Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις υποστήριζε κάποτε ο Ουμπέρτο Εκο. Στον παλαιό κόσμο, ίσως. Πράγματι δεν υπήρχαν ειδήσεις. Στον νέο κόσμο όμως υπάρχουν και μάλιστα πολλές. Δεν ησυχάζει ο κόσμος τον Αύγουστο. Δεν ασχολείται με τα ειρηνικά του έργα. Υπάρχει μεγάλη ένταση. Τα μάτια των ανθρώπων γυαλίζουν, τα μυαλά αρρωσταίνουν, τα απροσδόκητα πολλαπλασιάζονται.
Δείτε τι συμβαίνει στην πατρίδα μας και στον πλανήτη το τελευταίο διάστημα: μαχαιρώματα και θάνατοι οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων στην Αθήνα. Ξυλοδαρμοί γυναικών αστυνομικών. Παραιτήσεις μητροπολιτών. Παραιτήσεις υπουργών και αντικαταστάσεις περιφερειαρχών. Επεισόδια στις παραλίες και στους αιγιαλούς που έχουν καταλάβει επιχειρηματίες με τις ξαπλώστρες. «Κίνημα της πετσέτας». Αυτοκινητικά δυστυχήματα που προκαλούν παράνομοι μετανάστες οι οποίοι οδηγούν ανάποδα με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Εγνατία Οδό.
Βούλγαροι εθνικιστές, όχι τόσο αθώοι όσο εμφανίστηκαν στα δικά μας μέσα ενημέρωσης, κατεβάζουν την ελληνική σημαία στο λιμάνι της Καβάλας και σηκώνουν τη βουλγαρική. Νομοσχέδια για την κατάργηση του οκτάωρου, για τη μετατροπή του σε δεκαεξάωρο, για την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την πλήρη υιοθέτηση του ατομικού εργατικού δικαίου. Διαγραφές κομματικών στελεχών στον ΣΥΡΙΖΑ. Συγκλονιστικές εκρήξεις πυρομαχικών μέσα σε αεροπορικές βάσεις. Αλλά και έξω η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: Πραξικοπήματα στην Αφρική. Βομβαρδισμοί στη Μόσχα. Επεισόδια στη Γαλλία. Διώξεις εις βάρος Τραμπ και διχασμός στην Αμερική. Προφανώς και δεν είναι κανονικά όλα αυτά.
Προφανώς και φαίνεται ότι επικρατεί στην πατρίδα μας αίσθημα αναρχίας, ανομίας και ατιμωρησίας. Αίσθημα ότι μπορεί καθένας να κάνει ό,τι θέλει. Ο δημόσιος βίος έχει χάσει το κέντρο βάρους του και σταδιακά η κυβέρνηση χάνει τον έλεγχο. Και το μόνο που περιορίζεται να κάνει έπειτα από κάθε συμβάν είναι να ξηλώνει έναν κατώτερο διοικητή Ενόπλων Δυνάμεων, να ξηλώνει μερικούς διοικητές Τροχαίας, δυο τρεις σταθμάρχες στα Τέμπη και να τους φορτώνει όλο το σκάνδαλο με τις εκρήξεις, με το τρένο, με την ανεμπόδιστη κάθοδο των Κροατών χούλιγκαν στο κέντρο των Αθηνών, γενικώς να ακολουθεί μία τακτική στην οποία σε κάθε δημόσια υπόθεση που βρομάει να την πληρώνουν υπάλληλοι που αποτελούν «την τελευταία τρύπα του ζουρνά».
Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι
Αν θέλουμε να επικεντρωθούμε λίγο περισσότερο σε όλα όσα συνέβησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, αντί να κοιτάμε προς τον Βορρά, προς τους ναζί, προς τους χούλιγκαν, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε κάνει εμείς για να ξεριζώσουμε αυτά τα φαινόμενα ως Πολιτεία. Καταχρηστικά χρησιμοποιώ το πρώτο πληθυντικό «εμείς», γιατί πιστεύω στη συλλογική μοίρα. Στην πραγματικότητα εννοώ «αυτοί». Τι έχουν κάνει «αυτοί». Ο λαός λέει σοφά ότι το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι». Πριν από λίγο καιρό έχασε τη ζωή του σε συμπλοκή με καλάσνικοφ στον Κορυδαλλό γνωστός χούλιγκαν -και όχι μόνο-, ο οποίος είχε μαχαιρώσει στο παρελθόν και είχε προκαλέσει τον θάνατο φιλάθλου ομάδας βόλεϊ στην Παιανία. Ο άνθρωπος αυτός όχι απλώς κυκλοφορούσε ελεύθερος, όχι απλώς έμπαινε στα γήπεδα, αλλά ήταν και συνεργάτης δημάρχων και ανώτατων ποδοσφαιρικών παραγόντων.
