Αν και όλος ο κόσμος προτιμά να φεύγει τον Αύγουστο από την Αθήνα για να κάνει τις διακοπές του, προσωπικά επιλέγω το εντελώς αντίθετο: Να μείνω στην Αθήνα και να την απολαύσω άδεια, δίχως πολλά αυτοκίνητα και φασαρία. Λατρεύω επίσης τα τζιτζίκια της τον Αύγουστο, τα οποία με τον καθημερινό χαμό δεν τα ακούς, αλλά όταν ο θόρυβος των αυτοκινήτων κοπάσει, στις γειτονιές με δέντρα έχει ολόκληρες συναυλίες τα μεσημέρια. Τον Αύγουστο η Αθήνα γίνεται κάπως πιο ανθρώπινη, πιο γειτονιά, λιγότερο τσιμεντένια.
Στο Παρίσι οι περισσότερες πλατείες και τα πάρκα έχουν χώμα. Δεν τα έχουν στρώσει με τσιμέντο, το οποίο τραβάει τη θερμότητα και μετά κάνει τον τόπο κόλαση. Τοποθετούν, επίσης, κάτι μεγάλες, καλαίσθητες γλάστρες με ροδάκια που έχουν μέσα κάποιο δέντρο, ελιές συνήθως, σε χώρους όπου δεν υπάρχει κανένα φυτό. Και έτσι δημιουργούν μικρές πράσινες γωνιές χωρίς να σκάβουν και να ξανασκάβουν, ενώ η γλάστρα μπορεί να μεταφερθεί εύκολα και κάπου αλλού. Για να γίνει η πόλη πιο ανθρώπινη υπάρχουν μικρές, απλές λύσεις, που έχουν δοκιμαστεί έξω, δεν στοιχίζουν μία περιουσία και είναι καλαίσθητες και λειτουργικές. Εμείς, ωστόσο, προτιμάμε έργα φαραωνικού τύπου, τα οποία δεν επιφέρουν κάποια βελτίωση και είναι και πανάκριβα.
Η πόλη, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί, έχει τις ομορφιές της. Από τα καφέ της κάθε γειτονιάς μέχρι τις ταράτσες με θέα στην Ακρόπολη. Από τα καλοκαιρινά τα σινεμά μέχρι τα ταβερνάκια με την όμορφη αυλή. Από τα όμορφα μπαλκόνια γεμάτα λουλούδια φροντισμένα μέχρι τα νεοκλασικά και τις μονοκατοικίες, που κάποιος νοικοκύρης ιδιοκτήτης αναπαλαίωσε για να τα κατοικήσει. Αλλά, πάνω από όλα, έχει αυτό το φως, που λούζει όλη την πόλη. Εχει τον αττικό ουρανό και μία Ακρόπολη να στέκει εκεί μέσα στους αιώνες, να μας θυμίζει ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε.
Αυτή η πόλη, που έχει τις όμορφες, δροσερές γωνιές της χάρη σε κάποιους ανθρώπους που τις κρατάνε περιποιημένες, έχει έναν τόσο κακοποιημένο δημόσιο χώρο όσο καμία άλλη πόλη στον κόσμο. Και όσο κι αν προσποιούμαστε πολλές φορές ότι δεν βλέπουμε αυτήν την κατάσταση και προσπερνάμε, για να μην πληγωθούμε κι άλλο από αυτές τις εικόνες ντροπής, όσοι αγαπάμε αυτήν την πόλη πονάμε. Και θέλουμε μία άλλη Αθήνα. Πιο ευπρεπή και πιο ανθρώπινη.
* Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
