Έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια, όσο κι αν φαίνεται πολύ μεγαλύτερο το διάστημα.
- Από τον Δημήτρη Ριζούλη
Στις εκλογές του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν πέμπτος και καταϊδρωμένος, κατορθώνοντας να εισέλθει στη Βουλή με ποσοστό μόλις 4,6%, δηλαδή λίγο πάνω από το όριο. Κι ύστερα ήρθαν τα Μνημόνια και έφεραν τα πάνω κάτω…
Μέχρι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα μειονοτήτων, με διχαστικό και εμπρηστικό λόγο, που δεν έχανε ευκαιρία να προκαλεί για να ακουστεί. Ορισμένα στελέχη του άγγιζαν τα όρια της γραφικότητας και συνήθως έκαναν αισθητή την παρουσία τους σε τηλεοπτικούς τσακωμούς υπέρ των αθέων, των γκέι και άλλων δήθεν κατατρεγμένων. Είχαν τη συμπάθεια της κοινωνίας, όπως σχεδόν όλα τα μικρά κόμματα, αλλά η γενική εντύπωση που υπήρχε ήταν ότι αναλώνονται σε συγκεκριμένη ατζέντα και αποτελούν κόμμα διαμαρτυρίας.
Τα δεδομένα άλλαξαν μετά το Καστελόριζο και την καταστροφική διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Η λαίλαπα της λιτότητας που ακολούθησε και κυρίως η τυφλή υποταγή στους ξένους δυνάστες έδωσαν την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να προτάξει καινούργια ρητορική και να αλλάξει στρατηγική. Ξαφνικά άρχισε να απευθύνεται στους πολλούς και ο λόγος του απέκτησε εθνικές αναφορές. Ο πόλεμος που εξαπέλυσε προς τις «δάνειες δυνάμεις» κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα με πατριωτικές αναφορές, κάτι που έως τότε έμοιαζε αδιανόητο. Ο αντιμνημονιακός αγώνας στον οποίο πρωτοστάτησε τον κατέστησε δεύτερο μεγάλο πόλο στην κοινωνία, απέναντι από τη συστημική Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ο άλλος δρόμος που επικαλούνταν (μέχρι να αποδειχθεί αδιέξοδος) κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Ξαφνικά τα στελέχη του δεν εξέφραζαν το 3% της κοινωνίας, αλλά τουλάχιστον το 50%. Ο ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς ίσως να καταλάβει πώς- μεταλλάχθηκε σε αστικό κόμμα της κανονικότητας, αφήνοντας πίσω τις εποχές του μπάχαλου και της γραφικότητας. Συνέχιζε να υποστηρίζει τις διάφορες μειονότητες, αλλά έδινε βάση στους πολλούς.
Τα παχιά του λόγια, η απογοήτευση των Ελλήνων, η οργή για τη λεηλασία της πατρίδας που επιχειρούσαν οι ξένοι και (τέλος) τα εγκλήματα του παρελθόντος από Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Όσα συνέβησαν τα τεσσεράμισι χρόνια που ο Τσίπρας και η παρέα του κυβέρνησαν τα ξέρουμε. Εξάλλου κρίθηκαν πρόσφατα στις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε στα περισσότερα μέτωπα, τα στελέχη του έδειξαν μεγάλη ανικανότητα και υπέστη δικαίως βαριά ήττα.
Βρέθηκε, λοιπόν, στην αντιπολίτευση, ζαλισμένος από την αλαζονεία του και αμήχανος. Αντί, όμως, να ανασυγκροτηθεί και να συνέλθει, κάνει τα πάντα για να μικρύνει ξανά. Λες και κάτι έχουν πάθει η ηγεσία και τα στελέχη του και προχωρούν στο ένα στρατηγικό σφάλμα πίσω από το άλλο.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε στα παλιά του δεδομένα. Χάνει τους πολλούς και ταυτίζεται με τους λίγους. Τις τελευταίες ημέρες συμπεριφέρεται λες και η χώρα είναι σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με υπερβολές και ακρότητες. Στελέχη του δικαιολογούν τις μολότοφ, την εισβολή στην ΑΣΟΕΕ, την αθρόα είσοδο μεταναστών και ορισμένοι (ευτυχώς λίγοι) κλείνουν το μάτι ακόμα και στους τρομοκράτες. Όταν οι παλαιοί υπουργοί του κάνουν δημόσιες εκκλήσεις και λένε «κατεβείτε στους δρόμους, δέρνουν τα παιδιά μας», τότε έχει χαθεί το μέτρο. Όταν κατεβαίνουν στο λιμάνι του Πειραιά με πανό που γράφει «καλώς ήρθατε» για να υποδεχτούν μετανάστες, τότε είναι εκτός πραγματικότητας. Έχασαν την επαφή τους με την κοινωνία.
Ένα παιδί όταν νιώθει ότι κινδυνεύει θέλει τη μαμά του. Επιστρέφει εκεί όπου αισθάνεται ασφαλές. Έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν να γυρνά στις ρίζες του, τώρα που βρίσκεται σε μετεκλογική σύγχυση, επειδή αυτό μόνο ξέρει να κάνει καλά. Γι’ αυτό μπαχαλοποιεί την πολιτική κατάσταση.
Τα Μνημόνια τελείωσαν και μαζί τους οι αυταπάτες που καλλιέργησε ο κ. Τσίπρας. Τι έχει να πει πλέον στον ελληνικό λαό που θα έχει αντίστοιχη απήχηση. Τώρα τι θα γίνουν χωρίς Μνημόνια; Αυτές οι βάρβαρες συμφωνίες ήταν για τον ΣΥΡΙΖΑ μια κάποια λύση…