Αποκαλύφθηκε μάλιστα ότι διέθετε και θωρακισμένη Μερσεντές η οποία ανήκε σε πρόεδρο μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας της πατρίδας μας. Οπαδοί της οποίας μετείχαν, όπως αποκαλύπτεται, στα θλιβερά επεισόδια της Νέας Φιλαδέλφειας. Οταν γίνεται γνωστό αυτό όμως και κανείς δεν μιλάει (και γιατί να μιλήσει, αφού διαπλέκεται η μέρα με τη νύχτα, η νομιμότητα με την παρανομία, το κράτος με το παρακράτος και η μιντιακή εξουσία με τα παράκεντρα), γιατί απορούμε που σήμερα Κροάτες χούλιγκαν μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης τη Νέα Φιλαδέλφεια και θρηνούμε πάλι έναν νεκρό; Ενα νέο παλικάρι 29 ετών;
Μα, αν δεν ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας, αν δεν ξεκινήσουν «αυτοί» εννοούμε από τους εαυτούς τους για να αποβάλουν οτιδήποτε περιθωριακό, παράνομο και εγκληματικό έχουν γύρω τους, πώς θα το ζητάμε αυτό από τη διοίκηση μιας ξένης ποδοσφαιρικής ομάδας; Κι αν δεν πέσει κάποια στιγμή ένα κεφάλι σε ανώτατο επίπεδο γι’ αυτό που συνέβη και την πληρώνουν οι… διοικητές της Τροχαίας (που είναι βέβαιο ότι δεν αυτενεργούσαν αλλά λάμβαναν έγκριση από ανωτέρους τους), πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αίσθηση δικαιοσύνης μέσα στα Σώματα Ασφαλείας;
Χώρα Ανώνυμη Εταιρία
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, για να επιστρέψω στην αρχή, στην εισαγωγή μου, η επικαιρότητα εφεξής θα γεννά τέρατα. Τέρατα που όμως κυοφορούνται καιρό. Μια τετραετία. Από κάθε μείζον γεγονός θα ξεπηδούν τρία τέσσερα περιφερειακά γεγονότα εξίσου μεγάλης σημασίας. Από τη δολοφονία ενός οπαδού της ΑΕΚ θα αρχίσει συζήτηση για τους χούλιγκαν των ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων αλλά και για την κατάσταση που επικρατεί μέσα στην Ελληνική Αστυνομία. Από το «κίνημα της πετσέτας» θα αρχίσει συζήτηση για τον αιγιαλό και θα καταλήγει στο ποιοι είναι οι προστάτες εκείνων που καταλαμβάνουν τον αιγιαλό. Και πίσω από τους προστάτες ίσως ανακαλύψουμε και σημαίνουσες προσωπικότητες του δημόσιου βίου. Και μετά δεν θα απορούμε καθόλου που γερμανικές εφημερίδες χαρακτηρίζουν τη χώρα μας Ανώνυμη Εταιρία.
Το έχω ξαναγράψει. Η Ελλάδα είναι μία χώρα μπάμπουσκα. Μία μπάμπουσκα που θα γεννά και τα επόμενα χρόνια τέρατα. Και επειδή ο μπαμπούλας που υπήρχε στο παρελθόν και ονομάζεται Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ είναι γονατισμένος, εξουδετερωμένος, ακυρωμένος, απαξιωμένος και ηττημένος, τώρα θα απελευθερωθούν πάρα πολλές δυνάμεις. Ανεξέλεγκτες δυνάμεις που θα νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτές θα είναι και ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης. Το ανεξέλεγκτο κύμα. Θα ζήσουμε στην εποχή των τεράτων. Στην πραγματικότητα τη ζούμε εδώ και καιρό, αλλά ο κυνισμός μας δεν μας επιτρέπει να τη διακρίνουμε. Ας οπλιστούμε με υπομονή και ας προετοιμαστούμε.
