Η υπερβολική φασαρία των ΜΜΕ (με πρώτες και χειρότερες τις ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης) και η αδιάκοπη φωνασκία και φασαρία των αστικών κέντρων μάς αποπροσανατολίζουν.
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Μας κάνουν να κοιτάμε δεξιά κι αριστερά, μας αποσπούν από τα μεγάλα και ουσιαστικά έργα που έχουμε μπροστά μας και παρουσιάζουν μια αντεστραμμένη αξιακή κλίμακα, την οποία «είναι έξυπνο» ή «επωφελές» να αναγνωρίσουμε ως ορθή και να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε.
Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που έχει πει ποτέ αυτός ο θόρυβος, τούτη η εκκωφαντική παρεμβολή του συντεταγμένου τίποτα, αφορά την ατιμωρησία: Είναι «κέρδος» κάποιος να κλέβει και να καλοζεί (σ.σ.: σε αυτές τις περιπτώσεις το συνθετικό «καλό» κακώς τοποθετείται δίπλα στο «ζει»), έχοντας όλες τις υλικές ανέσεις και αντιμετωπίζοντας μηδενικές συνέπειες για τις αδικίες που προσπόρισαν στον κλέφτη τα υλικά αγαθά. Είναι «μαγκιά» να πράττεις το κακό και να μην τιμωρείσαι γι’ αυτό.
Κι όμως, αν κάποιος μείνει ατιμώρητος για όσα έκανε, το μεγαλύτερο θύμα της ατιμωρησίας του είναι ο ίδιος. Ο ήδη προβληματικός χαρακτήρας του δράστη θα αποκτηνωθεί πλήρως. Νομίζοντας ότι έχει τεθεί εκτός της σφαίρας επιρροής των άλλων ανθρώπων αλλά και του θείου νόμου, θα προβεί σε ακόμα βαρύτερες και βδελυρότερες αχρειότητες, προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο Θεό και ανθρώπους. «Μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του» έλεγε ο Ηράκλειτος και αυτό ισχύει διπλά για όλους όσοι κατρακυλούν στου κακού τη σκάλα χωρίς σε κάποιο σημείο της να τους φρενάρουν ο κολασμός των ανομημάτων τους και ο επακόλουθος σωφρονισμός.
Κι ο Σωκράτης, για το ίδιο θέμα (στον διάλογο «Γοργίας» του Πλάτωνος, 478c8 – 478d2), εξηγούσε: «Τι ισχύει, λοιπόν; Ποιος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν κάποιο κακό, είτε στο σώμα είτε στην ψυχή, είναι αθλιότερος, αυτός ο οποίος θεραπεύεται και απαλλάσσεται από το κακό ή αυτός που δεν θεραπεύεται και συνεχίζει να πάσχει;»
Τα παραπάνω απευθύνονται στους αφελείς που χάρηκαν επειδή θα μπορούν να βλασφημούν… νομίμως, με τις ευλογίες της κυβέρνησης της Ν.Δ.
