Η κρεμ ντε λα κρεμ των πουρκουάδων στην Ελλάδα είναι το ΕΛΙΑΜΕΠ και κάτι παρατρεχάμενοι, που κατοικοεδρεύουν σε θύλακες του κράτους, των κέντρων διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου. Ο κατεξοχήν ανορθολογικός λόγος στα εθνικά ζητήματα και στην εξωτερική πολιτική προέρχεται από αυτούς. Είναι παράξενα οχήματα ενδοτισμού, που λειτουργούν μόνον με μία ταχύτητα, την όπισθεν.
Ενδιαφέρον έχει να δείτε ποιοι τους χρηματοδοτούν και θα βγάλετε αρκετά συμπεράσματα. Συνήθως ενδύουν τις απόψεις τους με τα ενδύματα της «σωφροσύνης» και της «λογικής», έχουν δε πάντα πρόχειρη την ατάκα «μα, τι θέλετε με τους Τούρκους, πόλεμο;». Πάντα υπήρχαν τέτοιοι. Οταν, π.χ., ο Μεταξάς, που είχε πάρει τα μαθήματά του από το 1915-1922, σοφά ετοίμαζε τη χώρα για τον τιτάνιο αγώνα που ακολούθησε, υπήρχαν εν Αθήναις διάφοροι απολύτως πεπεισμένοι πως ο Αξονας θα νικήσει, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι θα θριαμβεύσουν και θα έπρεπε να μην έχουμε την αφροσύνη να πολεμήσουμε συντασσόμενοι με τους Αγγλογάλλους, αλλά να υποταχθούμε.
Και δεν ήταν όλοι γκροτέσκες φιγούρες Βαλκάνιων εθνικοσοσιαλιστών ή θαυμαστών του κοκορόφτερου Μπενίτο. Ηταν και αξιοσέβαστοι αστοί, όπως οι Πεσμαζόγλου. Μαντέψτε,πώς ονομάζανε τη θέση και την παρέα τους: «Μέτωπο Λογικής». Και λέγανε πάνω κάτω αυτά που λένε οι οπαδοί της σκυφτής «σωφροσύνης» και σήμερα. Πως η Τουρκία είναι πολύ μεγάλη, εμείς μικροί, πως καλύτερα να κάνουμε παραχωρήσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο -μερικοί θέλουν και «αυτοπροσδιορισμό» στη Θράκη, διότι στην ένοπλη σύγκρουση θα ηττηθούμε-, πως είναι μάταιοι οι εξοπλισμοί απέναντι σε μια Τουρκία που είναι περιφερειακή δύναμη και, φυσικά, πως όσοι υποστηρίζουν τα αντίθετα είναι υπερπατριώτες, εθνικιστές, φασίστες κ.λπ.
Ο μπαρμπα-Γιάννης, που είχε μυαλό αλλά πλέον και πείρα, έδωσε εντολή και ο Μανιαδάκης πολλούς από αυτούς τους «σώφρονες» φιλοναζί και φιλοφασίστες τούς μπαγλάρωσε. Και η χώρα, όπως είχε προβλέψει ο Μεταξάς, αρχικά μεν ηττήθηκε, αλλά βγήκε στο τέλος στο πλευρό των νικητών, και το Εθνος μας θα είχε ως γέρας της ανδρείας των τέκνων του και της σοφίας να ταχθεί και πάλι στο πλευρό των Δυνάμεων της θάλασσας, όχι μόνον τα Δωδεκάνησα, αλλά και τη Βόρεια Ηπειρο και την Κύπρο.
Η προδοσία της Αριστεράς, όμως, μας ανάγκασε, αντί να διεκδικούμε τις αλύτρωτες πατρίδες μας, να αγωνιζόμαστε για να αποφύγουμε τον διαμελισμό και την επιβολή σταλινικής δικτατορίας από τους προγόνους του Κουτσούμπα και της Αχτσιόγλου. Σήμερα, δε, οι ομόλογοι εκείνου του «Μετώπου Λογικής» φέρνουν πάντα ως παράδειγμα τον Βενιζέλο μετά το 1922, τον σπασμένο, ηττημένο Βενιζέλο, που κατάντησε να προτείνει τον δάσκαλο του Χίτλερ, τον Κεμάλ, για… Νόμπελ Ειρήνης.
