Μέρος Δ’ – Τελευταίο:
Ο Μεταξάς, η γερμανοφιλία και οι πολεμικές αποζημιώσεις
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ο λόγος που ο Ιωάννης Μεταξάς δεν αρέσει καθόλου στο σύγχρονο πολιτικό κατεστημένο δεν είναι, φυσικά, ότι υπήρξε δικτάτορας. Περισσότερο τον μισούν επειδή δεν υπήρξε ποτέ ξενόδουλος, δωσίλογος και εξωνημένος. Γι’ αυτό ακόμη και στις επετείους του ΟΧΙ (ήταν αναμφισβήτητα και δικό του προσωπικό έπος) δεν τολμούν να τον μνημονεύσουν ούτε οι φερόμενοι ως εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής Δεξιάς.
Ο Μεταξάς, λοιπόν, ναι, ήταν δικτάτορας. Και γερμανόφιλος και γερμανοτραφής. Δεν μεταλλάχθηκε ποτέ, όμως, σε… γερμανο-τσουτσέκι. Έβαζε πάνω απ’ τις προσωπικές του πεποιθήσεις, τα πάθη και τις ιδεοληψίες του το συμφέρον της πατρίδας. Γι’ αυτό, και όταν έφτασε η μοιραία στιγμή των αποφάσεων, φώναξε τους εκδότες και τους αρχισυντάκτες των εφημερίδων της εποχής και προς τεράστια κατάπληξή τους είπε το αμίμητο: «Και τώρα, αγαπητοί μου, θα ακολουθήσουμε την πολιτική του Βενιζέλου». Του θανάσιμου πολιτικού εχθρού του! Τόσο μπροστά έβλεπε ο άνθρωπος και τόσο καθαρή κρίση είχε. Γι’ αυτό και όταν έφυγε από τη ζωή, τον δύσκολο χειμώνα του 1940, έκλαψαν ακόμη και οι αριστεροί· οι ίδιοι που μετέπειτα τον δαιμονοποίησαν…
Ο Μεταξάς δεν άκουγε τον εθνικό ύμνο καθιστός. Ούτε χαριεντιζόταν με τα τσιράκια της πανίσχυρης χιτλερικής Γερμανίας. Τους αντίστοιχους Χριστοφοράκους και Φρουζήδες τούς πετούσε έξω απ’ το γραφείο του με τις κλοτσιές. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του τότε αντιπροσώπου της Siemens (ναι, της γνωστής Siemens) και της θυγατρικής της Telefunken, που επιχείρησε να στήσει προπολεμικά με γερμανικό εξοπλισμό αιχμής τον πρόδρομο του σημερινού ΟΤΕ και ένα ραδιοφωνικό συγκρότημα προκειμένου να το καταστήσει φερέφωνο της ναζιστικής προπαγάνδας. Κι αν δεν τον είχε σταματήσει ο Μεταξάς, αντί για το διάγγελμά του, την ώρα της ιταλικής εισβολής το ραδιόφωνο της Αθήνας θα μετέδιδε παιάνες των Ες Ες… Και τότε χρωστούσε η Ελλάδα στους Γερμανούς, κυρίως για συμβάσεις εγκατάστασης τηλεφωνικών κέντρων. Ο άνθρωπος, μάλιστα, της Siemens (και του… Χίτλερ) στην Ελλάδα, ο πολύς Ιωάννης Βουλπιώτης, επιχείρησε να παγιδεύσει τον Μεταξά, πότε τάζοντάς του ανώτατα γερμανικά παράσημα και διακρίσεις και πότε εκβιάζοντάς τον με τις οφειλές του ελληνικού κράτους. Στο τέλος έφτασε εμμέσως να τον απειλήσει, παρουσιάζοντάς του «ντοκουμέντο» παράνομης ηχογράφησης (!), σύμφωνα με το οποίο ένας σύμβουλος του Έλληνα πρωθυπουργού ζητούσε μίζα 5% για μία σύμβαση…
Ο Μεταξάς τον αποκοίμισε και τον άφησε να στήσει τον υπερσύγχρονο για την εποχή ραδιοφωνικό σταθμό, ακόμη και να τον στελεχώσει με γνωστούς χιτλερικούς δημοσιογράφους, κάνοντάς τον να πιστέψει ότι θα μπορέσει να τον ελέγξει και ιδιοκτησιακά, μετοχοποιώντας τις οφειλές του Ελληνικού Δημοσίου. Μέχρι που τον φώναξε στο γραφείο του για να του πει ότι το ραδιόφωνο παραμένει στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους!
