ανάπτυξης μέσω εθνικών αμυντικών συστημάτων και γεωγραφικής επέκτασης». Η οικονομική ελίτ της Τουρκίας επένδυσε στην Παιδεία, στην τεχνολογία και την αμυντική βιομηχανία, σε αντίθεση με τους Ελληνες ομολόγους της. Η ελληνική βοήθεια και η χρηματοδότηση του τουρκικού ρομποτικού τεθωρακισμένου οχήματος ALPAR της OTOKAR με 200.000.000 ευρώ αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της εθνικής παρακμιακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα.
Πλέον της εκχώρησης εθνικού χώρου, το πολιτικό σύστημα και η ελίτ καλλιεργούν στην εθνική συνείδηση την αποδοχή μιας νέου τύπου οθωμανικής κατοχής.