Ο ρωμαλέος εθνεγέρτης Βενιζέλος του 1909-1920, που άρπαξε τη χώρα από τα μαλλιά και την έσυρε στο πεπρωμένο της, φτάνοντας τον Στρατό μας στην Ιωνία και με τον Στόλο μας να ναυλοχεί στην Πόλη, δεν τους συμφέρει. Ο Πρωθυπουργός, έχω ακούσει, θαυμάζει τον πρόγονό του, τον έχει μελετήσει – ήταν άλλωστε ο μόνος κανονικός Εθνάρχης και όχι ντεμέκ. Ενα κομμάτι της Δεξιάς αρέσκεται να τον μισεί -μέχρι «πράκτορα» των Αγγλων θέλουν να τον βγάλουν-, αλλά η αλήθεια είναι πως ήταν ό,τι εγγύτερο έχουμε στον Περικλή στη νεότερη Ιστορία μας. Ηταν αδίστακτος, ενίοτε αυταρχικός, ικανός για οτιδήποτε θα οδηγούσε στο να ξαναγίνουμε Αυτοκρατορία.
Λέγεται πως είχε δώσει εντολή να αντιγραφεί βυζαντινή αυτοκρατορική στολή που φυλάσσεται στο Αγιον Ορος για να στέψει τον Κωνσταντίνο Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Τόσο «πράκτορας» ήταν. Και έφτασε στο παρά ένα. Η συλλογική νόσος της αχαριστίας, η προδοτική αντιπολίτευση σε βάρος του, ο κάματος του λαού και η παράδοξη ταύτιση της αντιπολεμικής συνθηματολογίας των νεόκοπων μηδενιστών της αριστεράς και των αντιβενιζελικών οδήγησαν στην εκλογική ήττα του 1920 και στην εκδικητική ανάληψη της εξουσίας από ανίκανους, που καμία αναψηλάφηση δεν θα πάρει από πάνω τους την αισχρή προδοσία σε βάρος του Εθνους, εμπτυσμό στο αίμα των πολεμιστών παππούδων μου, των συντρόφων τους και του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Πιστεύω πως ο Πρωθυπουργός έχει μελετήσει ολόκληρο τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και δεν έχουμε υποστεί κάποια εθνική καταστροφή, κάποια βαριά εθνική ήττα για να έχουμε οποιονδήποτε λόγο να σπεύσουμε να διαπραγματευτούμε με τους ληστές που κυβερνούν την Αγκυρα. Η χώρα- κι αυτό πιστώνεται στην κυβέρνηση- για πρώτη φορά έχει γείρει την πλάστιγγα υπέρ μας. Και στα όπλα και στις συμμαχίες. Συνοπτικά, εμείς έχουμε ήδη παραλάβει τα πρώτα F16 Viper, οι Τούρκοι έχουν φάει κλοτσιά, χάρη στον Αγιο Μενέντεζ και παρακαλούν.
Ακόμη λοιπόν κι αν στο μέλλον πάρουν, θα έρχονται δεύτεροι και οι όροι είναι τέτοιοι που θα συνιστούν πολιτική και διπλωματική ήττα. Οι Τούρκοι έφυγαν κλοτσηδόν από το πρόγραμμα των F35, εμείς μπήκαμε και θα τα πάρουμε, μετά βαΐων και κλάδων. Βάλτε στην πλάστιγγα τα ήδη παραληφθέντα Rafale -έρχονται κι άλλα-, την έναρξη ναυπήγησης των Belhara, μαζί με την Αμερικανική ισχυρή στρατιωτική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη, και έχουμε μια εικόνα πολύ θετική για τα συμφέροντά μας. Είμαστε μήκη μπροστά. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, ακούγοντας όλη την κριτική για κάτι που εμένα μου δίνει την αίσθηση πως «μιλάμε μαζί τους για να μη μας λένε αδιάλλακτους»: για ποιον λόγο η Ελλάδα να σπεύσει να αρπάξει την ήττα από τα σαγόνια της νίκης;
Το εθνικό συμφέρον και η ελάχιστη φιλοδοξία υστεροφημίας όποιων έχουν λόγο επιβάλλουν να συνεχίσουμε με σταθερό βήμα στον δρόμο της ισχύος και της εμβάθυνσης των συμμαχιών μας, που είναι πολλαπλασιαστές ισχύος. Αυτοί που θα έφερναν τον πόλεμο είναι οι κήρυκες του ενδοτισμού. Την ειρήνη τη διασφαλίζουν οι άγρυπνοι Φύλακες της Πατρίδας, οι αληθινοί ρεαλιστές, οι οποίοι γνωρίζουν -οφείλουν να γνωρίζουν- Ιστορία, που για την Τουρκία είναι απλά ποινικό μητρώο.