«Υποβάλατε ένα σχέδιο καταστατικού που δημιουργούσε μία μετοχική εταιρία, τον έλεγχο της οποίας θα είχατε αενάως εσείς, ως εκπρόσωπος του συγκροτήματος Ζήμενς-Τελεφούνκεν. Επομένως, αν ποτέ τύχει και βρεθούμε, καθώς μάλιστα τα νέφη του πολέμου πολλαπλασιάζονται στην Ευρώπη, σε αντίθεση συμφερόντων με τη Γερμανία, το γερμανικό κράτος θα έχει νόμιμη επιρροή στη διαχείριση της εθνικής μας προπαγάνδας, τουτέστιν της εθνικής μας κυριαρχίας. Πείτε μου με το χέρι στην καρδία. Πώς μπορώ να το δεχτώ αυτό;» τον ρώτησε αφοπλιστικά ο Έλληνας ηγέτης.
Ο Βουλπιώτης, παρά το αρχικό σοκ, επιχείρησε και πάλι να εκβιάσει με το θράσος των εγκαθέτων που έχουν ισχυρές πλάτες: «Τίθεται πλέον ζήτημα καλής σας συνεργασίας με το συγκρότημα (ενν. Ζήμενς-Τελεφούνκεν), το οποίο, ως γνωστόν, δεν είναι φιλανθρωπικό σωματείο και δεν στέλνει μηχανήματα και εγκαταστάσεις ανά τον κόσμο χωρίς να εξασφαλίζεται οικονομικά. Προς την ελληνική κυβέρνηση έχουν γίνει ήδη πολλές παραχωρήσεις και θα σας θυμίσω ότι η αξία των μέχρι τούδε παραδοθέντων μηχανημάτων δεν έχει εξοφληθεί από το ελληνικό κράτος… Και ίσως να έχει διαφύγει την προσοχή και τη μνήμη σας ότι η απόφαση για ίδρυση ραδιοφωνικής εταιρίας ήταν προφορική μεταξύ ημών συμφωνία» απάντησε με στόμφο. Μόνο που τότε ο Μεταξάς τού είπε το αμίμητο: «Εγώ φημίζομαι ότι όλα τα θυμούμαι. Και αυτό που μόλις είπατε σωστό είναι και το θυμούμαι. Αλλά πάνω από μένα υπάρχει η Ελλάς και, όταν το συμφέρον της μεταβάλλεται, αναλόγως και εγώ κινούμαι!»
Η συζήτηση, όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Άγγελος ή Δαίμονας» (εκδόσεις Λιβάνη) της Ιζαμπέλλας Παλάσκα, κόρης του Βουλπιώτη, έληξε με συνοπτικές διαδικασίες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στη διάρκεια της Κατοχής ο άνθρωπος των Γερμανών ανέλαβε τη διεύθυνση της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, υπήρξε ο εμπνευστής των Ταγμάτων Ασφαλείας, θησαύρισε εις βάρος του ελληνικού κράτους και… αθωώθηκε παμψηφεί από το δικαστήριο δωσιλόγων μεταπολεμικά!
Ο Μεταξάς, που πέθανε λίγους μήνες αργότερα, ούτε καν μνημονεύεται στα σχολεία κατά την επέτειο του ΟΧΙ. Και οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί διαπλέκονται με τους επιγόνους του Βουλπιώτη που, όπως ομολογεί η κόρη του, εκτός από βαλίτσες με μετρητά, συνήθιζε να δίνει και συμβολικά δωράκια σε κρατικούς λειτουργούς, στους δε πρωτοκλασάτους «ένα πλήρες δειγματολόγιο των ηλεκτρικών συσκευών που παρήγε το συγκρότημα»…
Όλη αυτή η αναδρομή έχει τη σημασία της με δεδομένο ότι η γερμανική διείσδυση όχι μόνο δεν ανακόπηκε, αλλά εντάθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Η σημερινή Γερμανία, ηγεμονεύουσα και πάλι στην Ευρώπη, κατέστησε μέσω της δανειακής ομηρίας τη χώρα μας τουριστική αποικία χρέους και γκέτο μουσουλμάνων λαθρομεταναστών. Σήμερα εξακολουθεί να ελέγχει το πολιτικό στερέωμα, το κυριότερο, όμως, είναι ότι επιχειρεί να περιθωριοποιήσει τη χώρα μας στρατηγικά, ισοπεδώνοντας την οικονομική επιρροή της στα Βαλκάνια και προωθώντας εχθρικά γειτονικά κράτη-μπανανίες στη δική της Ευρώπη.
Όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να βρίσκεται Έλληνας πολιτικός για να διεκδικήσει με σθένος τις πολεμικές επανορθώσεις. Ο «γερμανόφιλος» Μεταξάς δεν προσκύνησε ολόκληρο Χίτλερ και οι σημερινές ελληνικές κυβερνήσεις τσακίζονται να εξυπηρετήσουν και τον πιο παρακατιανό Γερμανό απεσταλμένο τύπου Φούχτελ.
Ο πρώτος μεταπολεμικός Έλληνας πρωθυπουργός που θα θέσει επί τάπητος το ζήτημα των αποζημιώσεων είναι βέβαιον ότι θα γραφτεί στην ιστορία. Και όλοι όσοι έχουν αποφύγει ως τώρα να το κάνουν θα πάρουν τον χαρακτηρισμό που τους αξίζει…
