Το πρόβλημα με τις πυρκαγιές που συγκλονίζουν όλη τη χώρα εδώ και 10 ημέρες δεν είναι μόνο κλιματικό. Δεν είναι μόνο το κρατικό. Δεν είναι μόνο πρόβλημα διεθνούς εικόνας της χώρας. Δεν είναι μόνο πρόβλημα εθνικής ασφάλειας και εδαφικής ακεραιότητας. Είναι πρόβλημα βαθιά πολιτικό.
Υποτίθεται ότι το πολιτικό μας πρόβλημα το λύσαμε στις 25 Ιουνίου με την περιφανή νίκη της Νέας Δημοκρατίας με 40% και την εξαφάνιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι Ελληνες αισθάνθηκαν ότι έκαναν υπό τις περιστάσεις το σωστό. Ψήφισαν σταθερότητα. Και όχι την ανωμαλία της απλής αναλογικής. Ψήφισαν σταθερό τιμόνι, με λευκή εξουσιοδότηση στον οδηγό να χαράξει το δρομολόγιο κατά την κρίση του.
Οσα, όμως, ακολούθησαν στον μήνα, που σήμερα συμπληρώνεται, μετά τις εκλογές, με κορυφαίο αυτό που συμβαίνει τώρα, δείχνουν ότι το πρόβλημα της σταθερότητας δεν το λύσαμε τελικά όσο νομίζαμε. Η πρώτη απόφαση της κυβέρνησης εξέπεμψε αδυναμία.
Υποχώρησε και κατήργησε την πανεπιστημιακή αστυνομία. Υποχώρησε, δηλαδή, σε ένα θέμα νόμου και τάξης. Η δεύτερη απόφαση της κυβέρνησης πάλι εξέπεμψε αδυναμία. Κάλεσε τους ακτοπλόους φίλους της να μειώσουν τις εξωφρενικές τιμές των εισιτηρίων και εκείνοι στην πραγματικότητα την αγνόησαν. Το έκαναν μόνο σε μερικές περιπτώσεις προσχηματικά.
Το γεγονός ότι και οι ίδιοι ομολογούν ότι η κίνηση φέτος στο Αιγαίο έχει μειωθεί δραματικά, λεπτομέρεια. Η τρίτη απόφαση αφορούσε τα Ελληνοτουρκικά. Μετά την περίφημη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Τούρκο πρόεδρο στο Βίλνιους. Εκεί πανηγυρίσαμε αρχικά την ειρήνη. Αλλά σταδιακά αποκαλύπτεται, μετά την περίφημη συνέντευξη στο Σκάι και την χρήση της λέξεως «υποχώρηση», ότι και εδώ το 40% που έδωσαν οι Ελληνες στην κυβέρνηση για να διαπραγματευθεί τα εθνικά δίκαια πήγε στον κάλαθο των αχρήστων.
Η «υποχώρηση» έγινε «παραχώρηση» και δεν ξέρουμε σε τι αύριο θα εξελιχθεί. Οι γείτονες μόλις αντιλήφθηκαν ότι έχουν το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση άρχισαν να απλώνουν πάνω στο τραπέζι κάθε παράνομη διεκδίκησή τους. Να φύγουν οι πύραυλοι από τα νησιά του Αιγαίου, να εκλεγούν οι μουφτήδες, να ανοίξουν τα τζαμιά στις Σέρρες, στη Δράμα και τη Θεσσαλονίκη για να προσευχηθούν μουσουλμάνοι και λοιπά.
Την ίδια ώρα στο παρασκήνιο η διεθνής πίεση από τους συμμάχους για την ταχεία επίτευξη επώδυνου συμβιβασμού στο Αιγαίο αυξάνεται ακόμα και με τη χρήση του σκανδάλου των υποκλοπών. Το οποίο το υπουργείο Εμπορίου των ΗΠΑ ανεμίζει προς την κυβέρνηση.
Και, τέλος, ήρθαν οι πυρκαγιές. Δέκα ημέρες τώρα ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να πάρει τον έλεγχο και να τις περιορίσει. Με συνέπεια η κλιματική κρίση, όπως μου επισήμανε ένας φίλος, να έχει εξελιχθεί σε εγκληματική κρίση. Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως αυτή τη φορά ούτε η επικοινωνία μπορεί να βοηθήσει την κυβέρνηση για να δημιουργήσει την αίσθηση ότι ελέγχει τα πράγματα.
Οσα λέγονται μπροστά στις κάμερες ενώπιον των δύστυχων ανδρών και γυναικών της Πυροσβεστικής και άλλων δημόσιων φορέων με διάπλατα χαμόγελα υπονομεύουν την αίσθηση ότι η πατρίδα έχει κυβέρνηση που ελέγχει τα πράγματα. Οι δε γενίτσαροι των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών γίνονται κάθε μέρα και περισσότερο καταγέλαστοι με όλα όσα λένε για να καλύπτουν λάθη του μηχανισμού.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι εντελώς εκτός κλίματος βρίσκονται κι άλλοι παράγοντες του δημόσιου βίου που νομίζουν ότι με τα αξιώματά τους μπορούν να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Εδωσε παραμονή του εορτασμού της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας συνέντευξη σε εφημερίδα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και, αντί για τη δημοκρατία, μας μίλησε για το… άβατο στο Αγιον Ορος, για το αν η Εκκλησία πρέπει να ‘χει… γυναίκες ιερείς, για το αν μπορεί να πάει μια βόλτα ή όχι στην Αθήνα, για το αν βάζει πλυντήριο και αν χρησιμοποιεί βεντάλιες αντί κλιματιστικό!
Δυστυχώς, τρία χρόνια μετά δεν γνωρίζει σε ποια καρέκλα κάθεται. Εκτός τόπου και χρόνου. Η ελπίδα, δηλαδή, ότι ο ανώτατος αρχών θα μπορούσε να κανοναρχεί και να συνεφέρει την κυβέρνηση και τις πολιτικές δυνάμεις σε κρίσιμες στιγμές εξαφανίζεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο ανώτατος αρχών είναι κατώτερος αυτών.
Οσα ζούμε, λοιπόν, μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι είναι, δυστυχώς, τα προεόρτια του φθινοπώρου. Η κυβέρνηση θα είναι πανίσχυρη στο Κοινοβούλιο και θα νομοθετεί ό,τι ακριβώς θέλει, αλλά τα πράγματα στην κοινωνία -στην οποία εκπέμπει μέχρι στιγμής σήματα αδυναμίας- ακολουθούν αντίστροφη φορά.
Το 40% μπορεί να είναι και φενάκη.